چهارشنبه 20 مرداد 1395 , 08:53
خداحافظی به سبک جامانده‌ها
حتما داری حرف دلت را کنار پیکر همرزم شهیدت میزنی که این چنین به دیدار آمده‌ای، با بدن زخمی و روح مجروح به خاطر از دست دادن همرزمی که مدت زیادی نیست خداوند او را به عرش برده‌است و تو در زمین مانده‌ای. حالا که افسوس جاماندن از غافله شهدا را در دلت داری برایش از آرزوهای شهادتت بگو که چه مشتاقانه برای رسیدن به معبودت با کوله‌ای پر از احساس و خلوص به جبهه‌ها پا گذاشتی تا هر آنچه از رحم دوستان خداوند در دلت داشتی در بین رزمندگان بکاری و کینه‌ات از دشمنان خدا را در میدان نبرد بر سر دشمنانش بریزی.
برای آنان که مسافری در جبهه‌ها داشتند وقتی مارش پیروزی عملیات از رسانه‌ها پخش می‌شد نمی‌دانستند خوشحال باشند یا ناراحت. از یک طرف پیروزی غرورآفرین دیگری رقم خورده‌بود و از طرف دیگر می‌دانستند این پیروزی با خون فرزندان، همسران و جوانانشان به ثمر نشسته‌است.
هر لحظه منتظر بودند تا خبری از عزیزشان برسد. نمی‌دانستند این بار نوبت فرزند آنهاست یا پسر همسایه یا پسر بستگان؟ ولی این را به خوبی در سال‌های جنگ فهمیده‌بودند که شهادت لایق آنهایی است که به زیباترین وجه زندگی کردند و چه مزد بهتر از شهادت؟! خبر شهادت که به خانواده‌ها می‌رسید منتظر می‌شدند تا که پیکر آغشته به خون و بی‌جان عزیزشان از جبهه‌ها بازگردد و او را در شکوه حضور تشییع کنندگان به بهشت بدرقه کنند.
عملیات‌ها، شهادت‌ها، رفتن‌ها، برای رزمنده‌هایی که تیر و ترکش مهمان جانشان شده‌بود اما هنوز نفس می‌کشیدند، سخت‌تر بود. فکر اینکه کدام همرزمش را از دست داده از ترکش‌های مانده در بدن سخت‌تر بود.
وقت تشییع پیکر کنار تابوت همرزمشان، روضه وداع می‌خواندند. سخت‌ترین خداحافظی، دل کندن از برادری بود که تا چند روز پیش التماس دعای شهادت داشت و حالا خدا چه زیبا دعایش را شنیده و جانش را خریده بود. برای او که بازمانده از شهدا باید روزهای دوری از دوستانش را تحمل کند چقدر سخت بود لحظه وداع.
