نامه‌ای به بابای عرش‌نشینم!

فاش نیوز - میلاد مولی‌الموحدین، حضرت علی علیه‌‌السلام و روز پدر بر همه رهروان آن حضرت بالأخص پدران و فرزندان معظم شهدا و جانبازان مبارک باد.

بابای خوبم سلام،
می‌دانم، از آن بالا داری به من نگاه می‌کنی.
می‌دانم، اصلاً همین الان کنارم هستی.
می‌دانم، چه قدر الان غصه من را می‌خوری.
آخر، می‌دانم چه قدر دلت نازک بود.
آره بابا‌جان.
یادمه یکی از هزاران کودک پنج، شش ساله بودم.
 و بر اثر همان شیطنت‌ه که داشتم، روی زمین افتادم و صورتم خونی شد.
وای خدای من، بابا چه کردی تو.
با چه سرعتی من را به بیمارستان رساندی و....
آره عزیزم. و حالا داری می‌بینی که این گل‌پسرت چه حال و روزی داره.
دردها که برایش جز عشق نیست.
اما جور و جفای نااهلان از یک طرف و بی‌وف برخی رفقا از طرفی دیگر داغونش کرده است.
آره بابا، گل‌پسرت همراه رفقای همرزم ‌و جمعی از بازماندگان معزز شهدا و دوستداران فرهنگ ناب ایثار و شهادت، خودشان را وقف هم‌رزمانت کرده‌اند و از آنه که کوتاهی در امور ایثارگران می‌نمایند، انتقاد تندی دارند.
 متأسفانه، آنها وقتی می‌بینند در مقابل منطق پاسخی ندارند؛ با زخم‌زبان‌های خود سعی بر آشفته‌شدن من و رفقا دارند و زهی خیال باطل.
بابای شاهدم، در مراسم جشن دیدار با پدران آسمانی سال‌های گذشته، تو و همه شهدا، دیدید که چگونه هم‌رزمان و فرزندان شهدای هم‌فکر و غیرتمند‌ و ولمون به رسم ادب، بر گلزارتان حاضر شدند.
حضور این فرزندان کوچک شهدا نیز طراوت وصف‌ناپذیری به مجلس داده بود.
و خوب می‌دانی که یکی دیگر از اهداف آن مراسمات، ضمن تجدید میثاق با آرمان‌های شما شهیدان خد، تبیین گفتمان انقلاب اسلامی و بیان رزم رزم‌وریتان و ایجاد همدلی و رفاقت بین کسانی است که هدفی جز خدمت ندارند.

به هر حال بابای خوبم، برای من دعا کن که تا آخرین لحظه عمرم با تمام همان وجود ناقصم، ویلچر بعضاً شکسته‌ام، همچنان رهرو خوبی برای ادامه‌دادن راهت باشم.
راستی باباجون، یک وقت فکر نکنی که من رزم را، فرزند شهیدی را، آزادگی را، جانبازی را، وسیله منیت‌خواهی و خود‌محوری و سکوی پرتاب به مطامع مادی کرده باشم و عاشق ظواهر دنیوی شده‌ام،؛ نه. بحمدالله. با تمام مشکلاتی که داشته و دارم، خدا را شکر. تا این لحظه امید دارم با سربلندی به سویت بیایم، هر چند از عمل و عاقبتم فقط خدا می‌داند و بس؛ که اوست.
«علیم بذات‌الصدور»
در ضمن نوه‌های گلت برای روز پدر برنامه‌های خوبی تدارک دیده بودند، اما حیف شد که نتوانستم در شادیشون حضور داشته باشم؛ امسال در روز پدر از بچه‌ها دور هستم، و این سرنوشت خیلی از رفقای هم‌درد من است که نمی‌توانند در چنین روزی در کنار بچه‌های گلشون باشند، و آنها با چه شوقی و البته حسرتی در انتظار هستند که برگردم.
«الهی رضا برضائک»
در پایان، دلخوشم از زیارت مزار تو که البته امسال از آن محرومم.
بار دیگر، روز پدر را تبریک می‌گویم.
هدیه من، فاتحه و صلوات است و در رؤیای خودم دست بوست هستم.
به یاد من باش و لحظه‌ای من را رها نکن.
فرزند دلبند تو؛

|| علیرضا ضابطی، سیستان