روزه در مسیحیت؛ پلی به سوی تعالی معنوی

فاش نیوز - روزه، یکی از اعمال مهم دینی، در ادیان مختلف به‌عنوان راهی برای تزکیه نفس و نزدیکی به خداوند شناخته می‌شود. در مسیحیت، این آیین از دیرباز رایج بوده، اما در طول تاریخ دستخوش تغییراتی در نحوه و زمان اجرای آن شده است.

دیدگاه سنت توماس آکویناس درباره روزه

سنت توماس آکویناس، متکلم و فیلسوف ایتالیایی، سه دلیل اساسی برای روزه برمی‌شمارد:

کنترل تمایلات نفسانی: روزه به‌عنوان وسیله‌ای برای مهار شهوات و تمایلات بی‌قید و بند عمل می‌کند.

تعالی روح: ذهن را از وابستگی‌های مادی رها ساخته و آمادگی دریافت حقایق معنوی را افزایش می‌دهد.

جبران گناهان: روزه تنها یک عمل درونی نیست، بلکه تمام وجود انسان، ازجمله جسم او را نیز دربرمی‌گیرد.

او تأکید دارد که روزه نباید سلامت جسمانی را به خطر بیندازد و نباید آن را بر اعمال نیک و صدقه مقدم دانست. در همین راستا، آگوستین قدیس نیز روزه را عاملی برای پاکی روح و تسلیم‌سازی جسم در برابر معنویت می‌داند.

روزه در آیین مسیحیت
در طول تاریخ، روزه‌های مسیحی گاه به‌شدت سختگیرانه بوده‌اند. برخی راهبان تا سه روز پیاپی از خوردن و آشامیدن خودداری می‌کردند و گاهی پنج روز در هفته را به روزه اختصاص می‌دادند. حتی در مواردی، مصرف هرگونه غذای پخته ممنوع اعلام می‌شد. بااین‌حال، قوانین مذهبی انعطاف‌پذیری خاصی نیز داشته‌اند؛ به‌طوری‌که برای بیماران و افراد ضعیف، استثنائاتی در نظر گرفته می‌شد.

ابعاد اجتماعی روزه در نگاه آگوستین قدیس
آگوستین روزه را تنها یک ریاضت فردی نمی‌داند، بلکه آن را عملی اجتماعی می‌بیند که به فقرا نیز کمک می‌کند. او معتقد است که پرهیز از خوردن و آشامیدن نباید تنها به خویشتن‌داری محدود شود، بلکه باید سبب تقسیم ثروت با نیازمندان گردد.

نتیجه‌گیری
روزه در مسیحیت، علاوه بر جنبه‌های عبادی، ابعاد اخلاقی و اجتماعی نیز دارد. این آیین مذهبی، وسیله‌ای برای رشد معنوی، مهار تمایلات نفسانی و تقویت همبستگی اجتماعی به شمار می‌رود و در طول تاریخ مسیحیت، به اشکال مختلف اجرا شده است.

|| دکتر محمدحسین مختاری