حسن حسنی - سلام بر برادران عزیزم. خط به خط پیام ها را خواندم. ما سربازان دوران جنگ فراموش شده هستیم. این دوستانی که از جنگ و حال وهوایش خبر ندارند. من له میشم وقتی می بینم رزمنده ای به خاطر کارتی دست به دامن این افراد میشه.

این دوستان وظیفه دارند خدمت کنند. یکی از کوچکترین خدمتشان همین صدور کارت است. جناب شما حقوق می گیرید تا کارمان را راه بندازید. ما ازجان گذشتیم. شما اگه نمی تونید کارتی را صادر کنید لطفا دل از این میزتون بکنید و بگذارید کس دیگه ای کار رو به سرانجام برسونه.

من 10 ماه پیش برای کارت ایثارسربازی اقدام کردم. حدود1/5سال پیش 700000هزارتومان خرج کردم تا پرونده تحویل داده شد. گفتند بروید کار تمامه. 6ماه بعد از آن زنگ زدند که پرونده شما آمده ولی دیگه به درد نمیخوره. باید از نو شروع کنید. قانون جدید آمده باید 8برگی و....

خلاصه دوباره 750000هزارتومان خرج کردم و پرونده دادم و تکمیل شد. بعداز 1ماه پیامک عجیبی آمد که پرونده شما تحویل داده شده در حال بررسی است. بعدش غیب شد و هرچه گشتم پیامک نبود. دیروز بعد از 10ماه پیامک زده شد که سوابق ایثار تأیید شده و باید بروم امضا کنم.

این سیر پرونده را عرض می کنم که دوستانی که تازه شروع کردند از روند کار باخبر بشوند. حالا من باید یک مسیر 300کیلومتری رو برای یک امضا بروم و حداقلش250000 دیگه خرج کنم.

این چه کاریه؟ چرا اینجوری؟ دنیا الکترونیکی شده و ایران مثل دوران ساسانیان باید اقدام کنیم. شما قضاوت کنید. حالا ببینیم بعد از این خان چه خانی مانده و آیا با گرفتن این کارت آیا به درد می خورد یا نه.

آنچه مشخص است این کارت به درد خیلی ها نخورده. چون نوشته ها اینجوری نشان می دهد. ای برادر! این هم وضعیت یک فردی که 24ماه خدمتش در جنگ گذشته و خواهان کارت ایثار است.