شهادت مظلومانه در اسارت

به یاد سرلشکرشهید"کرامت الله فلاحت پیشه"

شهید "کرامت الله فلاحت پیشه" در 19بهمن 1327 در خانواده ای مذهبی در شیراز دیده به جهان گشود. پس از طی دوره دبستان و اول دبیرستان برای ادامه تحصیل به تهران آمد و در همین اثنا پدر خود را از دست داد. بعد از گرفتن دیپلم به اصرار خانواده در دانشگاه ملی آن زمان در رشته مهندسی راه و ساختمان قبول شد ولی از آنجائی که روحیه پرشوری داشتن با شرکت در آزمون ورودی دانشکده افسری و قبول شدن در آنجا علی رغم میل خانواده، تحصیل در دانشکده افسری را در سال 46 اغاز کرد. اودر رشته های شنا و کوهنوردی و اسب سواری و چوگان، تبحر خاصی داشت و در اوقات فراغت، به آموزش این رشته ها می پرداخت. از اردیبهشت 58، قبل از شروع جنگ تحمیلی به منطقه جنوب اعزام شد تا رفتار مشکوک عراقیها را زیر نظر بگیرد و حدود دو ماه با یگان مربوطه رفتار مشکوک در مرز عراق را گزارش کردند که اهمیتی به آن داده نشد و به دستور بنی صدر خائن، کلیه نیروها از آن منطقه خارج شدند. در 25 شهریور از طرف یگان خود به جنوب اعزام شد و حدود 40 روز خانواده از او هیچ خبری نداشتند که بعداً معلوم شد دشمن بعثی به خاک میهن حمله کرده و خرمشهر رااشغال کرده است. آنطوری که خود او تعریف می کرد، روزها و شبها با تمام نیروها اعم از نظامی و مردمی شجاعانه برای جلوگیری از سقوط خرمشهر تلاش کردند و عده ای از جوانان دلیر را در همانجا از دست دادند و گاهی مجبور بودند چند روز را در کنار اجساد مطهر هم رزمانشان سپری کنند تا اینکه توانسته بودند خود را از دست دشمن به طور معجزه آسایی نجات دهند. اما شیرینی این موفقیت معجزه آسا با سقوط خرمشهر تلخ شد و روحیه شهید را متأثر کرد.

شهید فلاحت پیشه کلّاً درتمام مدت خدمت خود فقط در منطقه جنوب بودند و در اکثر عملیات های بزرگ شرکت داشتند.

در شکست حصر آبادان در مهرماه 60 مجروح و به شیراز منتقل شد و مورد عمل جراحی در ناحیه پا قرار گرفت.  قبل از بهبودی کامل، در حالیکه هنوز استراحت پزشکی داشت، به میل خود دوباره به منطقه برگشت. در زمان بستری شدنش در بیمارستان که پر از مجروحین نقاط مختلف کشور بود، اصرار به سرکشی و عیادت از خانواده آنها می نمود و حتی بعد از ترخیص، زمانی که در جبهه بود از همسرش مصراً می خواست که برای عیادت مجروحان و پیگیری وضعیت آنها که اکثراً خانواده هایشان از وجود آنها بی اطلاع بودند برود و از آنها ادرس و شماره تلفن بگیرد و به خانواده آنها اطلاع دهد.

در طول مدتی که در منطقه بود به ندرت و گاهی بعد از 45 روز به مرخصی می آمد و تقریباً این زمان را علاوه بر رتق و فتق امورخانواده، به سرکشی و انجام کارهای خانواده ی هم رزمان خود خصوصا" آنها که مجروح یا شهید شده بودند می گذراند. در آخرین مرخصی که بعد از عملیات بزرگ فتح المبین بود او در حالی که بعلت از دست دادن عده زیادی از هم رزمانش روحیه مساعدی نداشت، فقط یک هفته نزد خانواده ماند و مجدداً به منطقه بازگشت.

بالأخره در 21 اردیبهشت 61 در مرحله دوم عملیات پیروزمند بیت المقدس، در حالی که به همراه یکی از برادران سپاه  برای شناسایی به منطقه کوشک اعزام شده بودند به اسارت دشمن در آمد. همرزم سپاهی اش به دلیل مجروح شدنش به بیمارستان منتقل شده و همانجا مورد بازدید صلیب سرخ قرار گرفت ولی او را به همراه عده ای از برادران بسیجی، در محلی محبوس کردند و بعد از سه روز که نیروهای قهرمان ایرانی در همان منطقه به پیروزی بزرگی رسیدند و عده ای از دشمن بعثی را کشته و اسیر کردند، آنان را به جای نامعلومی بردند که با پیگیریهای مستمر همسرش و اطلاعات هم رزمان در بندش، مشخص شد زنده و در سیاه چالهای صدام اسیر هستند. در اخرین اطلاع در سال 64 که عده ای از مجروحان عراقی با مجروحان ایرانی معاوضه شدند به گفته یکی از افسران آزاد شده، او و تعدادی از اسرا در زندان ابوغریب زندانی بودند. او در ارتش از همان ابتدا بعنوان اسیر خوانده می شد ولی بعد از آزادی اسرا در سال 67 چون هنوز مورد بازدید صلیب سرخ قرار نگرفته و شماره اسارت نداشت به عنوان مفقود در بنیاد شهید ثبت شد.

درتاریخ 9 آذر 82، بنیاد شهید کلیه مفقودین را شهید اعلام نمود. بدون اینکه کمترین اثری از آنان بدست آید.

البته براساس یک سری مدارک استخبارات عراق اعلام شده بود که فردی به همین نام در اثر بیماری در عراق درگذشته و در بصره به خاک سپرده شده است. به هرحال او با خدا معامله کرد و عاشقانه تا لحظه آخر در هر زمان و مکان در راه دفاع از دین و میهنش مقاومت کرد و به درجه رفیع شهادت نائل شد.