نگاهی به غروب جاویدان منافقین در «مرصاد»

رحیم محمدی؛ ششم مرداد در تقویم دفاع مقدس کشورمان یادآور روزی است که رزمندگان کشورمان توانستند ماشین جنگی مسعود رجوی رهبر سازمان مجاهدین خلق (منافقین) را درهم بشکنند و به‌واسطه آن، تعداد زیادی از اعضای این سازمان تروریستی را به هلاکت برسانند.

در ششم مرداد ۱۳۶۷ عملیاتی در مرز‌های شمال غربی کشورمان روی داد که به نام عملیات «مرصاد» شناخته می‌شود؛ در این روز منافقین که به زعم خود آمده بودند تا ۳۳ ساعته خود را به تهران برسانند و با شکست دادن نظام جمهوری اسلامی، خود بر مردم کشورمان حکومت کنند، شکست سنگینی را متحمل شدند؛ به نحوی که دیگر نتوانستند خود را به شکلی گسترده سازماندهی کنند.

در فردای روزی که جمهوری اسلامی ایران قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد را پذیرفت، کادر رهبری سازمان مجاهدین خلق (منافقین) که خود را برای انجام عملیاتی در شهریور آماده می‌کرد به ناگهان تصمیم گرفتند تا برای رسیدن به اهداف خود، انجام عملیات علیه مواضع جمهوری اسلامی ایران را دو ماه جلو بیاندازند؛ زیرا بر این تصور بودند که چون قطعنامه از سوی ایران پذیرفته شده، پس به‌طور حتم ایران به لحاظ نظامی و پشتیبانی‌های مردمی در موضع ضعف قرار دارد و لذا در چنین شرایطی می‌توان با حمله به مرز‌های ایران و حمایت مردم از آن‌ها، می‌توانند به راحتی تهران را فتح کنند.

بر این اساس بود که آن‌ها هواداران خود را با وعده‌های توخالی به عراق آوردند و با سازماندهی، این افراد را رهسپار جنگ بی بازگشت با رزمندگان کشورمان کردند. آن‌ها که در سودای فتح سریع تهران بودند در عملیات خود که بر آن نام «فروغ جاویدان» را گذاشته بودند، غروبی جاویدان برایشان رقم خورد، زیرا سازمان مجاهدین در این عملیات، اعضای خود را به قتلگاه کشاند به نحوی که در این عملیات نه‌تنها به اهداف پیش‌بینی شده نرسیدند، بلکه دو هزار نفر از آن‌ها نیز کشته شدند.

در این عملیات اگرچه آن‌ها تا دروازه‌های کرمانشاه پیشروی کردند، ولی به واسطه نداشتن درک عملیاتی و نظامی، خود را در مهلکه‌ای گیر انداختند که راه بازگشتی برایشان نماند؛ سازمان مجاهدین خلق برای انجام عملیات خود پنج هزار نفر را از کشور‌های مختلف جمع کرد و با مسلح کردن این افراد به سلاح‌هایی که بعضی از آن‌ها حتی یک بار هم سابقه تیراندازی نداشتند، می‌خواست تهران را فتح کند.

نوع آرایش جنگی و حرکت آن‌ها به شکلی بود که سوار بر خودرو‌ها و حتی نفربر‌های برزیلی چرخدار به یک ستون حرکت می‌کردند و چون از دانش نظامی بی بهره بودند، تصور می‌کردند که با این سیاهی‌لشکری که دارند، می‌توانند بدون تأمین اطراف خود در مسیر آسفالته به سرعت حرکت کرده و به هدف خود دست یابند.

در صورتی که اگر از دانش نظامی بهره‌مند بودند، می‌دانستند که این نوع حرکت در صحنه جنگ به معنی رفتن به پیشواز مرگ است و همین‌گونه هم شد؛ چرا که حجم بالای تلفات انسانی و انهدام تجهیزات اهدایی غرب به منافقین، گواهی بر این ادعاست.