یک مشکل دانشگاهی

سلام فرزندگرامی وعزیز گلایه ات بجا اما جمعیت دانشجو ایثارگر دردانشگاه ها همگی چه دولتی ....وچه آزاد باید پشتیبان همدیگر باشند ودر خصوص مطالبات خود از طریق مجاری قانونی پیگیری لازمه بعمل آید نه بانشانه رفتن ازاعضای تن خود وعنوان کردن کلماتی (......) که فارغ التحصیلان فرزندان شهید وجانبازی که لیاقت قبولی در دانشگاه های خوب روزانه را داشته اند ......(...) .چقدر زیبا بود آن روزها در کنار هم در سنگرها وخاکریزها .......درس عشق وعشقبازی را تجربه کردیم انشاءالله شما ها هم در سنگر علم وبا نوآوری خود حماسه های جاودانه در تاریخ خلق خواهید کرد

سلام
تحصيل در دانشگاههاي دولتي(روزانه) چه با سهميه وچه بدون سهميه ،براي همه آموزش رايگان بوده وتعهد خدمت دارد با اين تفاوت كه باسهميه فرد راحت تر قبول مي شود. درمورد دانشگاه آزاد وشبانه چه با سهميه وچه بدون سهميه، شما با پرداخت هزينه تحصيل، در قبال كسي تعهدي نداريد ومدركتان به همين دليل پس از فارغ التحصيلي قابل وصول است . دراينگونه موارد بنياد حق دارد در ازاي پرداخت هزينه تحصيل در دوره شبانه يا دانشگاه آزاد از ذينفع تعهد خدمت اخذ كند كه البته چنين كاري نمي كند واين يك امتياز به سود اين افراد است ولي اجحافي در حق شما نيست .

اینجانب ده سالی هست که به عنوان کارمند رسمی شرکت ملی نفت ایران در یکی از مناطق عملیاتی جنوب مشغول به کار هستم . کار کردن زیر برق آفتاب سوزان جنوب با آلودگی های شیمیایی ، خطر انفجار شدید ، گاز گرفتگی ، آتش سوزی ، صدای شدید ، گرد و خاک ، شرجی و ... تنها گوشه ای از محیط کاری اینجانب و همکاران بنده است . بر خلاف تصویر ایجاد شده در ذهن مردم که فکر می کنند کارکنان شرکت نفت از بیشترین حقوق و مزایا برخوردار هستند ، در واقع ما حتی پول خون بهای خود را نیز دریافت نمی کنیم ، چه برسد به اینکه حقوق کارکرد تخصصی خود را دریافت کنیم .
به قول یکی از دوستانم که با دیپلم استخدام یکی از ادارات دولتی شده است وقتی حقوقم را پرسید با خنده گفت که " نیازی به این همه درس خوندن و آوره شدن از شهر و دیار نبود ، من حالا در شهر خودم حقوق تو را می گیرم . شرایط کاری در مناطق عملیاتی جنوب به گونه ای هست که هیچ کس حاضر نیست با شرایط سختی کار ، استرس و خطراتی که شبانه روز کمین ما هست کار کند . آمار تقاضای انتقالی و حوداث و نواقص جسمی ناشی از کار در مناطق عملیاتی خود گواه مستدلی بر این موضوع می باشد . شرایط کاری من و همکارانی که در مناطق عملیاتی کار می کنند به گونه ای است که حق زندگی نداریم علاوه بر اینکه خودمان ، خانواده خود را نیز فدای شرکت کردهایم .
به طوریکه همه خانواده های عملیاتی با مشکل روحی و روانی مواجه هستند . شرکت نفتی ها یک ضرب المثل خوبی داریم و آن هم این است که اسم شرکت نفت از بیرون مردم و از داخل خود ما رو آتش می زند ، جالب است بدانید در حال حاضرحقوق دریافتی کارکنان این شرکت در رتبه 21 بین ادارات دولتی قرار دارد . به طوریکه اکنون شرکت نفت برای پرداخت حقوق کارکنان خود با مشکل جدی برخورد کرده است.

با توجه به این شرایط و بخشنامه های پی در پی ارسالی از سوی وزیر محترم نفت ، اینجانب به هیچ عنوان حاضر به کار کردن در این شرکت نمی باشم ، به خدا اگر غم نان را نداشتم ، در اولین فرصت از این شرکت استعفاء می دادم . چرا که کار کردن در این سیستم یک نوع برده داری مدرن است و از آنجایی که هیچ امیدی به بهبودی اوضاع در این شرکت را ندارم به خاطر این می گویم ای کاش من هم کارمند آموزش و پرورش بودم . چرا که اگر من هم یک فرهنگی بودم ، خودم و خانواده ام مشکل روحی و روانی ناشی از کار را نداشتیم ، هر موقع که تصمیم می گرفتم به بهترین شهر خوش آب و هوای کشور منتقل می شدم ، دیگر استرس گاز گرفتگی ، انفجار ، آلودگی های شیمیایی را نداشتم و در کلاس درس زیر کولر تدریس می کردم ، به جای اینکه هر روز و شب استرس آنکال بودن را داشته باشم ، شب به راحتی سر در بستر می نهادم ، به جای اینکه صبح تا عصر در محل کار خود به سختی کار کنم ، روزی چهار ، پنج ساعت کار می کردم ، به جای مرخصی یک ماه در سال ، سه ماه تابستان ، تعطیلات عید و تعطیلات غیر برنامه شده دیگری در کنار خانواده ام بودم و....
آری ای بردار صدای دهل از دور خوش است ، حال برادر فرهنگی ، من آرزو می کنم یک فرهنگی باشم ، ولی آیا شما حاضرهستی مهندس شرکت نفت باشی ، اینجانب به شرط عدم برگشت به شرکت نفت حاضر هستم با هر فرهنگی که خواستار ورود به شرکت نفت هست جای خود را تعویض کنم . و شما وزیر محترم نفت مشکل ما با بخشنامه های ارسالی از طرف شما حل نمی شود، چرا که این کار پاک کردن صورت مسئله به جای حل آن هست . آیا شما هم حاضر هستید بخشنامه ای صادر کنید که امکان انتقال ما به آموزش و پرورش میسر گردد !!!!