اتفاقات عجیب بعد از جنگ!

م.ر.ک.جانباز-باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

                                         بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال
                                         مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش
رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار
                                         کار ملک است آن که تدبیر و تأمل بایدش
تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست
                                         راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش
با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام
                                         هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش
نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید
                                         این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش
ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند
                                         دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش
کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود
                                         عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش
 

عرض ادب و احترام دارم خدمت دکتر حاج بهروز ساقی و همکاران صدیق و زحتمکش سایت وزین و دوست داشتنی فاش نیوز.

  بر خود واجب دانستم در ابتدا غزلی از لسان الغیب را به فال نیک جهت عرض ارادتم تقدیم نمایم. از خدای توانا برای شما عزیزان عمر باعزت و سربلندی در جهت خدمت به جامعه مظلوم ایثار را خواهانم باتشکر. حاج سید رائف محمد بصیر رضا کرد موسوی کاظمینی.

 یک سال بعداز دفاع مقدس دراین کشور اتفاقات عجیبی رخ داد.
هر چیزی در حیطه ایثار و از خود گذشتگی و فرهنگ آن رنگ واقعی خود را از دست داد و بی خبر و شبیخون وار رنگ و رخ دنیایی و ریایی برخود گرفت.
درب تمام اتاق های ادارات نزدیک به ظهر بسته میشد و تا یک ساعت بعداز آن مشغول نماز خواندن بودند. یعنی آمپر تقوای همه ناخودآگاه بالا رفت و اصل خدمت به خلق الله پایین آمد.

ریاکاری و دغل بازی و ظا هرفریبی دستور اول و ستون مستحکم کوبیدنِ بچه های دفاع مقدس شد. تمام شیاطین درپشت نقاب ریا آنچنان ضربتی بر پیکره تمامی ایثارگران وارد کردند که تا سال ها بعد نیز هنوز ما را مقصر می شناسند.

  شهدا و جانبازان رزمندگان پایین آمدند و فوتبالیست ها و خواننده ها و مجریان و تازه به دوران رسیدها بالا رفتند.برای دیدن یک مسابقه فوتبال آنچنان هیجان و جنجالی بر پا می کردند که دامنه درگیرهای فیزیکی آن تا میدان های اصلی شهر تهران نیز کشیده میشد. و چنانچه تیم محبوبشان می برد پایکوبی و طبل کوبی و بزن برقص ها تا نیمه های شب ادامه داشت ... ولی چنانچه جانبازی براثر شدت جراحات وارده بعد چند سال رنج ومشقت به شهادت می رسید فقط چند ده نفر آن هم از اقوام و آشنایان غریبانه وی را تا مزارش تشییع می کردند واین رسم زمانه نامراد ماست که  فرق پنبه زن را از قهرمان نمی شناسند.

  از دهه هفتاد تا هشتاد هر که بر سر کار آمد و هر چه قوانین بی پایه و اساس و بی ضمانت اجرایی و بدون تحقیق و ژرف اندیشی و باز خورد مثبت ومنفی آن در جامعه یکی پس از دیگری تیشه نفرت و کینه ورزی را بر ریشه کل عشاق ایثار زد و عوام الناس نیز با جبهه گیری منفی و دشمنی ناخود آگاه که سر مشقش را ناکاردانان برای آنها دیکته کرده بودند با نیشتر زبان زخم بر پیکره جماعت مظلوم ایثار و ایثارگر زدند.

  از اوایل دهه هشتاد تا هم اکنون ولائیون و وطن پرستان و جوانمردان و مردان مرد در دستور کار قطعآ به فراموشی بسپاریدشان قرار گرفتند و جزو فقط و فقط مناسب ها قرار گرفتند.
نام آوری؛ عزتمداری؛ شخصیت والا؛ انسان دوستی؛ ولایت دوستی؛ منش و رفتار؛ خصایص منحصر بفرد بسیار کمیاب جبهه ها را آنچنان در نطفه احتیاج و تنگ دستی و له کردن شخصیت آنها به نمایش گذاشتند که در اذهان عموم کل انعام ایثارگران دشمن و زیاده خواه معرفی شدند.

 این شد که نباید میشد! واین شد که درصدها پایین شد و دردها بالا ...
پهلوانان، غربت نشین شهر خود شدند و بالا شهرو پایین شهر زمان شاه دوباره پایه گذاری شد و نجات دهندگان کشور پایین شهری شدند و فروشندگان کشور، بالا شهری!... عزت مداران نهضت عاشورایی خمینی ٱمل و بی فرهنگ شدند و بعضا" جردنی های زیر ابرو برداشته دو جنسیتی، با فرهنگ و ایرانی اصیل !...
ایثار بضاعت خرید یک اسپری را برای شاید آخرین نفس هایش نداشت ولی پورشه سواران برای سگ های هفتاد میلیونی خود فیله کباب پانصد هزار تومانی سفارش میدادند ...
ایثار را در بانک ها برای دو میلیون وام سال ها در نوبت می گذاشتند ولی هزاران هزار میلیارد را اختلاس می کردند و به هم می گفتند خدا قبول کنه خدمتت را حاجی! قبول زحمت کردی ..‌‌.

  دل ما مانند شما رشید مرد رعنا تنگ تنگ است؛ دل ما از تنگی زیاد شکست و کسی از حال ما خبر نگرفت؛ ما را به آرامش تشبیه بلا منازع دعوت می کنند و از آرامش گفته خودشان خبری نیست؛ قانونی را که سه سال است در کشوی میزهایشان خاک می خورد را با هزاران منت و خبر خوش می گویند در فلان برنامه ششم  ابقاء و احیا کردیم.

ما سر گشته گان حیرانی و مجنونی و مهجوری کسانی هستیم که ادعای مدیریت جهانی را دارند.عمرت زیاد فرزند جانباز محترم پانزده درصد و نوه شهید والا مقام . والسلام ‌‌.