جانم را در راه انقلاب فدا می‌کنم

شهید «علی پارسا» 5 مهر سال 1344 در یک خانواده مذهبی در  شهرستان زابل دیده به جهان گشود. سرانجام در تاریخ 7 فروردین سال 1367 در منطقه عراق به درجه رفیع شهادت نائل می‌شود.

در قسمتی از وصیت‌نامه این شهید آمده است:

بسم االله الرحمن الرحیم

سلام به پیشگاه رهبر انقلاب این ابراهیم زمان که راه مبارزه را بـه مـا آموخت و شرف و عزت به ما عطا کرد سلام بر حسین (ع) شهید سرور شهیدان اسلام و بر پیروان خط امام. خدا را شکر می‌کنم که مرا در مسیری قرار داد تـا اسلام واقعی را بشناسم و چگونه زیستن و چگونه اندیشیدن را بیاموزم و چگونه راهم را انتخاب بکنم. وقتی مرگ حق است و تمام نفوس خواهند مرد، بهترین نوع مردن شهادت در راه خدا می‌باشد.

برادران در پی آسایش نباشید ما خلق شده‌ایم تا مورد آزمایش قرار گیریم و اساساً این جهان محلی جز برای آزمایش نیست و زندگی جاوید در آن جهان است. سعی کنید دلتان با حجت خدا (عجلاالله تعالی فرجه الشریف) باشد و با امام انس بگیرد. لحظه ای از دعا برای سلامتی و ظهور ایشان در مراسم دعاهای کمیل و توسل غفلت نکنید. گرفتاری‌ها و مشکلات خود را با توسل به آن حضرت حل و رفع کنید.

و اما پدر و مادر عزیزم الان که می‌خواهم این وصیت را بنویسم هیچگونـه امیدی بـه شهادت ندارم چرا که قلبم پر از گناه است و از امتحان خداوند در دنیا سخت نگران و از عذاب خداوند در روز قیامت به شدت می‌ترسم. اما اگر قرار باشد با همین چند قطره خون ناچیز قدمی در راه انقلاب برداشـته و حافظ دینم باشم بگذار تا آن را در راه خداوند نثار کنم و ای کاش دریایی از خون در بدنم بود و آن را می‌توانستم در راه به ثمر رساندن انقلاب خونبار اسلامی که دنباله رو قیام خونین حسین (ع) است نثار کنم و اما پیامی برای شما پدر و مادر عزیزم.

عزیزان می‌دانم که چقدر برایم زحمت کشیده‌اید و شرمنده هستم که نتوانستم فرزند خوبی برای شما باشم و امید عفو و بخشش از شما دارم و از خداوند می‌خواهم بـه شما صبر و توفیق عبادت و بندگی در راه خودش، نصیبتان بگرداند.

آمین و شکر خدا کنید و ذکر او بگویید و همچنین در مورد شما خـواهران و برادرانم من شرمنده از این هستم که نتوانسته‌ام در طول عمرم برای اسلام و انقلاب اسلامی ایران و امت شهیدپرور ایران مفید بوده باشم و امیدوارم که با ریخته شدن خونم بتـوانم قطـره‌ای از اقیانوس رحمت بیکران خداوند متعال را سپاسگزار باشم.