چهارشنبه 25 آذر 1394 , 15:55
اینترنت رو چک میکنم
رزمنده- با وجود اینکه تک فرزند بودم 15ماه جبهه بودم. اولیش سال 61 بود. عملیات رمضان 16 سال داشتم. بار دوم مادر پیرم که اکنون سال هاست به رحمت خدا رفته گریه کنان دنبال مینی بوس ما که به جبهه غرب می رفتیم افتاد. به راننده گفتم وانیسا برو. مادرم با سرعت گرفتن ماشین افتاد. نگاه می کردم روی زمین افتاده بود وگریه میکرد. آخه بچه ای دیگر نداشت و این بچه را سال ها با یتیمی بزرگ کرده بود.
الان حدودا"50 سال دارم 4 بچه دانشگاهی از طرفی بدنم آلودگی شیمیایی داره و هنوز هم دنبالش نرفتم. فقط پیش خودم میگم خدایا چرا مسئولین هیچ به فکر رزمندگان نیستند؟ چرا آیا این آقایان خودشان جبهه نرفتند؟ بعضی مواقع میگم اینها رفتند اما مثل من نبودند شاید برای خودشان جانبازی خوبی در حد25 درصد به بالا درست کردند خود وفرزندانشان از آن استفاده می کنند. رزمنده دیگه چه صیغه ای است؟
هزاران فکر برام میاد؟ یک بار میگم خدایا یک نفر داخل اینها نیست دلش به حال وضعیت فعلی رزمندگان بسوزد؟ رزمندگانی که حتی به مسافرت میرند با خانواده به محض اینکه چادر مسافرتی را باد میبرد میره تو فکر جبهه وآن چادرهایی که در 2 متر برف زده شده بودند و رزمنده با آن سرما که الان اثارش بر بدن نمایان است میرفت داخلش و هر چند وقتی اینترنت را چک میکنم بلکه خداترسی مصوبه یا تصمیمی برای رزمندگان وبچه های رزمندگان بگیره خداکنه ببینم وبمیرم
...
آرزو :
اولی نمیشه ؟!
دومی ؛ خدانکنه ؟! ولی میشه ؟!
...