سه شنبه 07 آذر 1402 , 14:04
باورهای زندگی
آیا قبل از مرگ زندگی کردهایم؟
فاش نیوز - یک بار به دنیا میآییم، و هزاران بار قبل از مرگ از دنیا میرویم؛ از ترس، از حرص، از بغض، از حسرت، از خشم، از عصبانیت از نفرت،از پرخاش از بددلی...
زندگی کردن یعنی،
دلی را به دست آوردن
لبی را شاد کردن و به لبخند نشاندن
دستی را گرفتن
و غبار رنجی را از چهرهای پاک کردن
******
دنیا همیشه اینشکلی نمیماند،
یک روزی هم خواهد آمد که دیگر خسته نیستیم، پریشان حال نیستیم،
گذشته برای ما فقط تنها یک تجربه میشود.
آن روز، بیشتر از هر روز دیگری به خودمان نزدیک میشویم،
بایک دل، حال خوبتر، چشمانی براقتر، و لبخندی قشنگتر،
لبخند آن روز ما زیباترین لبخند دنیا خواهد شد،
میبینی،
زندگی همین است که هست.
اگر سخت بگیریم، به ما سخت میگذراند.
این ما هستیم که به زندگی ارزش می دهیم.
با همه کمبودهایی که فکر می کنیم دنیا دارد، زیباییهای خودش را هم دارد.
نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم.
نمیشود با زندگی جنگید!
بهتر این است که نیمهی پر لیوان را ببینیم.
******
زندگی را با همان هایی که داریم دوست بداریم،
از هر نعمتی که خداوند به ما داده لذت ببریم و عاشقانه استفاده کنیم
با زندگی همراه شویم، تا زیبایی آن را دریابیم.
هر چقدر بابت چنین زندگی، خداوند را شاکر باشیم، کم است،زیبایی های زندگی را از دل اندیشه های منفی بیرون بکشیم و عشق نثارش کنیم تا دنیایمان با مهرورزی رویاییتر شود.
******
نمی شود آدم ها را وادار به وفاداری کرد؛ هیچکس نمی تواند بگوید، چون من دوست دارم، پس بمان. آدم ها به اندازهی علاقهشان، وفاداریشان را ثابت می کنند؛ اگر زندانیشان هم بکنی کسی که نخواهد بماند می رود و کسی که دوست داشته باشد، آن سر دنیاهم که باشی میآید و دست هایت را می گیرد.
کلام عرفانی
کسی که به وادی عشق وارد شود، وارد میدان بلا شده، که «عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکلها». اما چرا خداوند اول نعمت شیرین و لذیذ را به حواس ظاهری و باطنی و خیال ما میدهد و سپس با بلا و مصیبتها آن را از ما میگیرد؟ مگر نه این است که اینها ابزار رسیدن هستند؟ آری؛ اما اگر در این نعمتها بمانیم، به افق وجودی و کمال لایق خود نمیرسیم و خدا به عشقش ما را از مراتب دانی با بلا جدا میکند تا به اصل عشق و لذت و محبت برسیم.
***
آدمها گم شده خود را پیدا می کنند،
آدمها همدیگر را پیدا می کنند،
از فاصله های خیلی دور،
از تهِ نسبت های نداشته،
انگار جایی نوشته است که اینها باید کنار هم باشند،
می شوند همدم، دوست، رفیق،
اصلا می شوند جانِ شیرین هم،
درست می نشینند روی طاقچۀ دلِ هم؛ حرف هایشان یک جورِ خوبی دلنشین است بودنشان شیرین است. وقتی هم که نیستند، همدیگر را مرور می کنند و مُدام گوش به زنگ آمدن هم هستند.
خدا این آدمها را نگیرد از آدمها.
***
نوعِ بودن انسان و آنچه در او علّیت دارد، خواهان صراط مستقیم و ظهور محبت الهی است؛ اما اگر هم کسی نخواهد این باشد، میتواند و حتی در این حالت نیز از حیطهی مهر الهی، خارج نیست.
همان گونه که تمام فرزندان یک مادر، تحت مهر او پرورش مییابند-حال، یک فرزند طبق خواست مادر حرکت میکند و دیگری نه- فرزند اول به خود، مهر کرده و دیگری به خود، ظلم و قهر نموده؛ اما محبت مادر به هر دوی آنها تعلق میگیرد.
مهرورزی خدا ایجاب میکند که در قالب شریعت، انسان را آگاه کند و به او بگوید که وجودش هدایت را میخواهد.
***
تنها آدم هایی که هیچ مرزی ندارند
می توانند در لحظه جواب دندانشکن بدهند،
آدم هایی که به هیچ چیز جز به برنده شدن در بحث فکر نمی کنند،
برایمان عجیب نباشد اگر آدمی را می بینیم که می تواند هرچه دلش می خواهد بگوید
و طوری رفتار کند که انگار حق تمام قد با اوست. اما برنده ی حقیقی در بحث آدمیست که می تواند با تنها یک جمله بحث را تمام کند
اما
مانعی بنام "شخصیت" جلودارش می شود.
بی درنگ باید دل به دریا زد
نمی توانیم جلوی سازهای ناکوکِ
زمانه را بگیریم،
اما می توانیم مسیرِ درست را
ادامه داده و نگرانِ هیچ چیز نباشیم.
می توانیم انعطافپذیر باشیم و با
هر ضربه، حالتِ بهتری بگیریم،
نه اینکه دلسرد و نا امید شویم،
نه اینکه جا زده و کنار بکشیم.
تا بوده، همین بوده؛
هرچه بالاتر برویم و نزدیک تر
به قله باشیم، باد و طوفان و
زمین و زمانه، سخت تر می گیرد!
ما برای عبور، نباید منتظر باشیم
تا آب های جهان، خشک شود،
باید دل را به دریا بزنیم و شنا کنیم. برای رسیدن به مقصد باید با دو بال امید و تلاش پرواز کرد.
****
بچه که بودم
فکر می کردم فقط زنبورها نیش می زنند
بزرگ که شدم دیدم، شنیدم، رفتم، آمدم و یاد گرفتم
آدمها هم نیش می زنند!
هر چقدر صمیمی تر و عزیزتر
نیششان دردناکتر.
******
بازخورد اندیشه مثبت را جایگزین اندیشه منفی کردن
اگر در زندگی نگاهمان به داشته هایمان باشد، بیشتر خواهیم داشت.
اگر مدام به نداشته هایمان فکر کنیم،
هیچ وقت هیچ چیز برایمان کافی نخواهد بود.
فکرمان را ترمیم کنیم،
یک فکر مثبت در روز می تواند کل روزمان را تغییر دهد
و خالق این فکر مثبت ما هستیم
منتظر نباشیم کسی بیاید و
فکر مثبت را در جعبه ذهن ما بگذارد
******
امیدداشتن به خدا، نه بنده خدا تا رسیدن به نتیجه مطلوب
بعضی ها هر کاری می کنند در آن کارها موفق می شوند
و هر مشکلی برایشان پیش بیاید
مشکلاتشان حل می شود
و همیشه در آرامش و آسایش
زندگی می کنند.
بعضی ها به این آدمها می گویند
آدم های خوششانس!
نه، چیزی به نام شانس وجود ندارد،
اینها دقیقا همان کسانی هستند
که تنها امیدشان فقط به خداست
نه بنده های خدا،
فقط خدا!
******
در شلوغى هاىِ شهر
و شلوغى هاىِ ذهن
و شلوغى هاىِ دل
یادِتان، آرامِ جسم و جانم است
این که سرم شلوغ باشد
و چشمم لایق دیدارتان نباشد
یادتان را از دلم نمى کاهَد
دلم را خلوت مى کنم
تا حَریمِ اَمْنِ مهرتان باشد
تا براى همیشه خانهتان باشد
******
اسراف نکنیم؛ زندگی را زمان را، عشق را
معجزه صبح را که می بینیم، آرزوهایمان را با شوق به خدا بگوییم،
او صدای ما را می شنود.
******
گاهی از میان تمام گزینه های روی میز،"سکوت" را انتخاب کنیم.
گاهی این سکوتِ معجزه می کند.
گاهی با همین سکوتمان،
یک دنیا حرف می زنیم،
گاهی با سکوت
زودتر به مقصد و هدف می رسیم.
سکوت خیلی وقت ها بهترین گزینه است.
******
هیچ کس قرارنیست تا آخرباما بماند
ما آدم ها قسمتی از سرگذشت همدیگر هستیم
ولی قرار نیست همه آن باشیم.
نه آنهایی که از اول با ما بودند الان پیش ما هستند؛
نه آنهایی که الان پیش ما هستند، از اول با ما بوده اند.
زندگی ما را آنقدر بالا و پایین میکند،
آنقدر آدم در زندگی ما می آورد و می برد
که یاد بگیریم ما تنها کسی هستیم که همیشه پیش خودمان خواهیم بود.
شاید حسرت بکشیم یا حتی دلمان تنگ بشود،
ولی هیچ وقت تمام نمیشود.
ما تنها کسی هستیم که تا آخرش هستیم،
هیچکس؛ هیچکس قرار نیست تا آخر با ما باشد؛ جز خودمان.
حواسمان به خودمان باشد.
|| به کوشش علیرضا رجایی
می شوند همدم، دوست، رفیق،
اصلا می شوند جانِ شیرین هم،
درست می نشینند روی طاقچۀ دلِ هم؛ حرف هایشان یک جورِ خوبی دلنشین است بودنشان شیرین است. وقتی هم که نیستند، همدیگر را مرور می کنند و مُدام گوش به زنگ آمدن هم هستند.
خدا این آدمها را نگیرد از آدمها....
***
خخخخ
الهی آمین . خدا این آدم خوبها را برای خانواده شان حفظ کند .