فاش نیوز - قضاوت کردن به عنوان شغل(قاضی)، کاری بسیار سخت، پیچیده و تخصصی است. کسی‌که قضاوت می‌کند باید بسیار آگاه و دانا و با تجربه باشد. کسی که می خواهد بین دو نفر قضاوت کند باید سال ها درس بخواند و تجربه کسب کند تا صلاحیتش تأیید شود. تنها خداوند می تواند بندگانش را بی هیچ کم و کاستی قضاوت کند.

 قضاوت در مورد بستگان نزدیک هم باید با احتیاط و با تدبیر انجام شود. مبادا بی جهت وارد حریم خصوصی افراد شویم و آنان را آزرده خاطر کنیم. اگر قرار شود دربارۀ کسی قضاوت کنیم و نظر بدهیم باید اول چند قدم با کفش های او راه برویم! متأسفانه بعضی از ما از صبح که بیدار می شویم تا زمانی که سر روی بالش می گذاریم در جستجوی عیوب مردم و قضاوت دربارۀ آنهاییم. زیبنده است گاهی دوربین نگاهمان را برگردانیم و خودمان را هم ببینیم. باور کنیم ما هم عیوب فراوانی داریم که از آن بیخبریم.

وقتی نگاهمان را روی عیوب مردم متمرکز می کنیم، ناخودآگاه حس قضاوت کردنمان بیدار می شود و خود را بر سر دو راهی قرار می دهیم. اگر خردمندانه و خداپسندانه فکر کنیم، با داوری دیگران، وارد حس های منفی می شویم و نوعی نفرت در وجود خودمان پدید می آوریم. اگر همیشه سوت داوری و کارت زرد و قرمز در دستمان باشد، هرگز فرصت نمی کنیم دیگران را دوست بداریم و با آنها ارتباط دوستانه برقرار کنیم.

یادمان باشد که قضاوت کردن دربارۀ دیگران کار سختی نیست؛ اما پی بردن به خطاهای خودمان کار دشواری است. انسان های عاقل با دستپاچگی دست به کارت نمی شوند و سریع در سوت خود نمی دمند. اما افراد نادان همیشه دیگران را قضاوت می کنند. قضاوت با جهالت رابطه ای مستقیم دارد. انسان هرچه داناتر باشد، کمتر به قضاوت دیگران می نشیند. هر چقدر انسان بی تجربه و دچار جهل و ناآگاهی باشد، بیشتر در مورد زندگی و عملکرد دیگران نظر می‌دهد. سخن آخر این‌که اگر خام و ناپخته قضاوت ‌کنیم، سرانجام جهنم را خود برای خود مهیا خواهیم کرد.

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت/ که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

|| رمضانعلی کاوسی