چه کسانی به دشمن گرا می دهند

جانبازنخاعی -  مذاکره با فریبکاران غربی یک معامله نابرابر است که باید چیز دندان گیری داشته باشی تا آنان وسوسه شوند وبه پای میز مذاکره بیایند. درهمان دولت اول احمدی نژاد که متاسفانه در دوره بعد به انحراف کشیده شد با شکست تعلیق و حرکت شتابان پیشرفت هسته ای به جایی رسید که حتی غنی سازی 20 درصد را هم درناباوری غربی ها به انجام رساندیم و آنها درهمان دوره  به این نتیجه رسیده بودند که ایران به نقطه غیرقابل بازگشت رسیده است وچاره ای جز مذاکره ندارند اما بعد از قضایای فتنه ٨٨ دشمنان امیدوارشده وبه طمع افتادند و مدتی پا پس کشیدند. این مطلب را اگرمروری به اخبار قبل از فتنه داشته باشیم به عینه می بینیم.
غربی ها با پالس های فتنه گران به این فکرافتادند که یک باردیگربخت خود را با سخت ترکردن تحریم ها (تحریم های فلج کننده) امتحان کنند و می خواستند به این طریق خیانت فتنه گران را تکمیل کنند و به نتیجه برسند. می خواستند شکاف میان مردم ونظام ایجاد کنند و با همدستی همراهان داخلی خود نظام را به تسلیم وادارند وبه صراحت سران فتنه که متن بیانیه هایشان موجود است جام زهر دیگری را به رهبری وملت ایران بچشانند. اما مقاومت وایستادگی مردم وهوشیاری رهبری وشخصیت های انقلابی وافزایش قدرت منطقه ای ایران آنان را به این نتیجه رساند که تحریم ها نیز قادر به تسلیم ملت ایران نیست.
بنا براین ناچار شدند جدی تربه پای میز مذاکره برگردند. بسیاری تا همین اواخر گمان می کردند که تغییر دولت و اظهار تمایل دولت جدید غربی ها را برای بازگشت به گفت وگو ومعامله ترغیب کرده ولی همه دیدند که چندی پیش رهبری اصل ماجرا را فاش کردند و گفتند که از یک سال قبل از دولت جدید اوباما از طریق سلطان عمان به ایشان پیغام داده است که ما تمامی حقوق هسته ای شما را حاضریم بپذیریم و دعوت به گفت وگو کرده بود. با اصرا مقامات عمانی و انکار رهبری واظهاربی اعتمادی به صداقت غربی ها سرانجام ایشان پذیرفته اند که بار دیگر آنان را بیازمایند.
این روند درزمان دولت قبل از طریق آقای دکترصالحی که وزیرخارجه بود شروع شد و کار به دولت فعلی رسید که البته به این مذاکرات اشتیاق هم نشان می داد. بنابراین کار سرعت بیشتری گرفت.
البته درباره اصل مذاکرات و توافق به فرموده رهبری همه اتفاق نظرداشته ودارند. همانطور که از ابتدای شروع فضا سازی غربی ها درزمان اصلاحات و دردولت های نهم ودهم هم این مذاکرات ادامه داشت واین غربی ها بودند که اصل را بر فشار وتهدید گذاشته بودند و مذاکرات را نیز چاشنی این دو روش قرار داده بودند.
دولت احمدی نژاد هم این اواخر ولع متفاوتی برای توافق با غربی ها نشان می داد. او هم معتقد بود زمان وشرایط برای یک توافق خوب با توجه به پیشی گرفتن ایران از غربی ها فرا رسیده است اما به دلیل بی مبالاتی هایی که خصوصا" در دوسال آخر ریاست جمهوری اش انجام داد و اقدامات فرقه انحرافی و فاصله گرفتن از رهبری و دیگر دلسوزان ، با وجود همه زحماتی که کشیده بود فرصت این کار را از دست داد.
به هرحال غربی ها چاره ای جز مذاکره نداشتند واگرغیر از این بود و احتمال می دادند که با تحریم می توانند ملت ایران را به زانو درآورند بدیهی است که نیازی برای مذاکره وامتیاز دادن و گرفتن نداشتند.
به هرحال این نظام بود که وارد این معامله شد ودولت تنها مجری این امر شد، البته با شیوه وسلیقه و شتاب متفاوت.
انتقاد ها واختلاف نظرها هم درهمین حیطه خلاصه می شود و منتقدین در چند وچون وشدت وضعف آن حرف داشته ودارند نه بیشتر.
اما مسئله ای که تا کنون عده ای با قصد وغرض سیاسی وعده ای هم با نا آشنایی نسبت به اقتضائات تحرکات دیپلماتیک نسبت به آن واکنش دوراز انتظار نشان داده و با جوسازی نسبت به أن جفا کرده اند بحث انتقاد ودلواپسی برای نوع ونتیجه مذاکرات است. این طیف ها با نعل وارونه زدن ، سعی کردند دراین زمینه ارزش را ضد ارزش و ضد ارزش را ارزش نشان دهند وجابیاندازند. افراد وگروه هایی که با حرص و ولع زاید الوصفی خود را شیفته توافق به هرقیمت با دشمن وطرف مقابل نشان می دهند به خود اجازه می دهند به کسانی که دلواپس و نگران آینده دستاوردهای ارزشمند هسته ای و مذاکرات هستند حمله کنند!
اینان دانسته یا ندانسته درزمین دشمن بازی می کنند و به دست خود به زیاده خواهی دشمن دامن زده و می زنند.
غافل از این که همین دلواپسی ونگرانی رهبری و منتقدان درعین حمایت کلی از تیم مذاکره کننده کشورمان بود که توافقنامه های بد ژنو ولوزان را به توافق متفاوت و به مراتب بهتر وین تبدیل کرد.
بعد از لوزان بود که رهبری جزئی تر وارد شدند وبا تعیین خط قرمزها و تأکید برآن ها کار را به نحو متفاوتی پیش بردند که خود رئیس دولت وتیم مذاکره کننده هم به آن اذعان دارند.
اما این افراد غافلند که باوجود فرار به جلو آنان ، افراد آگاه از لطمه های رفتار آنان - که از ابتدا چنان شور وشوق و حرص ولعی به توافق به هرقیمت از خود به نمایش گذاشتند و کشور را مقابل چشم وگوش نامحرم طرف مقابل، محتاج آن نشان دادند و به دشمن آدرس غلط وگرا دادند واین کارشان نتیجه ای جز امتیازخواهی بیشتر آنان نداشت - آگاهند و پس از فرو نشستن فضای احساسی همگان درباره آن قضاوت خواهند کرد.
این را هم نباید از نظر دورداشت که همیشه در بحران ها و مواجهه ها افراد با روحیه و شجاع مواضع تند تر وپیشروانه تری نسبت به افراد کم روحیه وضعیف اتخاذ می کنند.  برآیند این دو طیف ، آن چیزی است که ظرفیت یک ملت  به حساب می آید ولی هرچه وزن طیف اول بیشتر باشد جامعه رو به جلو تر و شتابان تر به سمت اهداف خود طی طریق خواهد کرد.