چینی نازک تنهایی سهراب شکست!

خادم شهدا رمضان علیزاده- بسم رب الشهداء والصدیقین

تقدیم به شهید تازه سفرکرده جانباز سهراب نریمانی

هرچند از حضور جسمانی تو محروم شدیم اما حرف دل زیاد داریم که با تو بگوییم...

سهراب عزیز!

پروازت مرا به یاد آن بیت سهراب سپهری انداخت که گفت به سراغ من اگر می آیید... نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد... چینی نازک تنهایی من!... یادآوری چشم های مظلوم و نگاه غریبانه ات این موضوع را برایم تداعی کرد که دیگر تنهایی ات به پایان رسیده و وقت دیدار یاران کوچیده و سفرکرده ات فرا رسیده است... فراقت سخت جانکاه است و شنیدن خبر پروازت کمر من و همه کسانی که تو را می شناختند را خم کرد.

سهراب جان!

 تو دیگر تنها نیستی! تو دیگر تنها نیستی که بخواهیم با شتاب قدم های بی شکیب و بعضا" بی توجهمان، طنین سکوت شکیبا و پرمعنای اتاقت را بر هم بزنیم... سهراب جان! چینی تنهایی ات دیگر شکست... و آن روح بزرگ و وسیعت که سی و چهار سال در قفس کالبدی بیمار و خسته و رنجور اسیر بود... دیگر از بند رها شده و  تو دیگر مجبور نیستی که ساعت ها به سقف ساده و سفید اتاقت صبورانه خیره شوی و در اندیشه روزهای بودن در کنار یاران وخاطرات رفیقان از دست رفته غوطه ور گردی... تو آن رستمی که دستان بسته را برنتابیدی و خطاب به چرخ گفتی... که گفتد برو دست رستم ببند؟ نبندد مرا دست، چرخ بلند!... و آزاد و رها با دستان گشوده به سوی عرش پر گشودی ...

برای کسانی چون من تصور یک روز و یک ماه و یک سال آنگونه بی حرکت بر تخت خوابیدن تو هم غیر ممکن است! چه برسد به اینهمه سال!... سی و چهار سال شوخی نیست!... سی و چهار سال رنج... سی و چهار سال سختی و مشقت... سی و چهار سال تحمل مشکلات...سی و چهار سال تنهایی!...

اما سهراب جان!  آنهایی که تو را می شناختند، می دانند که تمام این روزهایی که حتی شمارش آن برای ما سخت است، برای تو غیر از ظاهر سختی هایش معنای دیگری داشته... همه ما می دانیم که تو سی و چهار سال عاشقی کردی... سی و چهار سال تحمل که نه صبوری کردی و این صبر را حق می دانستی... همه می دانند که تنهایی های تو هرچند سخت بود اما سراسر عطر فرشتگان بود و بوی جبهه و عطر خدا...

سراپایت عطر و بوی خوشی داشت ... عطر رضایت! مقامی که هر کس به آن نمی رسید! ... و وقتی رفتی، همه آنانی که گوش دلشان باز بود، این ندا را شنیدند که در گوش فلک می پیچید... یا ایتها النفس المطمئنه! ارجعی الی ربک راضیه مرضیه... فادخلی فی عبادی... وادخلی جنتی

خدا در تمام این سال ها تو را چون یک حجت... یک گواه... یک شاهد ... یک سند... برای اثبات عشق الهی در میان ما نگه داشته بود و میخواست به همه ما نشان دهد که عشقبازی با خدا درحد بینهایت خویش چگونه است!... و اکنون مشیت الهی بر این قرار گرفته که پرنده روحت از اسارت رنج ها و آلام دنیایی رهایی یابد و یقینا" حالا در جایگاهی عالی و آرام، قرار گرفته ای و ناظر بر اعمال دلسوختگانی هستی که با رفتنت داغی عمیق بر دلشان نشسته و داغ مظلومیتت را هم بر سینه دارند.

سهراب جان!

 تو خیلی سال بود که بارت را برای رفتن بسته بودی... اصلا ساک جبهه ات را در طی این سال ها زمین نگذاشته بودی که حال بخواهی ببندی... تو در زمین جاگیر نشده بودی ... که اگر بودی، اینگونه جسمت را جلوی تیر و ترکش دشمن سپر بلای خاک و ناموست نمی کردی!... تو این دنیا را نمی خواستی و بالاخره هم به وصال خویش که لقاء الله بود، رسیدی!

... سهراب عزیز!

ما را ببخش که همراهان همدلی برایت نبودیم... ببخش که تو را آنگونه که بودی نشناختیم و به عمق اقیانوس بیکران روحت دست پیدا نکردیم... ببخش که گاهی با خنده وارد اتاقت شدیم در حالیکه هوای دلت ابری و بارانی بود و ما نفهمیدیم... از ما نرنج که گنجایش درک غم های تو را نداشتیم و سرمان به عنوان دوست، همراه یا هرکس دیگری به افکار خودمان مشغول بود و دلمان به جای دیگری خوش!... درحالیکه ندانستیم و غفلت کردیم از خدمت به چون تو بنده مقرب و خاص الهی که میتوانست بزرگ ترین دلخوشی مان در دنیا باشد و بزرگ ترین ذخیره و مایه سربلندی مان در آخرت.

می دانیم ... تو که جایت بد نیست! از همین پائین سلام ما را به آن بالا ... به شهدا برسان و برای ما جاماندگان دعا کن... جایت سبز و یادت در دل ما همچون خورشید بی غروب، روشن است.