شناسه خبر : 114762
شنبه 19 آبان 1403 , 11:38
اشتراک گذاری در :
ادبیات ایثار و شهادت

این پرستارها وقتی مجروح جنگی می‌دیدند، ضعف می‌کردند!

فاش نیوز - آمارها می‌گوید که بیش از ۲۵ هزار زن برای نجات جان رزمنده‌ها راهی مناطق خطرناک جنگی شده بودند و خیلی از آن‌ها آموزش‌های اولیه را ندیده بودند؛ اما کم‌کم یاد می‌گرفتند که چه کنند تا وقتی رزمنده مجروح دیدند، اول خودشان از حال نروند!

روزهای اول جنگ زن‌های زیادی دوست داشتند به جبهه بروند اما هیچ سازمان و نهاد رسمی موظف به آماده‌سازی آن‌ها نبود.» این را شهدخت پورابراهیمی مدیر پروژه پژوهش نقش زنان در دفاع مقدس، به خبرنگار فارس گفت و اضافه کرد: «پس بخش‌های پشتیبانی و بهداری شاهد حضور گسترده زنان شد.»در ۸ سال دفاع مقدس ۲۲ هزار و ۸۰۸ امدادگر زن و ۲ هزار و ۲۷۶ پزشک زن به صورت داوطلبانه به جبهه اعزام شدند. پورابراهیمی در این باره توضیح داد: «پشتیبانی و بهداری را می‌توان فراگیرترین عرصه حضور زنان در دفاع مقدس دانست و هیچ شهر، روستا و آبادی را در کشور نمی‌توان یافت که زنان آن نقشی در این بخش نداشته باشند.»«در بهداری علاوه بر پزشکان و پرستارانی که در مراکز درمانی شهرهای مختلف به رزمندگان مجروح یا مصدومین حملات دشمن به مناطق غیرنظامی خدمت می‌کردند، زنان دیگر نیز با گذراندن دوره‌های بهداری به کمک آنان می‌رفتند.» مدیر پروژه پژوهش نقش زنان در دفاع مقدس این را گفت و اضافه کرد: «آموزش آنان در سپاه، بسیج، هلال‌احمر و... انجام می‌شد.»
محمدعلی جودکی پژوهشگر تاریخ دفاع مقدس، در کتاب «نقش زنان در دفاع مقدس» خود نوشته است: «بیشتر این بانوان به‌صورت تخصصی آموزش ندیده و دانش‌آموخته پزشکی نبودند؛ بلکه در نهادهای انقلابی دوره‌های کمک‌های اولیه و امدادگری را گذرانده بودند. در بیمارستان‌ها برخی پرستاران باتجربه به دختران جوان آموزش می‌دادند. آن‌ها هم به یکدیگر آموزش می‌دادند.»معصومه میرزاعلی که خود یکی از همین افراد است در خاطرات خود نوشته: «وقتی جنگ توسعه پیدا کرد، امدادگران میانسال که بچه‌هایشان در جبهه بودند هم برای امدادگری به مناطق جنگی آمدند.»حتی بعضی از زنانی که در خط مقدم حاضر بودند و اسلحه به دست می‌گرفتند، تا فرصتی پیدا می‌کردند یا به آن‌ها خبر داده می‌شد که فلان نقاهتگاه یا بیمارستان نیرو لازم دارد، آستین‌های خود را بالا زده و برای کمک به پشت خط می‌رفتند.پورابراهیمی توضیح می‌دهد: «اوایل جنگ زنان در مناطق درگیری تا خط مقدم هم جلو می‌رفتند تا به مجروحان رسیدگی کنند. بعد از مدتی نقاهتگاه‌های جنگی را به آن‌ها سپردند که زمان عملیات گاهی باید به چند هزار مجروح رسیدگی می‌شد.»با این اوصاف، زن‌های زیادی دوست داشتند نقشی در دفاع از کشورشان داشته باشند، اما تنها به تربیت فرزند و از زیر قرآن ردکردن شوهر برای اعزام به جبهه قانع نبودند. حتی کمک‌های مادی و اهدای پولِ نانِ شب و حلقه ازدواجشان به جبهه هم آن‌ها را راضی نمی‌کرد و دلشان می‌خواست بخشی از وجودشان را برای جبهه بگذارند. از طرف دیگر هم به هزار و یک دلیل نمی‌توانستند راهی جبهه شوند؛ یکی از آن دلیل‌ها بچه‌های قد و نیم‌قدشان بود.
 
پورابراهیمی درباره آن‌ها توضیح داد: «بعضی از زنانی که نمی‌توانستند به جبهه بروند، خونشان را اهدا می‌کردند و امیدوار بودند شاید همین کار باعث شود جان یک رزمنده را نجات دهند. زنان از منابع اصلی تأمین خون مورد نیاز جبهه‌ها بودند.»جودکی می‌گوید: «بانوانی که برای پرستاری در جبهه حاضر می‌شدند، به دلیل روحیات لطیف زنانه، کم‌بودن سن و ... آمادگی روحی و روانی برای مواجه شدن با صحنه‌های دلخراش جراحت رزمندگان را نداشتند. آن چه این دشواری‌ها را برایشان قابل تحمل می‌کرد، ایمان به هدف والای انسانی و نجات جان رزمندگان بود.»
منبع: خبرگزاری فارس
اینستاگرام
نظری بگذارید
نام خود را وارد نمایید
متن نظر را وارد نمایید
مقدار صحیح است
مقدار صحیح وارد کنید
عکس روز
آخرین اخبار
تبلیغ کانال فاش در ایتابنر بیمه دیفتح‌الفتوحصندوق همیاریخبرنگار افتخاری فاش نیوز شویدمشاوره و مشاوره تغذیه ویژه ایثارگرانسایت جمعیت جانبازان انقلاب اسلامیانتشارات حدیث قلماساسنامه انجمن جانبازان نخاعیlogo-samandehi