علی - سلام بر شهدا و جانبازان. سلام بر آزادگان، سلام بر رزمندگان که نوجوانی و جوانی خویشتن را درجبهه ها که صدام حسین تا آخرین لحظه اعدام کابوس می دید و ترس از رزمندگان واقعی داشت. ولی الان درست پیر شدیم هرکدام کر اعصاب خراب روانی ولی شرف غیرت داشتیم برادران رزمنده مگر دوران جنگ تحمیلی درجبهه ها کباب می دادند بلکه درکویر خوزستان کباب از گرما از سرما کردستان؛ مثل نوشابه یخی پهلوی کباب، یخ می کردیم و چه شب ها گرسنه سر بر خاک نگذاشتیم. دلمان را سفره رنگین می پنداشتیم.
مغزمان فرمان می داد برای ناموس خاک کشور تا مبادا تاریخ ثبت کنند که این قسمت از ایران به دست شخصی بنام صدام تصرف و ضمیمه عراق شود. آیا نسل های آینده نمی گفتند مردی در ایران وجود نداشت! پس چرا ثابت کردید؛ تاریخ ثبت کرد؛ دنیا همه حیرت زده؛ و اگر عده ای سودجوی جاه طلب و کسانی که مال دنیا دوست دارند. بخورند مگر شکمشان چقدر جادارد؟ مگر چند سال عمر می کنند؟
اگر عدالت را اجرا و به قول امام، رزمندگان را فراموش نمی کردند، باید این سخن را آویزه گوششان می کردند و اگر برای سربلندی ایران و عزت خرج کردند که هیچ. شاید گفتم عده‌ای کم، دنیاپرست باشند و ریاکار؛ ان شاءالله نه در این دنیا و نه در آخرت خیر نمی بینند.
شاید بگویید وضعیت اقتصادی و مالی ات خوب است. به خداوند هم برادر شهیدم و هم پدرم در بمباران مجروح شد و نرفت تعیین درصد و گفتند تو را موج انفجار گرفته. جوابشان داد خودتان دیوانه اید. من سالم ام.
بخدا شرمنده زن بچه هستم. عملیات بدر بودم؛ از اثرات شیمیایی خفه می شوم. هر دو چشم را عمل کردم. اعصاب صفر بازن بچه‌ها. ولی نرفتم برا درصد بنیاد شهید. گفتم اگر لازم شد آنها تشریف می آورند؛ وگرنه ما برای ناموس و خاک رفتیم. الان با کارگری می گذرانم؛ باسنی لب مرز! به کسی اصلا نگویید گرسنه یا چی. چون که گرسنه درد گرسنه داند؛ رنج کشیده داند.
اگر کسی حقی از شما پایمال کرده واگذار به آخرت کنید؛ چون که دشمن نیستند. برویم مثل زمان جنگ بجنگیم و دنیا و خداوند بهمان بخندند؛ چون که ایرانی اند. دوما ما در راه خداوند، ناموس و خاک رفتیم.
پس لطفا عمری گذشت به کسی نگویید؛ حق ما را اگر ایمان به مساوات داشتند می دهند. وگرنه خود را حقیر نکنید برادر!
حقیر و خاک زیر پای تک تک شما عزیزانم و برادران بزرگوارام. خداوند حافظتان باشد و ان‌شاءلله محتاج نباشید. همه محتاج شما و دعای شما باشند ان‌شاءالله