محمد- سال ۱۳۵۹ تعداد ۱۸ نفر به مدت سه ماه برای ارتش در امادگاه باباعباس شهر خرم اباد مهمات رسانی میکردن برای ارسال به جبهه که آخرین بار که جعبه های مهمات رو از زاغه مهمات پادگان باباعباس بر روی تریلی بارگیری میکنن و بعد از بارگیری ۱۸ نفر همراه با مهمات بارگیری شده، برای خروج از پادگان حرکت میکنن که متاسفانه تریلی در داخل پادگان واژگون و جز یکی دونفر از آنها که قطع عضو شده بودن، بقیه در زیر جعبه های مهمات از دنیا رفتن. با بدن های تکه تکه شده!!!

 سه روز عزای عمومی اعلام شد در خرم اباد. حدود ۲۰ سال تحت پوشش بنیاد شهید و ایثارگران بودن ولی بعد مدت ۲۰ سال، پرونده ی این شهدا رو از بنیاد شهید و امور ایثارگران درآوردن و گفتن که اینان شهید نیستن و کارگر بودن و اتفاقی که افتاده براشون یک حادثه بوده.

از آن موقع تا خود امروز این خانواده ها پیگیر هستن. صدها بار کمیسیون تشکیل دادن، به دیوان عدالت شکایت کردن و هر کاری که شده انجام دادن ولی متاسفانه بی فایده بوده. حالا سوال اینجاست جناب رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران و جانبازان! امروزه یکی با ماشین شخصی خودش به عنوان ماموریت به شهری دیگه میره، وسط راه تصادف میکنه میذارنش شهید. یکی با هواپیما میره، چون در حال انجام وظیفه بوده، سکته میکنه میمیره. میگن شهید شد.

 حالا اون بندگان خدا که آن زمان اول جنگ هم بوده برای جبهه داخل پادگان مهمات رسانی کردن، اون اتفاق وحشتناک براشون افتاده، میگین شهید نیستن! کارگر بودن، به خاطر یک حادثه جونشون رو از دست دادن! شهید نیستن؟! اگه اونها شهید نیستن، به کی باید بگی شهید؟!

  مگه برای جنگ و جبهه مهمات بار نزدن؟ مگه داخل پادگان نظامی این اتفاق یراشون نیفتاده؟ مگه زمان جنگ نبوده؟ مگه برای ارسال به جبهه نبوده؟ چرا حق کشی می کنید؟ خدا نمی گذره ازتون. اگه شهید نبودن، چرا سه روز عذا عمومی گرفتن؟ چرا ۲۰ سال عضو بنیاد و ایثارگران بودن؟ چرا دفترچه بیمه داشتن. دفترچه اتکا داشتن. بعد ۲۰ سال بدون هیچ دلیلی خیلی راحت میگیم کارگر عادی بودن و داشتن وظیفشونو انجام می دادن. حادثه بوده.

ای خدا ازتون نگذره. از خدا بترسید. پیگیری کنید. بررسی کنید چرا باید اینطور بشه؟ چرا حق کشی می کنید؟ حق این خانواده ها این نیست.