تفاوتی بزرگ در یک عکس

رضاامیری فارسانی- سلامی خاص به خاصیت صداقت به چهره های خاکی چهره های معصوم چهره های پاک رزمندگان دفاع مقدس و سلام برمردی که آمد و اینهمه عشق و ایثار راباخودش برای ما آورد و زود رفت و همه عشق ها راباخودش برد و مارا تنهای تنها گذاشت بدون حامی برای امتحانی سخت.

 زیاده گوئی نمی کنم فقط یک سئوال دارم و یک تفاوت رامی خواهم روشن کنم. درعکس فوق که حاج قاسم عزیز در کنار سردار هاشمی عزیز می باشد. وقتی به جیب پیراهن های هر دونگاه میکنی گوئی محتویاتی درون جیب هاست ودکمه آن جیب هابسته است که یک بار این وسیله ها بیرون نریزند وگم نشوند.

  من می خواهم سئوال کنم که این جیب ها چه چیزی درونشان هست که اینطور دکمه هایشان بسته شده؟ آیاچک. سفته. گوشی اپل سه میلیونی. زیورآلات و پول یا دلاراست...؟ جواب سئوال برای خیلی ها به خصوص نسل سوم ونسلی که بناست بانام نسل چهارم پای در عرصه زندگی نهند خیلی دشواراست  امابرای من حقیرکه امتیازم این بوده که بااین نسل زندگی کرده ام.

  روشن است درجیب سرداران پاک چهره ماکه مشاهده می کنید یک جلدکلام الله است و یک عکس ازامام راحل است و دوسه برگه ماموریت یااجازه حمل سلاح و یاکارت شناسائی است وگاهی یک مهر ویک عطری که ازمشهد یاخود سردارخریده یادوستی برایش از مشهدالرضا آورده. این همه محتویات جیب یک سردارجنگ یایک بسیجی جنگ یایک پاسدارآن روزجنگ است.

   برخلاف امروز که جیب هاپرشده ازمواردمادی و دنیوی چک سفته پول نقدگوشی کامل لمسی کارت های عابربانک متفاوت وهمه مسائل مادی دیگر. حال تفاوت چهره یک بسیجی یاسردار یاپاسداری که محتویات همراهش قرآن ومعنویات است رامیتوان بایک چهره ای که محتویات همراهش مادیات است را مقایسه کرد. قطعاقابل قیاس نیست. میدانیدچرا؟

  چون اولی برای دنیا وهمه سرمایه اش ارزشی قائل نیست. اوبرای جهادوشهادت درحال زندگی ست امادومی برای رسیدن آخرماه و گرفتن حقوق وبازی باحساب جاریش برای معدل گرفتن بانکی درحال سپری زندگی ست.

  دوستانی که اهل چهارمحال وبختیاری هستند ودوستانی که درتیپ نجف اشرف نه لشگرآن روزهاکه تیپ بود شهیدعبدالصمدامیریان و شهیدراهخدا امیریان راخوب می شناسند. این دو یکی شان مجرد و یکیشان متاهل با شش فرزندبود. من که فرزنددومی بودم گاهی با اولی درجنگ وبسیج افتخارهمنشینی داشتم. خداگواه است پاسداربود. وقتی برای دریافت حقوق به سپاه شهرکردکه قبلا فلکه بسیج بود می رفتیم صمدحقوقش رامی گرفت و ازهمانجابه کمیته امدادامام می رفتیم وحقوقش را یک جابه کمیته میداد.

  آن روزها حقوق ها ماهیانه سه هزارتومان بود. دومی برادرش بنای ساختمان بود. این برادردرهنگام کار ازپشت بامی افتاده بود و پایش شکسته بود حقوقش راکه می گرفت مستقیم به خانه برادرش می رفت و تقدیم می کرد حقوق را. وقتی مادرم می گفت مرد چی بدم به بچه هابخورند؟ پدرباآرامشی معنوی میگفت خداکریم است. امروزکجای این سرزمین عبدالصمدی راهخدایی حاج قاسمی سردار هاشمی سراغ دارید؟بخداقسم اگرهم باشد تعدادشان اندک است. پس همین تعداداندک راهم بایدپاسداشت و الگوقرارداد.