تنهایی فرزندان شهدا

جانباز- حقیقتا" اینکه با مسائل متعدد مجروحیت وجانبازی ومعیشت مشکلاتی تمام عیار داریم اما همیشه از روی فرزندان وخانواده محترم شهدا خجالت می کشم. درست است بدنمان ناقص و بادردهای رنج آور زیادی که زندگی را روزبروز برایمان سخت تر می کند ومشکلات عدیده مالی هم مزید بر این علت میباشد، دست وپنجه نرم می کنیم، درست است باهر مشکلی که داریم اما بالاخره این تن رنجور میباشد و فرزندانمان دلشان به پدری که از آن نصفه ای باقی بیش نمانده دل خوش کرده اند وگًه گًداری فرزندانمان با ما کَلی می اندازند اما ,امان از نداشتن پدر!

 گریه ام می گیرد! این فرزندان شهدا عجیب انسان هایی صبوری هستند در تنهایی وبی کسی خودچه می کشند! فرزند شهدایی را می شناسم که از بس مٌهر سکوت برلب زده وغم دل خود را به زبان نیاورده، غده ای چرکین وبدخیم در دست چپش روییده متاسفانه! یا دیگر نگویم بهتر است فرزند شهید دیگری که با فوت مادر بزرگوارش و داشتن همسر وفرزند و با هزاران مشکل دست وپنجه نرم می کند.

 سلام ودرود خدا برپدران پاک شهیدشان وسلا مو درود ما بر فرزندان نجیبشان. از دست ما بغیر از دعا در نیمه شبان که محکوم به بیداری توام بادرد می باشیم کاری دیگر برنمی آید اما چرا شرمنده نگاه های مظلومشان می باشیم؟

شادی روح بزرگ همه شهدا صلوات