راز تجمع چند فرمانده بزرگ دفاع مقدس در خط مقدم عملیات رمضان

«در همین لحظات در فاصله کمی از خاکریز ناگهان متوجه گروهی از فرماندهان ارشد جنگ و عملیات شدیم که همگی دور هم آنجا جمع شده بودند. شهید محمدابراهیم همت، شهید حسین خرازی، شهید حسن باقری، شهید احمد کاظمی، شهید علی زاهدی، علی رئوفی، شهید احمد سوداگر و محمد باقری. تجمع چند تن از فرماندهان جنگ به صورت گروهی آن هم در خاکریز خط مقدم دشمن که هنوز ساعتی از فتح آن نگذشته، برایمان عجیب بود. حدس زدیم احتمالاً شرایط عملیات خیلی مهم و یا حساس شده است.

از صحبت‌ها و نگرانی‌های شهید حسن باقری دریافتم که خطر ضدحمله دشمن و به محاصره افتادن بچه‌ها خیلی زیاد است و او تلاش می‌کند تا با توجیه فرماندهان دیگر و جابجایی گروهی از نیرو‌ها و لشکر‌ها از نفوذ دشمن به آن محور جلوگیری کند. بلافاصله بچه‌ها روی زمین خوابیدند و من هم به صورت نیم‌خیز روی زمین نشستم. دوباره بلند شدیم تا به‌سمت بچه‌ها برویم. چندقدمی بچه‌های رزمنده بودیم که باز یک موشک دیگر آمد و پشت سرِ ما به زمین خورد و منفجر شد.

لحظه‌ای بعد میان دود و غبار ناشی از انفجار گم شدیم. با وجود فاصله خیلی کمی که با محل انفجار داشتیم، باز اتفاقی برای ما نیفتاد و همه سالم بودیم، اما همان لحظه صدای ناله و فریاد «الله اکبر» و «یا حسین (ع)» یکی از بچه‌ها از پشت خاکزیز شنیده شد. حدس زدیم کسی مجروح شده باشد. بلافاصله به‌طرف بچه‌های پشت خاکریز رفتیم.

ترکش ناشی از انفجار همان موشک، پای یکی از بیسیم‌چی‌ها را از زانو قطع کرده بود. چند نفر از بچه‌ها مشغول کمک به او شدند. ظرف چند لحظه، خون بدن او زمین را سرخ کرد و رمقی برای او باقی نگذاشت. در حالی که آخرین لحظات زندگیش را می‌گذراند، فقط «الله اکبر» و «یا حسین (ع)» می‌گفت و ذکر از زبانش قطع نمی‌شد.»