رحمان - سلام. فرض کنید ما جبهه نرفته ایم؛ ولی شهروند ایرانی که هستیم. درصورتی اگر بعضی ها جنگ نرفتند، ولی بخشی از درآمدشان را به جنگ و جبهه می فرستادند.

خانواده ما سه نفری هر چه کار می کردیم، پدرم یک بخشی از درآمد ما و خودش را به جبهه می داد. می گفت رزمندگان مثل فرزندانم هستند. شاید جوراب یا لباس نداشته باشند.

خود من و برادرم به مدت ۳۲ ماه، من و برادر دیگرم ۶ ماه رفتیم جنگ و بنده شدیدا چند بار روی لودر موج انفجاری شدم و بارها در حلبچه و شلمچه و فاو شیمیایی و زخمی شدم و برادرم پایش ترکش خورد.

اصلا هیچ پرونده ای دال بر جبهه رفتنش نیست و بعد از جنگ، من دکتر نرفتم. با همه زدوخورد می کردم. بعدها که بردندم دکتر، گفتند این بچه ما می زند، دعوا می کند، شیشه های منزلش را می شکند، جن زده شده است!

دکتر کمی معاینه کرد؛ دستش را گذاشت روی سرم گفت پسرم چرا این کارها را با خودت می کنی؟ یکباره به برادرم گفت این چیه توسرش! گفت نمی دانم دکتر. گفت زیر ناخنم حس کردم یک برآمدگی هست مثل سنگ آهنی چیزی... 

برادرم گفت که نزدیک به ۳۲ ماه در جنگ سنگرساز بوده است. دکتر گفت چرا پس از اول نگفتید. این بیچاره حق دارد؛ ترکش رفته تو سرش و گذشته از آن، ایشان همان صدای لودر و انفجارها دیوانه اش کرده!

تاکنون دارو و دوا می خورد و درصد کم هم به او داده اند. به دردش نمی خورد. ولی فرد هم داریم که زمان جنگ تا اهواز رفته، بالای ۲۵ درصد به او داده اند!

خداوند لعنت کند آن کسی که حق رزمندگان رامی خورد.