20 ارديبهشت 1403 / ۰۱ ذو القعدة ۱۴۴۵
شناسه خبر : 48470
یکشنبه 24 مرداد 1395 , 12:23
یکشنبه 24 مرداد 1395 , 12:23
اسرائیل بازنده اصلی جنگ در غزه است
م . معرفی
اسرائیل در تنگنای توافق دوحه
سعدالله زارعی
سخنی در باب جابجایی مدیران
محسن ناطق
کلیسای گوگل و میسیونرِ مجازی
سید مهدی حسینی
وعده صادق و جنگ احزاب چه شباهت عجیبی؟!
حسین شریعتمداری
۱۴ وجه از مظلومیت امام صادق(ع)
سیدجواد هاشمی فشارکی
هرچه داریم از تو داریم ای....
جانباز ع. شاطریان
مراحل هشت‌گانه تبدیل شدن ایران به ابرقدرت
حجت الاسلام سید محمدحسین راجی
کابینه تناقض‌ها و کلاهی که سرشان گذاشتند
سید محمدعماد اعرابی
ای نشسته صف اول
علیرضا ضابطی
امنیتِ خودبسنده و ماهواره ی همراه
سید مهدی حسینی
من بودم و ضریح امام رضا(ع)
حاج فیروز احمدی، جانباز و رزمنده دیدبان از گردان ادوات لشکر 10 سید الشهدا علیه السلام، در خاطره ای درباره زیارت مرقد مطهر امام هشتم علیه السلام به خبرنگار مشرق گفت:
بعد از اینکه من و شهید «علی برازنده پی» در عملیات خیبر زخمی شدیم و به درمانگاه منتقل شدیم، برازنده پی در درمانگاه به شهادت رسید و با پیکرش وداع کردم.
مجروحین را به امیدیه اهواز بردند، با یک بوئینگ بزرگ که تمام صندلیهایش را باز کرده بودند. ما از مقصد اطلاع نداشتیم تا اینکه در فرودگاه مشهد به زمین نشستیم و از آنجا ما را به بیمارستان امام رضا(ع) منتقل کردند.
من سر پا بودم و فقط می خواستم یک عکس از کمرم که مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود بیاندازم و مطمئن بشوم که دوباره به روده هایم آسیب نرسیده.
الحمدلله دکتر بعد از دیدن عکس گفت: موردی نیست. شما فردا مرخصی... من خیلی دلم هوای حرم کرده بود ولی اجازه نمی دادند از بیمارستان بیرون برویم به همین خاطر من با لباس بیمارستان راهی شدم و چون هوا سرد بود یک پتو هم روی دوشم انداختم. هنوز سوار تاکسی نشده بودم که یکی از پرسنل بیمارستان من را صدا زد و گفت: کجا؟ و مانع رفتنم شد. من خیلی ناراحت شدم ولی ایشان به من قول داد که اول صبح من را به حرم ببرد و او هم به قولش وفا کرد. با یک دست کت شلوار و کفش به سراغم آمد و پس از پوشیدن لباس و با ایشان به حرم رفتیم.
نمی دانم حرم تازه باز شده بود یا ایشان گفته بود که ما را راه بدهند چون هیج کس در حرم نبود؛ من بودم و ضریح امام هشتم(ع). بجای شهدا می چرخیدم و حرم را بوس می کردم...
بعد از اینکه من و شهید «علی برازنده پی» در عملیات خیبر زخمی شدیم و به درمانگاه منتقل شدیم، برازنده پی در درمانگاه به شهادت رسید و با پیکرش وداع کردم.
مجروحین را به امیدیه اهواز بردند، با یک بوئینگ بزرگ که تمام صندلیهایش را باز کرده بودند. ما از مقصد اطلاع نداشتیم تا اینکه در فرودگاه مشهد به زمین نشستیم و از آنجا ما را به بیمارستان امام رضا(ع) منتقل کردند.
من سر پا بودم و فقط می خواستم یک عکس از کمرم که مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود بیاندازم و مطمئن بشوم که دوباره به روده هایم آسیب نرسیده.
الحمدلله دکتر بعد از دیدن عکس گفت: موردی نیست. شما فردا مرخصی... من خیلی دلم هوای حرم کرده بود ولی اجازه نمی دادند از بیمارستان بیرون برویم به همین خاطر من با لباس بیمارستان راهی شدم و چون هوا سرد بود یک پتو هم روی دوشم انداختم. هنوز سوار تاکسی نشده بودم که یکی از پرسنل بیمارستان من را صدا زد و گفت: کجا؟ و مانع رفتنم شد. من خیلی ناراحت شدم ولی ایشان به من قول داد که اول صبح من را به حرم ببرد و او هم به قولش وفا کرد. با یک دست کت شلوار و کفش به سراغم آمد و پس از پوشیدن لباس و با ایشان به حرم رفتیم.
نمی دانم حرم تازه باز شده بود یا ایشان گفته بود که ما را راه بدهند چون هیج کس در حرم نبود؛ من بودم و ضریح امام هشتم(ع). بجای شهدا می چرخیدم و حرم را بوس می کردم...
منبع: مشرق
نظری بگذارید
