مرتضی قنبری وفا- در زمان دولت هفتم قرار بود به صورت دوره ای، یعنی هر ۱۰ سال به جانبازان ۷۰ درصد طبق قانون، خودرو واگذار شود. در این مطلب قصد نداریم به مسائل جناحی یا آن دولت و این دولت بپردازیم و نه هر موضوعات دیگر، صرفاً قصد ما نحوه رسانه ای شدن این مسائل است. پس از اینکه لیست جانبازان را ایران خودرو فرستادند، به این گروه از جانبازان مشمول همگی یک دستگاه خودرو پیکان شرکت ایران خودرو، به صورت قیمت تمام شده که بهای این خودروهای نصف قیمت این خودروها در بازار آزاد بود، با اقساط ده ساله و کم بهره در نظر گرفته شد واگذار شد.

با این حال برای ما این مبلغ که قسط بندی شده بود، بسیار بالا و تقریباً معادل مبلغ حق پرستاری بوده و ما چون شاغل بودیم و فقط حق پرستاری دریافت می‌کردیم سنگین بود، تا جایی که تصمیم داشتیم یک راننده پیدا کنیم که به صورت نیمه وقت با ماشین مسافر کشی کرده تا قسمتی از قسط آن تامین شود، اما بدون هیچ سر و صدایی هنگامی که مدتی بعد رفتیم مبلغ حق پرستاری را از بانک دریافت کنیم، متوجه شدیم این ماه مبلغ حق پرستاری بیشتر است.

زمانی که به بنیاد رفتیم و گفتیم این ماه این افزایش مبلغ بابت چی بود، کارکنان بنیاد اعلام کردند، این مبلغ حق پرستاری جدیدی است که بنیاد برای جانبازان در نظر گرفته  که به یکباره، حدوداً سه برابر شده بود، در حالیکه بنیاد نه قبل از آن و نه پس از پرداخت آن هیچ اشاره‌ای در رسانه ها نکرده وهیچکس خبردار نشده بود که برای جانبازان حق پرستاری اضافه شده (پس از اجرائی شدن قانون لایحه خدمات رسانی به ایثارگران، افزایش سالانه حق پرستاری در قانون منظور گردید)، ولی آنچه اتفاق افتاد این بود که ما با خیال راحت توانستیم اقساط خودرو را پرداخت کرده، این خودرو سالها زیر پای ما بود و نیازی به فروش آن پیدا نکردیم.

 به این سیاست بنیاد در آن زمان می گفتند سیاست (کیک پخته) یعنی در ابتدا کیک پخته می شود و در اختیار مشتری قرار می گیرد و پس از اینکه مشتری طعم آن را چشید و اظهار رضایت خاطر کرد، آن کیک تبلیغ می شود. حال اکنون این تجربه راه مقایسه کنید با رسانه کردن کارهایی که بنیاد یا نکرده یا اصلاً نمی خواهد بکند، اما حسابی رسانه ای می کند.

قضاوت با شما !