دوشنبه 30 فروردين 1395 , 11:45
اشک، سوختِ پروازش بود!
آنها به ما آموختند که مرز ما چزابه نیست، و امروز مرز ما آنجایی است که صدای مظلومی بگوش می رسد. امروز مرز ما نُبل و الزهرا است!
فاش نیوز - می خواهم حکایت مردی را بگویم که دو خصلت سکوت و عشق، در او موج می زد.
مسعود اکبری متولد اندیمشک بود و نام پرآوازه ای بر بلندای خاکریز اول دفاع مقدس خوزستان و اندیمشک دارد. ولی زادگاه پدریش شه میرزاد سمنان است. با شروع جنگ راهی جبهه ها شد و در هر عملیاتی شاهکار می کرد. او در عملیات والفجر هشت به عنوان فرمانده گروهان ویژه غواص فتح از عرض اروند گذشت و در یک درگیری جانانه با عراقی ها در اوایل درگیری زخمی شد و به علت سرما و عدم امکانات جهت انتقال به عقب به شهادت رسید.
ستاره من! مسعود من!. قرار است از تو و برای تو بنویسم. می گویند اگر کسی بمیرد ستاره ای از آسمان جدا می شود و به زمین می افتد. اما در آن شب سرد وقتی تو در اوج غربت و درد، در کنار اروند شهید شدی، ستاره ای بودی که بر سینه آسمان درخشید. شب عملیات بدر، چقدر به سختی گذشت. چقدر گلوله آر.پی.جی شلیک کردی که خون از گوش هایت بیرون زد و من غرق اشک و آه بودم از این صحنه.
وقتی در کنگره شهدای خوزستان از تو می گفتند، اشک من درآمد و بی مهابا گفتم: « او کسی بود که در سکوت به اوج می رسید، پر و بال می گرفت، ساخته و پرداخته می شد و رنج هایش را مرور می کرد. دردهایش را می شمرد و پنهان از چشمان ظاهر بین، سراسر درونش را یه آتش کشید. »
و محسن رضایی از این توصیف های من در هم شکست و بلند بلند شروع به گریه کردن کرد و همراه او، جمعیت و همه نیروهای حاضر در سالن گریستند. وقتی از پشت تریبون به سمت جمعیت پایین آمدم، محسن رضایی جلو آمد و در حالی که اشک، پهنای صورتش را خیس کرده بود مرا در آغوش گرفت و به من گفت:« چه گفتی، این مسعود کیست ؟». ناگهان مادرت را در مقابلم دیدم در حالی که صورتش را گرفته بود، آرام و نحیف به من گفت: «آقا مهدی ! مسعود من در سکوت اشک می ریخت. اشک هایش بیصدا بود و پرحرارت، گرم و بی تکلف و همین اشک سوخت پروازش بود!».
و من شرمنده حضور او شدم. به همین دلیل چفیه اهدایی فرماندهی کل قوا را به گردن او انداختم و گفتم: « مادرم! یادگار مسعودم! ان شاءالله بمانی برای ما ...».
راوی: دکتر محمد مهدی بهداروند، رزمنده و نویسنده برجسته گردان حمزه سیدالشهداء اندیمشک
یادش بخیر! بعد از اینکه گردان حمزه از چزابه به پشت پادگان کرخه برگشت تا برای عملیات بدر آماده شود، مناسبتی ایجاد شد که گفتند یک گروهان باید در اندیمشک رژه برود.
شهید مسعود اکبری با صلابتی به یاد ماندنی، گردان را آماده رژه نمود و ما در بهشت زهرای اندیمشک رژه رفتیم. هنوز پژواک صدای "از جلو نظامِ" شهید اکبری در گوشم طنین انداز است. هنوز هیبت بی مثال آن راد مرد را فراموش نکرده ام، هنوز دیانت آن مرد در اذهان همرزمانش به یاد مانده است، هنوز چهره متبسم ایشان را به یاد دارم ، هنوز گریه های شبانه مسعود را از یاد نبردهایم که از خدا طلب شهادت می کرد . و هنوز ...
آری! هنوز یاد آن مردان صف شکن در خاطره ها به یاد مانده است. آنان بودند که حریت را برای این مرز و بوم به یادگار گذاشتند. آنها به ما آموختند که مرز ما چزابه نیست و امروز مرز ما آنجایی است که صدای مظلومی بگوش می رسد. امروز مرز ما نُبل و الزهرا است!
جهانیان دیدند تا همرزمان شهید مسعود اکبری، همچون سردار شهید قربانی و سردار شهید مجدی به سوریه نرفتند، دشمن حصر چهار ساله آن شهرهای شیعه نشین را رها نکرد. بطوری که مردم آن دیار بعد از آزادی و دیدن رزمندگان ایرانی، مدافعین را لشکر امام زمان (عج) خطاب می کردند.
به راستی مرز فردای ما دفاع از کدامین مظلوم خواهد بود؟ امروز ما وصیت همه شهدا مبنی بر « امام را تنها نگذارید» را با تمام وجود درک کرده و با قطره قطره خونمان از این وصیت ( که اشاره به حفظ ولایت فقیه دارد ) پاسداری خواهیم کرد.
راوی : برادرعلی نجفوند ، رزمنده دلاور گردان حمزه سیدالشهداء
یادش بخیر! در گرما گرمِ آتش شدید دشمن در عملیات بدر، ناگهان صدای اذان به گوش رسید. علمدار گردان حمزه، شهید مسعود اکبری در زیر همان آتش قامت بست و مثلِ مولایش امیر امومنین علی و فرزندش حسین بن علی علیه السلام، با آرامش کاملی با خدا به راز و نیاز پرداخت. اما آن روز گلوله ها و ترکش ها بر بدنش بوسه نزد. در وصیتنامه این شهید آمده است: « شهادت نعمتی است که نصیب هر کسی نمی شود ».
سرانجام خدا در عملیات والفجر8 شربت شهادت را گوارای وجودش کرد و مسعود تا آسمان سبز عشق پر گشود.
راوی: برادرِ شهید و نویسنده برجسته اندیمشکی، عباس اسلامی
* به کوشش: جعفری از اهواز
