روایت سخت ترین لحظه یک مادر

شهید سید محمد حسین میردوستی متولد سال 1370 و چهارمین فرزند خانواده میردوستی بود. رزمنده ای از یگان صابرین که داوطلبانه به سوریه رفت و در روز تاسوعا در حلب به شهادت رسید.  در ادامه مصاحبه مادر و خواهر شهید میردوستی با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس آمده است. قسمت اول این گفت و گو را از اینجابخوانید.

الهه و محمد حسین مثل دوقلو ها بودند. خیلی هم شیطنت می‌کردند زمانی کودکی برای اینکه شیطنت نکنند اسباب بازی را می‌ریختم وسط فرش و با گچ های سوسک کشی که آن زمان توی خانه و کنار کابینت‌ها می‌کشیدند یک دایره بزرگ دور بچه ها می‌کشیدم. بچه ها از این قلم سوسک خیلی ترس داشتند، می‌گفتم اگر بیرون از دایره برید سمی می‌شید این دوتا هم از ترسشان تکان نمی‌خوردند.

بچه تر که بود یکبار از تخت افتاد پایین و چون دندانش تازه در آمده بود زبانش را سوراخ کرد. خیلی هول شده بودیم خون زیادی از زبانش رفته بود. از بس خونریزی داشت یک دستمال گرفته بودم روی زبانش ولی همه دستمال پر از خون شد. انقدر ترسیده بودم که گفتم نکند خدایی نکرده از دست برود. بلافاصله بعد از رسیدن به بیمارستان بردند اتاق عمل. پارچه سبزی رویش انداختند که فقط قسمت دهانش باز بود. دو سال و نیم بیشتر سن نداشت، برایم جالب بود که طی مدت عمل هیچ عکس العملی نشان نمی داد. حتی گریه هم نمی کرد گاهی پارچه را بالا میزدم ببینم زندست یا نه. زبانش را بیرون کشیده بودند و بخیه می‌کردند خودش گریه نمی‌کرد اما گریه ی من تمام نمی‌شد اخرسر دکترها گفتند این که آرام است شما چرا گریه می کنید؟!

 ** هر چندتا پسرداشته باشم اسمش را محمد می گذارم

روی اسمش خیلی حساس بود. صدایش می زدم محمد، می گفت بگو محمد حسین. محمد حسین که می گفتم می گفت بگویید آقا محمد حسین. به خاطر علاقه اش به اسم محمد بود که نام پسرش را هم محمد گذاشت. می گفت هرچندتا پسر هم که داشته باشم اسمشان را محمد می گذارم و همیشه اسم پسرش را آقا محمد یاسا صدا می کرد.


دیپلم که گرفت رشته نرم افزار قبول شد ولی نرفت. محمد حسین دوران دبیرستان هم کار می‌کرد. تابستان ها از بازار با قیمت ارزان لوازم التحریر می خرید و در چهارشنبه و یکشنبه بازار نزدیک محل می‌فروخت. کار را عار نمی دانست با اینکه به پول احتیاج نداشت ولی دوست داشت روی پای خودش بایستد.

** لوازم تحریر می فروخت تا پول تو جیبی اش باشد

لوازم تحریر می فروخت و برای خواهرش عروسک می‌خرید. خیلی کم پیش می آمد پول تو جیبی بدهیم. همیشه محمد حسین خودش پول داشت و دستش در جیب خودش بود. تا دبیرستان فروشندگی می‌کرد، حساب و کتاب خرج یک هفته اش را داشت. حتی وقتی اگر می‌خواست چیزی برای خودش بخرد که پول کم داشت نمی‌گفت برای من فلان چیز را بخرید می‌گفت کمکم کنید خودم بخرم.

سریع استخدام سپاه شد. سربازی هم به خاطر اینکه پدرش جانباز بود ده ماه بیشتر طول نکشید. بعد از سربازی در آزمون یگان ویژه  صابرین شرکت کرد و قبول شد.

یگان صابرین با بخش های دیگر سپاه فرق دارد. یگانی هست که ماموریت‌های خطرناک می‌روند. محمد حسین در درگیری پیرانشهر و زاهدان که شهدای زیادی هم دادند حضور داشت. هر لحظه آمادگی رفتن پسرهایم را به سوریه داشتم. از پیرانشهر که آمد گفت می خواهم بروم سوریه. وقتی که اسم سوریه را آورد آدم نااگاهی نبودم که از وضعیت آنجا خبر نداشته باشم. می دانستم اگر برود ممکن است برنگردد با این وجود نه من نه پدرش مخالفتی نکردیم فقط انتظار رفتنش به این زودی را نداشتیم.

** به دامادی محمد یاسا نمی رسم

13 مهر اولین سال تولد محمد یاسا بود. چند روز مانده تا تولد یک شب به ما  زنگ زد و گفت قرار است بروم  ماموریت و می خواهم تولد محمدرا را زودتر بگیرم، میترسم تا روز تولد نباشم. 25 روز به تولد مانده بود که همه جمع شدیم و جشن را برگزار کردیم. آن شب به ما گفت فکر می کنم این اولین و آخرین تولد محمد یاساست. من دامادی پسرم نیستم.

از آنجا که هم خودش هم برادرش مدام در ماموریت بودند و به این حرف ها عادت داشتم اینبار هم حرفش را به شوخی گرفتم. گوشم از این صحبت ها پر بود اما نگار خودش می دانست دیگر برنمی گردد. خیلی طول نکشید، 18 روز بعد به آروزویش رسید.

** برای کم کردن مخارج زندگی ساکن پاکدشت بود

چون اجاره های تهران سنگین بود پاکدشت زندگی می‌کرد. اینکه می‌گویند پاسدارها پول زیاد می‌گیرند  اینطور نیست، محمد حسین برای اینکه هزینه های زندگی اش کمتر شود با برادرش در پاکدشت زندگی می‌کردند. آخرین روزی که در ایران بود تماس گرفت و خبر داد که من دارم می‌روم. گفتم من که ندیدمت.گفت وقت نیست. حتی به خواهرش که آماده شده بود تا یک جایی همدیگه را ببینند و خداحافظی کنند گفته بود نیا، نمی‌رسی.


** اولین و آخرین تماس

در سوریه فقط یک بار زنگ زد و گفت ببخشید که دیر تماس می‌گیرم به ما کارت می دهند و فقط می توانیم یک شماره بگیریم، من به همسرم زنگ می‌زنم حال شما را از او میپرسمف گفا مادر ناراحت نشی، گفتم نه مادر فرقی ندارد فقط خبر سلامتیت رو بده اتفاقا به همسرت زنگ بزن که چشم انتظار است. همان یک بار زنگ زد تا از اینکه نمی تواند تماس بگیرد دلجوی کند.


خانمش بعدها به من گفت تعجب می کردم چرا انقدر دلت شور افتاده، این مامورین مثل بقیه ماموریت ها بود ولی من واقعا دلشوره داشتم، انگار الهام شده بود این سفر را برود برنمی‌گردد.

صبح تاسوعا وقتی شهید می‌شود ما در خانه بودیم. ظهر عاشورا با همسر و دخترم در خانه بودیم. گویا از طریق تلگرام که هرکس شهید می شود خبر شهادت را اطلاع می دهند به پسر خواهرم که همکار محمد حسین بود خبر می‌دهند. روز تعطیل از سمنان  به سمت تهران راه می افتد و به خانواده می گوید فکر کنم محمد حسین زخمی شده. برادرم و همه فامیل در سمنان و شاهرود از طریق تلگرام با خبر می‌‎شوند. همان روز الهه تعریف کرد دیشب خواب دیدم محمد حسین شهید شده. گفتم خب خوبه خواب زن برعکس میشه محمد حسین زنده است.

** بدترین لحظه زندگی یک مادر

پای تلویزیون بودیم. حالا همه فامیل به من زنگ می‌زنند حالم را می‌پرسند. یکهو بلند شدم به همسرم گفتم چطور شده همه امروز به ما زنگ میزنند؟ با اینکه همیشه تماس می گرفتند ولی انگار این زنگ ها خاص بود. دلشوره به دلمان افتاد. زنگ زدم به همسر برادرزادم زنگ زدم پرسیدم همسرت کجاست؟ گفت راه افتاده بیاید تهران. خودش از ماجرا خبر داشت با صدای بلند پرسیدم  چه اتفاقی افتاده که می‌خواهد بیاید تهران؟. قطع کردم شماره برادرزاده ام را گرفتم. پرسیم کجایی گفت مسجد سمنان هستم. گفتم داری دروع می‌گی. برای چی داری میایی تهران؟ همسرم گوشی را گرفت گفت برضا بگو چی شده. تنها چیزی که گفت بیایید سپاه.

بدترین لحظه در زندگی یک مادر همین است. انتظار می کشیدم که کی پیکر محمد حسین می‌آید. جمعه شهید شد و پیکر تا پنجشنبه ماند. شهید امجد با محمد حسین شهید شد و سه شهید دیگر یگان صابرین هم جای دیگر شهید شدند. سه شهید را آوردند اما پیکر محمد حسین و امجد را نتوانستند برگردانند. حتی یک شهید هم برای برگرداندن این دو داده بودند. تا پنجشنبه هفته بعد و تشییع 9 روز طول کشید.

** پسرم از طرف خدا انتخاب شد

پسرم از طرف خدا انتخاب شد راهی نرفته که بخواهم پشیمان شود. بله دلتنگی دارد و سخت است، ما برای امام حسین(ع) هم گریه می کنیم و ناراحتیم که به خاطر دوست داشتن ایشان است. همیشه همه تعجب می‌کنند و می‌گویند که چقدر شما صبور هستید. نمی دانم این هم خواست خداست که فقط توی خلوتم گریه می‌کنم و واقعا دلتنگ می‌شوم. گریه ام از پشیمانی نیست می‌دانیم بهترین راه را رفته. هدیه اش کردم به حضرت زینب(س) و باعث افتخارم شده. با رفتن محمد حسن از دستش ندادم تازه به دست آوردم.

انتظار شهادتش را داشتم وقتی حرف جنگ باشد انتظار هر چیزی را داریم. کسی شغل کارمندی را انتخاب می کند احتمال خطرش خیلی کم است اما پسر من نظامی بود. پسرم بزرگم در همین درگیری ها و آموزش ها و مانورهای داخلی چشمش را از دست داد پس انتظارش را داشتم که اتفاقی بیوفتد.

در وصیت نامه اش گفته ولایت را از پدرم آموختم و به پسرش گفته بود که تو هم در راه ولایت گام بردار. همیشه می‌گفت از امریکا و اسرائیل متنفر است اگر بحث مذاکرات پیش می آمد می گفت چه مذاکره ای و مخالفت می کرد اعتقاد داشت ادم با شیطان مذاکره نمی‌کند. اگر مردم ما اندازه مردم ژاپن به خود سختی بدهند استقلال پیدا می‌کنند و لازم نیست با کشوری بیگانه که اینطور ضربه می‌زند دست بیعت بدهند و بگوید مذاکره کنیم. ‌می‌گفت همیشه جلوی امریکا و اسرائیل می‌ایستیم.

** اینکه می گویند مدافعان حرم به خاطر پول می روند ما را داغدار می کند

خواهر شهید سید محمد حسین میر حستی روایت می کند: موضوعی که خانواده های مدافع حرم را داغدار می‌کند شایعه هایی است که می‌گویند مدافعان حرم به خاطر پول می‌روند. یا می ‌گویند به این خاطر رفته اند که جوان و احساساتی هستند. بله بخشی برای احساسات است اما نه احساسی که آن ها می‌گویند احساس مدافعان حرم عشق به خداست. یا می‌گویند چرا برای مردم عراق و سوریه رفته همان عراقی که سال ها با کشور ما جنگید، همین بحث ها خانواده های ما را داغدار می کند نه شهادت عزیزانمان.

قبل از اینکه محمد حسین شهید شود همیشه باهم به قطعه شهدا می‌رفتیم. هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی به خاطر برادر خودم به گلزار شهدا بروم. هر وقت دلم خیلی تنگ می‌شود سری به گلزار می‌زنم 5 دقیقه بیشتر سر مزار برادرم نمی‌مانم، همه گلزار را می گردم چرا که اعتقاد دارم همه این شهدا برادر من هستند.

** خانواده های شهدای افغانستان در ایران غریب هستند

یکی از کارهایی که همیشه انجام می‌دهم رفتن به سر مزار شهدای افغانستانی و صحبت کردن با خانواده آن هاست چون واقعا این خانواده و شهدایشان غریب هستند. من در کشور خودم زندگی می‌کنم و برادرم در کشور خودش دفن شده اما اینها از کشوری غریب می‌آیند. دوستان افغانستانی زیادی هم دارم که در همان بهشت زهرا(س) باهم دوست شدیم.

یکی از خانواده های شهدای مدافع حرم افغانستانی می‌گفت در ایران زیاد ما را مراسم دعوت نمی‌کنند اگر هم برویم به قم می‌رویم.

من و برادرم یک سال باهم تفاوت سنی داشتیم. هم برادرم و هم دوستم بود. فقط در حرف نمی گویم در واقعیت هم مثل دو دوست صمیمی بودیم. بعضی شب ها که دلمان می‌گرفت تا خود صبح درد و دل می‌کردیم. اگر اتفاقی می‌افتد به اولین کسی که می‌گفت من بودم. شب قبلی که شهید شد رفته بودم هیئت دعا کردم و از خدا خواستم برادرم و پسرخاله ام و همه دوستانشان را حفظ کند. شب خواب دیدم محمد حسین شهید شده و دارم سینه می‌زنم. صبح وقتی خواب را برای مادر تعریف کردم فکر کرد شاید خوابم برعکس باشد و تعبیرش این است که عمر محمد حسین طولانی است تا اینکه ظهر خبر رسید برادرم شهید شد.

** مثل همیشه به اولین کسی که خبر شهادتش را داد من بودم

به یکی از دوستانم می گفتم چون من و محمد حسین باهم صمیمی بودیم و هر اتفاقی می افتاد اول به من می گفت برای شهادتش هم اولین کسی که خبردار شد من بودم. مادر این خواب را برای یکی از دوستان محمد حسین تعریف کرده و گفته بود فکر می کردم عمر محمد حسین دراز می شود ولی شهید شد. دوست برادرم حرف قشنگی زد و گفته بود واقعا هم عمر محمد حسین بلند شده چون شهدا زنده هستند.

یکی از برنامه هایمان وقتی از مدرسه برمی‌گشتیم چون پدر و مادر سرکار بودند و کسی خانه نبود این بود که یکی سیب زمینی پوست می‌کند و یکی هم سرخ می‌کرد و باهم می‌خوردیم. یا وقتی یکی از ما حوصله نداشت به مدرسه برویم آن یکی نقشه می‌کشید تا به مدرسه نرود.

** من زنده ام
 
الان چیزی که از محمد حسین می‌خواهم این است که ایمانم را قوی کند. می دانم زنده است و ما چون به ایمانی که باید باشد نرسیده ایم نمی توانیم حسش کنیم دعا می کنم ازخدا بخواهد ایمانم را آنقدر قوی کند که بتوانم حسش کنم. یکشب خوابش را دیدم که می گفت من زنده ام. گفت پس اون جنازه چی بود گفت او شبیه منه، من زندم.

محمد حسین قبلا از همانجایی که امروز بدنش دفن شده عکس دارد. زمانی که برادرم شهید شد و مزارش را برای گذاشتن پیکر آماده می‌کردند مادر شهید زلفی می‌بیند در حال کندن دو قبر آن طرف تر از مزار پسرش هستند با اصرار می‌پرسد قبر چه کسی است؟ صاحبش سید است؟ می گویند بله. مادر شهید زلفی بعدا برای ما تعریف می کند که خواب پسرش را دیده که گفته مادر خیلی کار داریم قرار است یک شهید سید بیاورند.