مظلومیت خالقان حماسه‌ها

فاش نیوز - به نام خدا؛ ولی‌نعمتانی که آرام و بی‌صدا در عین مظلومیت، از این جهان پر از کم‌مهری و کم‌لطفی به سمت ابدیت و بعضاً به وصال شهیدانشان می‌پیوندند؛ پدران و مادران شهیدانی که منشأ این اقتدار و این آرامش امروزی ما بودند، جانبازانی که غریب به چهار‌دهه درد و رنج و سختی‌های متحمل شده، آرام‌آرام به یاران شهیدشان ملحق می‌شوند و چه دردمندانه به سمت ابدیت هجرت می‌کنند.

اگر مبنای سخن را فرامین امام راحل رضوان‌الله تعالی علیه قرار بدهیم و یا منویات حضرت آقا را ملاک عمل قرار بدهیم، باید در نهایت تأسف گفت که مسئولین متولی، بدترین اجحافات را در مورد این ولی‌نعمتان و این صاحبان انقلاب روا داشته‌اند. روزی‌ که امام راحل فرمودند، نگذارید پیشکسوتان جهاد و شهادت به فراموشی سپرده شوند، می‌دانستند و واقف بر امور بودند که این مسئولین احتمال فراموش‌نمودن این قشر معظم و معزز را خواهند داشت؛ لذا تأکیداتی عمقی و کلی در همه‌ی سخنان گوهر‌بارشان در خصوص وضعیت ایثارگران، به خصوص فرزندان شهدا را به همه مسئولین گوشزد می‌فرمودند. معظم‌له ایثارگران را ولی‌نعمت و صاحبان اصلی این انقلاب و این سرزمین می‌دانستند.

رهبر معظم انقلاب که خود نیز از همین ولی‌نعمتان است و بیشترین و بالاترین ایثارگری‌ها را در جهت نظم و امنیت و اقتدار این سرزمین داشته‌اند و در همه‌ی طول عمر با برکتشان خدمت به این کشور نموده‌اند نیز بارها فرموده‌اند که من شرمنده‌ی خانواده‌ی شهدا و جانبازان هستم.

این در حقیقت، کلام شرمندگی برای معظم‌له نیست؛ بلکه خضوع و خشوع و بزرگی و منش و مرام ایشان را به تصویر می‌کشد. خالی از الطاف ایشان نیست که دخترکی کوچک که تازه پدرش از دستش رفته و به شهادت رسیده است بعد از هق‌هق‌های یتیمی، در محضر ایشان آرامش کلی می‌گیرد. بی‌سبب نیست که مادر چند شهید، وقتی حضرت آقا را زیارت می‌کند به درجه‌ی بی‌نهایت اخلاص می‌رسد و می‌گوید، ای‌کاش فرزندان دیگری داشتم و فدای این انقلاب می‌کردم.

اینها نشأت گرفته از منشور ابتدایی انقلاب است. بذل عنایات و توجهات امام راحل به جامعه بوده که اینگونه اخلاقیاتی را ساخته است. ما همگی به یاد داریم، ایام دفاع مقدس را ما همگی دیدیم؛ وقتی همه‌ی دنیا ما را تحریم نمودند و رزمندگان ما حتی برای دفاع از خود سیم خاردار هم نداشتند، سلاح خوب و کاربردی نداشتند و دنیا ما را در تنگنا قرارداده بود تا اینکه شکست بخوریم، همین مردم در کنار امام راحل ایستادگی نمودند و حماسه‌ای خلق کردند که تاریخ شرمنده آنها شد.

حالا همان خالقین حماسه‌های جاویدان، در عین مظلومیت، از این دنیای پر از هیاهو و نامردمی بار سفر بسته و به دیار باقی و وصال با شهدایشان می‌شتابند و مسئولین و متولیان امور در نهایت بی‌مهری و کم‌کاری نظاره‌گر این هجرت‌های غریبانه هستند و تا به امروز حداقل ما ندیده‌ایم که این ولی‌نعمتان مصداق کلام امامین انقلاب رضایتی نسبی از عملکرد مسئولین داشته باشند و این نوع درد خیلی دردناک است و درد را از هر سمتی بنویسی و بخوانی درد است.

با هم تعارف نداریم؛ اگر این سخنانی که این مسئولین ایراد می‌کنند، در واقعیت هم اینگونه باشد که نباید ایثارگری ناراضی از وضعیت باشد. اما صادقانه اینگونه نیست! بیشتر این سخنان نمادین و مانور مسئولیتی است والا مگر می‌شود کسی خودش را با نام خادم یک جامعه معرفی کند اما جواب احدی از آن جامعه را ندهد؟ مگر امکان‌پذیر است حقیر بگویم خادم‌الشهدا هستم، اما در ارتباط با مسایل و مشکلات خانواده شهدا بی‌خیال باشم.

وقتی مسئولی که خودش از جامعه هدف تحت ریاستش است، جواب یک همدرد و یک هم‌رزم و یک متقاضی‌اش را ندهد و بیش از ده بار پیغام برای او بگذاری که یک دقیقه وقت بدهید، کاری ضروری دارم، اما ایشان جوابی ندهند؛ این مقوله را چگونه باید ارزیابی کرد و چگونه حلاجی نمود.

برای ارضای روحی، فکری، والله یا ما از مسیر خارج شده‌ایم یا مسئولین ما در مسیر نیستند. استدلال این سخن این است که تا این لحظه با توجه به خدمات ادعا و تبلیغ شده مسئولین متولی بنیاد شهید، حقیر مادر و پدر و فرزند شهیدی را نده‌ایدم رضایت نسبی، و نه کامل از بنیاد داشته باشد. جانبازی را ندیدم که راضی باشد؛ چراکه از منظر برون دائماً با این قشر معزز در ارتباط هستم. ولی حضرات از منظر درون دائماً مطلب را گل و بلبل می‌بینند.

لذا می‌طلبد برای باقی‌مانده این ولی‌نعمتان، تا دیر نشده اقدامی شود. خدا را گواه می‌گیرم که شهدایی مانند شهید راه خدا امیریان، فردا یقه‌ی مسئولین را خواهند گرفت؛ چراکه چهل سال از شهادتش گذشته و همسرش در یک کلبه‌ی محقر زندگی می‌کند. فرزندانش نابود‌ شده و در بی‌راهه زندگی به فنا رفته‌اند. قطعاً این شهید و شهدایی مانند او مطالباتشان را از مسئولین، به خصوص افرادی در سطح جناب اوحدی و همه‌ی مدیران قبلی مطرح خواهند کرد، این یک اصل است و یک واقعیت انکارناپذیر. یاحق

|| رضـــــــــا امیریان فارسانی