شهیدی با کفش های طبی

آنها که رفته اند،می دانند«کانی مانگا» چه شیب و ارتفاعی دارد.عملیات«والفجر چهار» آنجا انجام شد و نیروهای ما مدتی روی ان مستقر بودند.اواسط سال۷۱بود که برای آوردن پیکر شهدایی که در منطقه جا مانده بودند،به انجا رفتیم.

صبح زود بود که شروع کردیم به صعود.ظهر بود که در اوج خستگی و هن و هن کنان به نزدیک قله رسیدیم.هنوز بدنم را روی سنگ ها رها نکرده بودم که در چند متری خودمان در سراشیبی تند قله،متوجه پیکر شهیدی شدم که دمر به کوه چسبیده بود.رفتیم که برای آغاز پیکر او را برداریم.نزدیک که شدیم،مات مان برد.
شهید،کفش های طبی مخصوص افراد معلول را به پا داشت که با میله ها مخصوص به کمرشان بسته می شود.ما در زمان صلح،بدون هر گونه خطری،از صبح تا ظهر طول کشیده بود تا خودمان را به انجا برسانیم ولی او در اوج عملیات و جنگ،در زیر اتش دوشکا و خمپاره های دشمن،مردانه و دلاورانه،خود را در شب عملیات تا انجا بالا کشیده بود؛کسی که( بدون شخص) راه رفتن  روی زمین عادی هم برایش خیلی مشکل بوده.
متاسفانه هرچه گشتیم از پلاک یا کارت شناسایی اش خبری نشد،ولی انجا محوری بود که بچه های لشکر۱۴امام حسین(ع) اصفهان عملیات کرده بودند.روزهای بعد به یگان شان که اطلاع دادیم،سریع او را شناختند و گفتند :
_او نوجوانی بود که پاهایش معلول بود،ولی با اصرار زیاد به عملیات آمده و شهید شد و جنازه اش بالا ماند. روحش شاد
به نقل از اکبر شعبان
برگرفته از کتاب اسمان زیر خاک