دردنامه رزمنده ای خطاب به مسوولین

علیرضا صفرعلیپور - بنام خدا ..نامه یک رزمنده دردمند به مسئولین محترم..

باتوجه باینکه درشرایط واوضاع کنونی جهانی ومنطقه که دشمنان اسلام ومیهن اسلامی سعی درایجادهرج ومرج ونابسامانی درداخل رادارند که بحمدخداتاکنون باارشاد وسکانداری مقام معظم رهبری تحقق نیافته، اینکه همواره این دشمنان دست ازتلاش برنداشته وتنهاراه مقابله، وجودوحدت وهمدلی میان اقشارمختلف جامعه به کمک رسانه های ملی درجهت رسیدن به یک تلفیق منطقی است. بدون شک یکی ازراهکارها، حمایتهای لازم ازرزمندگان 8سال دفاع مقدس بوده که حداقل به واسطه آسیبهای ناشی ازجنگ مشکلات جسمی،روحی و روانی برآنها وارد آمده است که متاسفانه تاکنون مورد بی مهری تمام قرارگرفته و از کمترین حق وحقوق قانونی بی بهره بوده اند...که البته دیرهنگام، اما اخیرا لوایحی درخدمات رسانی به آنها مصوب شده ولی تاکنون قابلیت اجرایی پیدانکرده است. صراحتا بگویم، آیا شایسته است فرزند یک رزمنده ازتسهیلات دانشگاهی محروح باشد ولی فرزند یک عضو هییت علمی یا امثالهم بهره ببرد؟ آیا شایسته است یک رزمنده بخاطر جابجایی دانشگاهی فرزندش، که حکم پرستاری را هم برای پدرش درخانه دارد درپیچ وخم مشگلات وبهانه تراشیها واخذ شهریه (درصورتیکه دانشجوی سراسری است)گرفتارباشد؟..آیارزمنده بی ادعایی که30سال دنبال احرازجانبازی نرفته(طی مستندات)نبایدازکمترین حق وحقوق قانونی برخوردار باشد؟

مشکل کجاست و ازکجا می لنگد؟ چطور باید انتظار داشته باشیم که عده کثیری از آنان دردام تشکلها وجناحهای مختلف که معلوم نیست چه اهدافی رادنبال کرده وبدنبال روزنه های نفوذ هستند و باشعار فریبندهِ دفاع ازرزمندگان فعالیت می نمایند نیافتند؟

تا کی بایدپنبه درگوشمان کرده خودرا به کوچه علی چپ بزنیم؟ منظورم مسوولین مربوطه است! چراهمیشه دوست داریم نوشداروی پس ازمرگ سهراب تجویز کرده ازخواب وخیال بیدارنشویم وبهانه دست دشمنان بدهیم؟ آیا همین رسانه های بیگانه باصطلاح (دایه مهربانترازمادر) بدنبال گوش جان سپردن به ندای امثال بنده وبهره برداری ازموضوعات اینچنینی نیستند؟ چراباید یک گفتمان ساده خانوادگی با عدم توجه، لطف و همت مسوولین تبدیل به مطلبی برای سوء استفاده دشمنان گردد؟

آیا تنهاراه مقابله با هجمه وسیع آنان ایجاد یک تعامل وتفاهم وهمکاری سازنده میان موسسات، دانشگاهها وارگانهای مختلف درجهت احقاق بخشی ازحقوق این قشر آسیب پذیر نیست؟ وآیا بهترنبود نمایندگان محترم قبل ازحذف ماده 27 درمورد تحصیل فرزندان رزمنده، قدری بیشترتامل میکردند؟ آیا مقداری عزت درمقابل30سال ذلت و رنج و مشقت خانواده یک رزمنده بی ادعا، که ازبیماریهای روحی و جسمی که ازجنگ حاصل گشته شایسته نیست؟