تحقق یافتن آنچه خواستیم

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ یکی از مهم‌ترین رویداد‌های تاریخ انقلاب اسلامی ایران که هیچ‌گاه به فراموشی سپرده نمی‌شود و تاریخ همچنان آن را یه یاد خواهد داشت، جنگی است که در شهریور ۱۳۵۹ با دستور صدام رئیس جمهور وقت عراق به کشورمان تحمیل شد و به واسطه آن، ارتش این کشور حملات سراسری خود را با تمام قوا علیه مرز‌های غربی کشورمان آغاز کرد.

البته اگرچه این جنگ از سوی عراق آغاز شد، ولی عوامل و پیدایش آن زمینه‌هایی دارد که باید در جای خود به آن پرداخته شود، اما آنچه در این رابطه به‌عنوان بهانه آغاز جنگ مطرح می‌شود، اعتراض دولت عراق به قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر است.

قرارداد یادشده که در سال ۱۳۵۳ بین دو کشور ایران و عراق منعقد شد، مبنای مرز دو کشور در اروندرود را خط «تالوگ» (خطی فرضی که از عمیق‌ترین قسمت قابل کشتیرانیِ رودخانه می‌گذرد) قرار داد، ولی بعد از گذشت شش سال از انعقاد این قرارداد، رئیس جمهور وقت عراق که سودای فتح ایران یا حداقل جدا کردن خوزستان از ایران و الحاق آن به کشورش را در سر داشت، مقابل دوربین‌های خبرنگاران این قرارداد را پاره کرد؛ بدین ترتیب صدام در ۲۶ شهریور ۱۳۵۹ با ادعای تسلط کامل بر آبراه اروند قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را ملغی دانست و در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ ارتش خود را روانه مرز‌های کشورمان کرد.

اما طی هشت سال جنگی که می‌توان آن را بسیج همگانی کشور‌های مختلف اعم از کشور‌های غربی و شرقی و حتی کشور‌های منطقه علیه ایران اسلامی دانست، صادرکننده دستور حمله به ایران که صدام باشد، مجبور شد طی نامه‌نگاری‌هایی با رئیس مجلس شورای اسلامی وقت ایران، مجدداً قرارداد یادشده را بپذیرد.

بدین ترتیب چهارشنبه ۲۴ مراد ۱۳۶۹ صدام در نامه خود به حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی اعلام می‌کند که «عراق قرارداد ۱۹۵۷ را به‌عنوان اصول منسجم با آنچه که در نامه ۳۰ ژوئیه ۱۹۹۰ به ویژه در مورد تبادل اسرا و بند‌های ۶ و ۷ از قطعنامه ۵۹۸ آمده است، می‌پذیرد... با این تصمیم ما، همه چیز روشن و تمام خواسته‌ها و مسائلی که برآن تکیه می‌کردید، تحقق می‌یابد و چیزی نمانده است».

صدور این نامه از سوی صدام نشان داد که چنانچه ملتی بر سر حقانیت خود ایستادگی کند، حتی اگر در مسیری که انتخاب می‌کند، سختی‌های زیادی را متحمل شود و خسارات جانی و مالی بسیاری را ببینند، باز هم در نهایت پیروز خواهد شد.

بنابراین قبول شرایط ایران از سوی عراق در پایان جنگ تحمیلی ثابت کرد که آنچه در معادلات میدان تأثیر دارد، تنها داشتن سلاح و تجهیزات به‌روز و حمایت‌های بین‌المللی نیست، بلکه عامل انسانی که ایمان الهی داشته باشد، نقش اصلی را در جنگ ایفا می‌کند.