سردار کوثری از توافق هسته ای می گوید

به گزارش حزب الله سایبر- نفیسه زارعی: روزهای بعد از گام ابتدایی به ثمر رسیدن مذاکرات روزهایی بود که عده ای را ذوق زده و عده ای را دل نگران کرد اما در ورای این شادی ها و دغدغه ها بررسی روال قانونی رسیدن به یک متن مورد پذیرش همگان و بر مبنای مصالح ملی موضوعی است که ما را به سراغ یکی از وکالای خانه ملت می برد؛ شنیدن اما و اگرهای این بررسی از منظر قانونی و حقوقی در مجلس شورای اسلامی و بر مبنای اختیارات این قوه،  موضوعی است که سردار اسماعیل کوثری در یک گفتگوی اختصاصی با حزب الله سایبر به موشکافی آن می پردازد:

آنچه در جریان بررسی پیش نویس مذاکرات توسط نهادهای قانونی در هاله ای از ابهام قرار دارد، ارجحیت بررسی متن پیش نویس در مجلس و یا شورای عالی امنیت ملی است، از منظر حقوقی و قانونی کدام یک از این دو نهاد در اولویت رسیدگی به موضوع قرار دارند؟

بدان شک مجاری قطعی رسیدگی به موضوع مطروحه هردو مورد است؛ اما روال عادی در بررسی، به این شکل است که هرچیزی که بخواهد به صورت قانون دربیاید باید مجلس نظر نهایی را نسبت به آن داده و در نهایت  تشخیص آن قوه مقننه است، ضمن اینکه بر اساس دو اصل 77 و 125 قانون اساسی اگر هر توافقنامه، تفاهم نامه ای و یا معاهده نامه ای بین ایران و یک کشور و یا کشورهای دیگر منعقد شود که تعهدآور باشد و برمبنای آن قرار شود که اقدامی صورت گیرد؛ حتما می بایست به تأیید مجلس شورای اسلامی برسد و  درنهایت باید تأکید کرد که در تمام موارد روال کار برهمین اساس ذکرشده است.

در چه مواردی در قطعنامه ها و یا معاهدات نیازی به اعلام رسیدگی و نظر قوه مقننه وجود ندارد و آیا مطابق نظر برخی ها، این قاعده شامل پیش نویس مذاکرات نیز می شود؟

برای پاسخ به این سوال باید گفت، گاهی  موردی ویژه مانند قطع نامه  برای کشور598 پیش می آید، بر مبنای این قطع نامه، موضوع پذیرش اتمام جنگ به شکل ماهوی در قطعنامه مطرح شده بود که پذیرش آن باعث شد تا جنگ پایان پیدا کند و این موضوع در اصل حاکی از یکی از اصول قانون اساسی است که  می گوید شروع جنگ یا خاتمه آن بر عهده فرماندهی کل قوا است لذا باید در پاسخ به کسانی که برای شبهه افکنی اظهار کردند که 598 با وجود آنکه یک معاهده بود در مجلس مطرح نشد؛ باید بگوییم که 598 مطابق یکی از اصول قانون اساسی بر اساس اختیارات فرمانده کل قوا که در آن زمان امام خمینی(ره) بودند پذیرفته شد؛ بنابراین خلط دو مبحث قطعنامه 598 با بحث توافقات هسته ای و عدم طرح و بررسی آن در مجلس شورای اسلامی مسأله ای غیر منطقی است، این در حالی است که مطابق قانون اساسی اگر  توافق نامه هسته ای و یا هر توافقی که صورت می گیرد تعهدی برای ما به همراه داشته باشد می بایست به تأیید مجلس برسد.

آیا تفکیک متن پیش نویس مذاکرات با دو عنوان موضوعات کلی و جزئی و تنها طرح و بررسی کلیات این متن در مجلس موضوع درستی است و آیا اعمال نظر فرد و یا افرادی در شورای عالی امنیت ملی بر روند کار تأثیرگذار خواهد بود؟

خیر؛ زیرا مجموعا روند کار به این شکل است که اگر این موضوع به صورت لایحه ای از طرف دولت به مجلس تقدیم شود و یا طرحی باشد که توسط  15 نماینده به مجلس شورای اسلامی داده شود به این شکل است که هم کلیات و هم جزئیات آن باید در صحن مجلس توسط همه نمایندگان رسیدگی و بررسی شود؛ بنابراین بررسی ها، بر اساس یک چارچوب قانونی است و چیزی بر اساس تصمیم و اعمال نظر شخص یا افراد نیست و باید مراحل قانونی خود را طی کند و هیچ ابهامی در این زمینه وجود ندارد.

در صورت عدم ارسال برجام به صورت لایحه از جانب دولت مجلس می تواند این پیش نویس را به صورت طرح در صحن بیاورد؟

همانطور که گفته شد اگر این موضوع به  نتیجه ای که در سوالتان مطرح شد نرسد باید از منظر قانونی بگوییم که اگر دولت هم آن را به صورت لایحه ارائه نکند 15 نماینده می توانند آن را به صورت  طرح به صحن مجلس بیاورند.

در بحث نقد مذاکرات و متن پیش نویس ما با دوگونه بازخورد داخلی و خارجی مواجه هستیم، در این روند نگرانی اسرائیل چه تأثیری بر سیر بررسی و رأی آوری توافق در کنگره آمریکا خواهد داشت و تفاوت این جنجال آفرینی صهیونیست های جنگ طلب  با دلواپسان داخلی نظام چیست؟

باید یادآور شد که نقد  افرادی که در کشور ما دلواپس این ماجرا هستند مبتنی بر عدم رعایت بسیاری از  خطوط قرمز در  در این توافق است اما نگرانی که از طرف رژیم اشغالگر قدس و لابی ها و عوامل آنها در جریان مذاکرات و پس از آن به ویژه در کنگره  وجود دارد، ناشی از ادامه روند فعالیت های ایرانحتی به صورت محدود است چراکه بنا به اظهارات خودشان آنها می خواهند کاری کنند که پیچ و مهره هسته ای جمهوری اسلامی ایران از هم بپاشد و این نیرو سرپا نگردد و حتی چرخ سانترفیوژی نچرخد و لذا آنها در حد رساندن ما به مرحله صفر و نابودی یکی از حقوق مسلم مردم ما تلاش می کنند ولی در این سمت نیروهای ناقد داخلی ما نگران درنوردیده شدن خطوط قرمز در پیش نویس مذاکرات هستند؛ زیرا تا حدود بسیار زیادی این خطوط رعایت نشده است؛ یعنی تفاوت در اصل در این نوع نقد اسرائیلی ها و مخالفان آمریکایی کنگره با نیروهای داخلی و منتقدین درون نظام جمهوری اسلامی بسیار زیاد است؛ به عبارت صریح تر آنها می خواهند ما را به حد صفر و زیرآن برسانند تا دلواپسی خود را رفع کنند و این موضوع با دیدگاه ناقدین درون نظام جمهوری اسلامی در تضاد فاحشی قرار دارد.

به عنوان سوال پایانی به نظر شما، آیا موضوع چالشی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بر تصمیم سناتورهای آمریکایی برای رد و یا پذیرش متن منتشر شده از مذاکرات، تأثیرگذار خواهد بود؟

یک نکته قابل توجه این است که وقتی آمریکایی ها و صهیونیست ها خود را فراتر از قانون می دانند همه چیز احتمال رخ دادن دارد، بنابراین این فراقانونی بودن آنها ممکن است در روند رأی آوردن و یا عدم رآی آوری پیش نویس مذاکرات، برای حفظ قدرت سیاسی شان نقش سلبی و یا ایجابی را ایجاد کند.