ابراهیمی که اسماعیلش را قربانی کرد

سال های اول دهه پنجاه را فراموش نمی کنم. مسابقات قهرمان کشتی جوانان بود. ابراهیم در اوج آمادگی به سر می برد. وزن هفتاد و چهار کیلو. در مسابقات قهرمانی تهران همه حریفان را از پیش رو برداشت. بیشتر آنها را با ضربه فنی!

حریف فینال او همان سال قهرمان ارتش های جهان شده بود. گفتم : داش ابرام ؛ این حریف تو خیلی قوی نیست تا اینجا هم شانسی اومده مطمئن باش سریع پیروز می شی ، فقط با دقت کشتی بگیر!

جایزه قهرمان مسابقات نقدی بود.مسابقه فینال برگزار شد.اما ابراهیم آنقدر ضعیف کشتی گرفت تا حریفش قهرمان شود ! این را حریفش می گفت. قبل از مسابقه به ابراهیم گفته بود: من می خواهم ازدواج کنم. به این جایزه خیلی احتیاج دارم. مادرم هم اینجا آمده. من می دونم که تو پیروز می شی اما من رو ضربه نکن ! کاری کن ما زیاد ضایع نشیم ! برای همین ابراهیم کارعجیبی کرد. مثل پوریای ولی مردانگی را به نمایش گذاشت. ابراهیم نفسش را ضربه کرد و او از این قبیل کارها زیاد انجام می داد. هرکاری برای شکستن نفس لازم بود دریغ نمی کرد!

از باربری در بازار! تا رسیدگی به خانواده های بی سرپرست و ... ورزشکار بود. چهره زیبا و بدن ورزیده داشت.اما همیشه موهایش را از ته می زد! لباس گشاد می پوشید ! مبادا دچار هوای نفس شود و...

رفته بودیم دیدن عارف وارسته حاج میرزا اسماعیل دولابی، ایشان رو کرد به ابراهیم و گفت : آقاجان ما رو نصیحت کن ! ابراهیم از خجالت سرخ شده بود؛ می گفت : حاج آقا ما رو خجالت ندین.

مداح بود ؛ صدای زیبایی داشت. در منطقه برای رزمندگان مداحی می کرد. بیشتر برای حضرت زهرا(س) می خواند. یکبار مسئله ای پیش آمد که گفت : دیگر نمی خوانم ، دیگر مداحی نمی کنم ! اما صبح روز بعد دوباره شروع به مداحی کرد! حضرت زهرا (س) را در خواب دیده بود. فرموده بودند: نگو نمی خوانم ، ما تو را دوست داریم ، هرکس گفت بخوان تو هم بخوان.



روز 22 بهمن 61 عراقی ها آماده شدند که به کانال کمیل حمله کنند. ابراهیم باقی مانده بچه ها را به عقب فرستاد. او تنهای تنها با ملائک خدا همراه شد. دیگر کسی او را ندید . حتی جنازه اش پیدا نشد.
معلم وارسته،ورزشکار خود ساخته،مداح دلسوخته، ابراهیم هادی در فکه ماند تا خورشیدی باشد برای راهیان نور