ناگفته‌های آرمیتا رضایی‌نژاد از شهادت پدرش

شایداین قصه تلخ باشدوشایدمخاطبی بگویداین چه سلیقه ای است وچرااین حرف رافلانی زده است اماصادقانه بعنوان یک فرزندشهیدی که کمبودپدررادراین سن وسال بیشترازنوجوانی وجوانیم دارم نشستم حساب کردم بطوردقیق رقمی که مینویسم بدست آمده بعنوان کسی که توقع داشتم رهبرم راببینم یک میلیارد ودویست ونودوهشت ملیون ودوهزارثانیه من برای دیدن رهبری ثانیه شماری کرده ام تااین لحظه آیا بنظرشمامن این حقم است ودستگاهای متولی این کمکاری راکرده اندکه حقیربعنوان یک رزمنده فرزندشهیدی که باهزاران مشکل وهزاران دردهنوزسنگرم راترک ننموده ام نمی بایست یکبارمسئولی توجهی میکردکه مافرزندان شهیدایی داریم که آرزوی یکباردیدن رادارندمن نمیدانم کم کاری ازکجاست اماخوب میدانم کم توجهی زیادمیشودواین درداست دردی بزرگ .همه نگاهامعطوف به یک سمت است وسمتهای مقابلش درنهایت مظلومیت . من فکرمیکنم ایثارگری ماهم مانندمنطقه مسکونی امان محروم است والاکجای دنیاشمادیده ای جان بازی که درطول روزچندین قرص مصرف میکندباجوانی که نه میداندجان بازکیست نه میداندشهیدکیست نه میداندبیماری اعصاب وروان چیست بیایدسرکارومجبورباشدوضعیت فجیح موجودرامشاهده کندمن هرکجا گیر میزنم میگویم نمیدانم واین بارهم درحقیقت (نمـــــیدانمــ)