مرثیه دلتنگی

محمد مهدی بهداروند، رزمنده اندیمشکی، گردان حمزه سیدالشهداء (ع)- بیست و نهم اسفندماه 1394 هم دارد بسر می رسد. عجب شب تلخی است امشب. هیچ شب عیدی مثل امشب اذیت نشدم. از بهشت زهرای شهرم دورم. از دوستان شهید زنده ام فاصله دارم. هیچکس اینجا این دل صاحب مرده مرا نمی فهمد. امشب خدا به داد من غریب برسد!

سال پیش همین لحظات بود که به علی قربانی زنگ زدم و بابت حضورش در مراسم علی طاهری تشکر کردم. او کمی تامل کرد و گفت : دکترجان! من بند پوتین هایم را محکم بسته ام تو در آن حال و هوا علی ات را دعا کن. به اوگفتم وعده ما دیدار با شهیدانمان در بهشت. به تک تک دوستان رزمنده ام زنگ زدم ولی دلم آرام نمی شد.

 ساعت آرام آرام به سمت 3 صبح می رفت و  گویی او هم مثل من دلش گرفته بود و نای رفتن را نداشت چرایش را نمیدانم.سکوت تمام حیاط خانه مان راگرفته بود.دخترم فاطمه وقتی دید در حیاط خانه قدم می زنم آرام از طبقه بالا پایین آمد و گفت بابا جان این شب عیدی چرا این قدر گرفته ای ؟ انگار منتظر بهانه ای بودم برای شکستن بغض در گلویم. به گریه گفتم دخترم فاطمه تو چه میدانی از راه ماندن یعنی چه؟ تو چه میدانی دل آدم مال خودش نباشد یعنی چه؟ فاطمه جان عاشق که بشوی ساده می فهمی بابا چه می گوید؟

ساعت 30/4 صبح شد اما دلم هنوز آرام نشده بود. یاد دوستان شهیدم رهایم نمی کرد. انگار همین دیروز بود که بچه ها گفتند فرماندهان مدافع حرم در بیمارستان بقیه الله هستند. تهران بودم .وقتی شنیدم بلافاصله جلسه ام را نیمه کاره رها کردم و راهی بیمارستان شدم. در راه آنقدر گریه کردم که راننده ام گفت کسی طوریش شده؟!

اول کسی که به عیادت او رفتم سردار علی طاهری بود. تا رسیدم دست او را بوسیدم و های های گریه کردم . علی هم بوی سوریه و حرم را می داد. او گریه می کرد و من گریه. اتاق بغلی او سردار چگله بود. از دیدن آنها آنقدر قد کشیدم که خدا می داند. از هر دوی آنها سراغ علی را گرفتم که می گفتند او بر فراز نبل و الزهرا ایستاده است و سرحال و قبراق.

هر کس که وارد اتاق می شد و می دید من دارم گریه می کنم تا لحظاتی خیره خیره مرا نگاه می کرد که چه شده. آنها حق داشتند چون حال یک عاشق را درک نمی کردند. صدای زنگ گوشی ام مرا متوجه خودش کرد. سردار گرجی زاده بود . وقتی دید مثل همیشه حرف نمی زنم گفت کجایی؟ چیزی شده؟ گفتم نه من بر بالای قله افتخار و ابهت در بیمارستان در کنار فرمانده هانم هستم. او هم وقتی شنید گفت من هم الان می آیم.

صدای اذان از مسجد محله مان بگوشم رسید و من مهیای نماز صبح در حیاط کوچک خانه مان شدم. نمازم را هم خواندم اما دلم خیال آرام شدن نداشت . اینبار هوای احمد مجدی , احمد حاجیوند و علی قربانی را کرده بود. شبهای عید همیشه این حال و روز من است!

از احمد مجدی که لباس غواصی او جلو چشمانم است تا احمد حاجیوند که در هیئت ثارالله همیشه او را می دیدم تا علی قربانی که سادگی و سکوت او شهره شهر بود. دوستان سفر کرده ام تا تحویل سال جدید چیزی نمانده و من دارم برای شما می نویسم که اصلا عید را حس نمی کنم.

برای تو می نویسم سردار عبدالرحمن پورجوادی که نامت افتخار شهرم و استانم و کشورم شده . برای تو علی قربانی می نویسم که وقتی در قبر ت دراز کشیدم دعا کردم روزی مرا هم مثل تو به دوستانم راهی بهشت نمایند . برای احمد مجدی می نویسم که هیچکس باورش نمی شد او راهی آسمان شود . برای احمد حاجیوند که از راه نرسیده در دل خدا جای گرفت . برای همه شما می نویسم که دلم برای یک لحظه دیدنتان لک زده است . می دانم که حتما در بهشت دور هم جمع هستید .مردی کنید و مثل همیشه به قول حاج صادق از آن بالا به ما بیگانگان زان سو نخندید.

جانم به فدایتان که بعد از شما علی الدنیا بعد العفی برایم مصداق عینی پیدا کرد .برایمان در این سال جدید دعا کنید .برایمان دعا کنید که کمر راست کنیم . برایمان دعا کنید قدر شما را بدانیم .اینجا بی شما هیچکس زنده نیست. ما را صدا بزنید .عید شما مبارک . یادتان هست بعد از عملیات والفجر10 در بالای شهر حلبچه برایتان خواندم : ای لاله های خونین نوروزتان مبارک !

حالا چه کنم برای که بخوانم؟! به همه دوستانم سلام برسانید و بگویید هر گاه دور هم جمع می شویم عجیب دلمان برای شما تنگ می شود و گریه می کنیم !