جانباز هفتاد درصد نابینا و دو دست قطع به شهادت رسید

خدا قرین رحمتش کند ولی وای به حال انهایی که هر هفته اقلا یکی از این عزیزان درد کشیده از بین ما می روندرا درک نکردن که هیچ نمک به زخم انهاو خانوادهای انن باشیدن جواب خدا چه خواهید داد و شاید هم زن بچه های انها که عمری با این شهدا ی زنده سر کردن وبا انها زجر کشیدن را به حال خود به یک حقوق بخور ونمیر رها می کنید و باز به کارهایتان که از صدقه سری انهاست ادامه میدهید با وعده ووعیدهای خودرو به جانبازان ۷۰ درصد که چشمشان را بدر می گذاشتید و انها رفتن بین خودتان قسمت کنیدو بالای سرتان را هم نگاهی نکنید

روحش شاد
کاش مسولان کمی به شهدای مجرد سرباز اهمیت میدادند افسوس

خدایا باورم نمیشه.... این آقا رسول چند سال همکلاسی من تو مدرسه شهید غفرانی خیابان شهمیرزاد بزرگراه محلاتی بود. چطور آخه به این روز افتاد. بخدا قسم این بچه پر از شور زندگی بود. از همه ما یه سر و گردن تو درس و انضباط بالاتر بود... معرفت و اخلاقش بیست فوتبالش عالی. بخدا قسم گل کوچیک بازی میکردیم جوری یه پا دو پا میزد که انگار توپ به پاش چسبیده....
چندروز پیش یکی از رفقای مشترکمون بنام محمد فخرایی نژاد رو به صورت اتفاقی تو فضای مجازی پیدا کردم و از جفتمون از حال رسول پرسیدیم. به محمد گفتم حقیقتا یکی دو سال پیش تو روزنامه جانبازی و بنام رسول جندقیان که عنوان سرباز نمونه کشور و داره و تو منطقه مرزی روی مین خنثی نشده رفته و جانباز شده رو دیدم خیلی استایلش شبیه رسول بود ولی از چهره اون و نشناختم. وقتی به صورت مادرش نگاه کردم مطمئن شدم که رسول، رسول خودمونه. الان که خبر شهادتش و خوندم اشک از چشمام سرازیر شد، بخدا قسم انقدر دلتنگ دیدارش بودم که حد نداشت‌. دوست داشتم یه روز دوباره ببینمش و خاطرات خوب روزهای تحصیلی دبستان و راهنمایی و کوچه و محله و قهر و آشتیامون و با هم مرور کنیم.... بخدا وقتی تصویرش و دیدم انگار که خودم روی مین رفتم. وقتی به چهره شکسته مادرش نگاه کردم انگار بار تمام سختی هایی که از دردهای رسول شونه هاش و خم کرده، کمر منو شکست.... وقتی فهمیدم که نیازمند بوده و من ازش بی خبر بودم و نتونستم براش کاری کنم، تمام دنیا رو سرم خراب شد.... رسول چرا رفتی خدمت، آخه رفتی از کی و از چی پاسداری کنی داداشم؟؟؟ بخدا هیچکس تو این مملکت قدردان نیکی و انسانیت نیست.... ای کاش من بجای تو بودم و از این ایام ناکام و از این غربت زادگاه و از این همنوعان نا آشنا خلاص می شدم. شاید شهادت من دستاورد بیشتری برای این دنیا داشت و آن دستاورد زندگی پر ثمر انسانی پاکدامن و شریف بنام رسول جندقیان بود. روحت شاد رفیق همیشه به یادتم