وقت نداریم!

م.ر.ک.جانباز- صدای آهنگ های پاپ و . . . آن قدر بلند است که فریاده های «علی» لای نیزارهای اروند جا می ماند و به گوش نمی رسد. صدای « آهنگ های مجاز» و « فیلم های هندی » «هالیودی » ناله ی ها « روایت فتح» را خفه می کند. بر دیوارها ، روی پوستر شهید ، عکس مرده هفتاد ساله می چسبانند و نام شهید را بخاطر اینکه بچه هایمان خشونت طلب و جنگ طلب بار نیایند از کوچه ها برداشته و نام سوسن و زنبق می گذارند. غیرت، یک شب بی هوا از جیب مردها توی لجنزار غفلت می افتد و . . . . گم می شود.

 مردها توی چراگاه های خیابان راه می افتند و گناه می چرند . زنها مثل دستفروش ها، کنار خیابان می ایستند و جواهرات بدلی عرضه می کنند و پوست گوزن می پوشند و از زیر روسری های نازک و . . . . رشته های جهنم شعله می کشد. آنها افتخار می کنند که بچه شان « همبرگر» را درست تلفظ می کند و به « پیتزا » علاقه پیدا کرده است. شکلات های نارگیلی کار دستِ ما می دهد وبعضیها به اسم تمدن، به گردنشان زنگوله می اندازند و وقتشان را با آدامس بادکنکی و جدول می گذرانند.

 آنها که می نشیند « ورود آقایان ممنوع» و « ستایش » را با کیف تماشا می کنند وبرای سیلی خوردن پسرحشمت فردوس سریال « ستایش » گریه می کنند و قربون صدقه فلان قاچاقچی« شوک » می روند دیگر وقت ندارند که به سیلی خوردن حضرت زهرا(سلام الله علیها) فکر کنند و خون دل خوردن های امام امت را بشناسند و کتاب های شهید مطهری را بخوانند و هشدارهای رهبری را جدی بگیرند. آنها می خواهند خوش باشند و زندگی خودشان را بکنند. کاری هم به کار کسی نداشته باشند.اگر چنین نکنند، چه کسی دنبال بهترین آنتن ماهواره بگردد؟

 چه کسی فیلم های سرخ پوستی ببیند و عشق را از فیلم های هندی یاد بگیرد؟ کاش مردهایی که غیرتشان را گم کرده اند، به اندازه دفترچه بیمه شان به اندازه کوپن قند و شکرشان برای پیدا کردنش به دست و پا می افتادند. مردم به استراحت پس از جنگ پرداخته اند . انصافها چرت می زند و وجدان ها آنفلوانزا گرفته و تابوت عاطفه برزمین مانده است. کاش قحطی عفت تمام می شد! کاش عملیات چریکی چمران فراموش نمی شد! کاش «حاجبی » ها و « ذاکری» ها از یاد نمی رفتند! کاش طنین صدای شهید آوینی را با صدای نکره « مایکل جکسون » عوض نمی کردیم. کاش از بوی گلاب بیشتر از ادکلن شب های پاریس و . . . . خوشمان می آمد چه خوب گفت آن که گفت : « گل محمدی باش، تا محتاج ادکلن فرانسوی نشوی »

به نقل :اسوه حسنه سردار شهید حاج علی حاجبی