خاطره‌ای بکر از نابغه فاو

فاش نیوز - در خبرها خواندم، شهید محمدحسن طوسی، فرمانده اطلاعات عملیات لشگر ۲۵ کربلا را نابغه فاو خوانده‌اند و نیز عکسی از جنازه مطهر یعنی همان استخوان‌های بجا‌مانده از سردار بلند قامت و چهارشانه به شکل قنداقه‌ای در دستان دخترش را مشاهده کردم که انگیزه‌ای شد تا خاطره‌ای از این سردار شهید بازگویم:

شبی در فاو برای فریب دشمن جنگ بی‌سیمی راه انداختند. آقای طوسی آن را توسط بی‌سیم هدایت می‌کرد. من آن زمان مسئولیت گروهانی را برعهده داشتم که در یکی از محورهای خط مقدم مستقر بود.
به واسطه‌ی این عملیات فریب، عراقی‌ها حد فاصل خط مقدم تا خطوط دو و سه را بشدت با توپ، خمپاره، کاتیوشا و... زیر آتش گرفتند. چنین حجم آتشی را من قبل و بعد از آن در هیچ زمانی در هیچ خطی در طول سه سال و نیم حضور مستمر خود در جبهه‌ها مشاهده نکردم. مسیر ما به عقب که یک کانال باریک به طول حدود ۵۰۰ متر بود، در فاصله ۱۵۰متری ما کاملا تخریب و قطع شده بود.
در چنین شرایطی بی‌سیم‌چی من(نام محفوظ) اختیار از کف داده، زبان به شکوه با گردان گشود و بدون کد صحبت می‌کرد. شهید طوسی روی خط آمد و کاملا صمیمانه به ایشان هشدار داد. بی‌سیم‌چی او را نشناخت‌ و با لحنی تندتر با طوسی صحبت کرد. من صدای طوسی را می‌شناختم و به او اشاره کردم. وقتی بد و بیراه بی‌سیم‌چی تمام شد، شهید طوسی با لحنی آرام به بی‌سیم‌چی گفت: "من عرضم این است که می‌خواهید فرمایش بفرمایید، با روزنامه! فرمایش بفرمایید."
این جمله مانند آبی روی آتش در بی‌سیم‌چی ما اثر کرد و او را واداشت تا در زیر آن حجم از آتش، که قرار و آرامش را از هرکس می ربود، آرام گیرد.

از آن ماجرا الان حدود ۴۰ سال گذشته است؛ ولی این لحن شهید طوسی هنوز در گوش من طنین‌انداز است. این حد از رعایت اخلاق را انصاف در فرماندهان ارشد، در چنین اوضاع و احوال‌های سختی که عنان احتیار از کف همگان می‌رود، سراغ ندارم.
 در گفت و گوهای رو در رو در آغاز ورود به فاو و دیدارهای دیگر، با آنکه دست کم دو رده مسئولیتی از ایشان در آن زمان کمتر بودم، جز تواضع، صمیمیت، مهربانی، گشاده‌رویی از این شهید والا مقام ندیدم.

یاد و راهش مستدام و اخلاق نیکویش آئینه رفتار ما!
۵ شهریورماه ۱۴۰۳

|| خسرو قبادی