زیارتنامه شهدای هویزه!

جعفری- حسین جان! سلام. مفتخرم که بیشتر روزهای سال جدید برای من معطر به عطر و بوی شهدا گذشت و تو خوب می دانی چقدر به آن محتاج بودم . دست همه رزمندگان عزیز و جانبازان مهربانی درد نکند که من خسته از نامهربانی های دنیایی را دوباره در این مسیر هدایت و پشتیبانی کردند. اما دیدار تو در روز جمهوری اسلامی، برایم لطفی دیگر داشت. می توانم با افتخار بگویم: من یک دعوتی خاص و استثنایی و غیر منتظره از طرف تو داشتم.

وقتی بین قبور مطهر و مقدس تو و همرزمان شهیدت راه می رفتم، همه میهمانانت را از کوچک و بزرگ در حال ابراز ادب و ارادت در برابر عظمت حماسه شما دیدم. اما می دانم که تو با کلام ملکوتیت به من و ما می گویی این کافی نیست. آری! به خوبی می دانم تمام شهدا حرف تو را می زنند و به ما می گویند فقط ادعا کافی نیست!

تو امروز مرا دعوت کرده بودی تا صحنه هایی استثنایی را ببینم و ثبت کنم در جهت اثبات ادعاهای برحق شما که این سال های اخیر کمتر گوش شنوایی دارد. افسوس که ما فقط قدرنشناسانه زیر سایه امنیت و آرامشی که تو برایمان به ارمغان آوردی می نشینیم . اما دریغ ازیک همت واقعی برای نشان دادن نقش ارزنده تو و دوستان شهیدت به بچه هایمان !

حسین جان ! وقتی از پیشت رفتم به همه می گویم که تو و همه شهدا همیشه نگران تربیت نوجوانان و جوانان و نسل های بعدی بودید . می گویم که تو مرا دعوت کرده بودی که فقط به من نشان بدهی اگر ما در عمل خالصانه و صادقانه به مقام شهدا احترام بگذاریم نهاد پاک فرزندان ما بی هیچ زور و اجباری از رفتارهای ما تبعیت می کنند و از همان دوران کودکی به حقیقت شهید شناس می شوند. می گویم اگر فرزندانمان را بیشتر با شهدا آشنا کنیم آنها حقیقتا باقیات الصالحات ما خواهند بود. می گویم تا فرصت دارید حس تقلید کودکانتان را کنترل و برنامه ریزی کنید والا همین که پا به سن نوجوانی و جوانی گذاشتند دیگر اختیار اراده آنها از دست ما خارج می شود و بعد از آن ما مجبوریم عنان اختیارمان را به دست بچه های خود بدهیم تا مبادا برای نشان دادن لجاجتشان با ما در گرداب تباهی بپرند!

حسین جان! تو قول بده لااقل سالی یکبار مرا به حریمت دعوت کنی و بیشتر هوای مرا داشته باشی که مبادا کم بیاورم ، من هم به تو قول می دهم آموخته های تو را بی کم و کاست به پدر و مادرها و متولیان فرهنگی بگویم و آموزش بدهم : خواه پند گیرند ، خواه ملال!

‹›×