پنجشنبه 17 تير 1395 , 12:55
هر دو تشییع اند اما این کجا و آن کجا؟!
یعنی سی و شش سال رنج یک جا خوابیدن و حسرت راه رفتن را اینطور پاسخ خواهند داد؟
فاش نیوز- شاید شما هم می بینید و یا می شنوید فلان کارگردان معروف و مشهور, فلان بازیگر بسیار معروف و نامدار, فلان نویسنده, شاعر, خواننده, بله, بله, خواننده که سالها پی عشقش در فرنگ بوده, فلان بازیگر فوتبال که پای چپش را یک میلیارد بیمه کرده بودند, فلان مطرب, فلان، فلان، فلانی دیار فانی را ترک کرد. آه... آه... هزاران نفر در مدح و شیوه رفتاری و افکاری و گفتاری و هنری و اسلامی و جهانی و کهکشانی او دم می زنند و تا یکی دو ماه او را بمانند لات و منات و عزی و هبل، بغایت یک قدیس و یا قدیسه بالا و پایین می کنند.
گهگاهی یک چند ده نفری هم مرگ او را مشکوک و نابهنگام در سن هشتاد و هفت سالگی می دانند. فوج فوج انسان، کرور کرور آدمیزدا دوپا، با ادا و اصول مختلف در فراق و غم مرگ او بداهه سرایی می کنند. شاعران می خرامند و مطربان می نوازند و نویسندگان می نگارنند و مداحان ثناگویان بر مزار و ختمش حمد می کنند و خطیبان از عجایب عزت و مکنت و آداب خداوند که در وی مستولی بود می گویند. خانواده اش هم محق به حق اعلا می شنود که همه ایران و ایرانی به او مدیونند و مردم احترامش نداشتند و کس در ایران قدر با عظمت قوی پنجه شوکت مرام وی ندانست تا اورا کشتند!!! بله کشتند!!! ادعای او میتوانست زمین را به آسمان بخیه زند ولی نگذاشتند! او می توانست بار دگر ناجی مردم کره خاکی باشد ولی نگذاشتند و از این جملات کلیشه ای غربی..
در این بین تمام شبکه های تلویزیونی کره زمین به همراه رادیو, اینترنت, تمام شبکه های مجازی از سایت زلیخا سیاه تا جعفر یاکوزا ساعت به ساعت از تشییع, تعداد جمعیت, عکس جسدش, عکس تابوتش, نوع کفنش, مرده شورش, درخت های اطراف مزارش تا الی کجایش را بگویم ... چهل تا دو ماه تمام چشم و گوش و روح و روان و مرامت را تحت پوشش قرار می دهند که خلق الله جماعت کهکشانی طرفی که مرد، این بود نه اون ...
حال این طرف ماجرا... جانباز هفتاد درصد صبور که سی و شش سال از ناحیه گردن قطع نخاع بود در بیمارستان... به یاران شهیدش پیوست, فقط سایت فاش نیوز والسلام. تهیه گزارش مراسم ختم و شب هفت و بزرگداشت و چهلش فقط فاش نیوز با ده بیست تا عکس که بیست و پنج تا سی نفر اونم روی ویلچرهای خودشون نشتند و غمگین اند که برای ما هم اینچنین مراسمی خواهند گرفت؟!!!
یعنی تا به این حد نمک نشناسی؟ یعنی انقدر بی وجدانی از طرف کسانی که می دانند به ما واقعا مدیونند؟ یعنی سی و شش سال رنج یک جا خوابیدن و حسرت راه رفتن را اینطور پاسخ خواهند داد؟ یعنی بیش از سه دهه دارو خوردن برای آزادی ایران پاداشش این است؟ یعنی مردم، قدرشناسیشان تا این حد پایین است که فرق بین قهرمان با مطرب را نمی فهمند؟! چنانچه احدی از آحاد این کشور، زن و مرد هم دیگر ندارد. تعداد مردان اکنون بیشتر شده است! برای عمل زیبایی بینی اش جراحی شود، تمام خانواده اش به همراه اهالی محل و غیره ذالک راهی بیمارستان می شوند که عزیز دماغ عمل کرده مان خذای ناکرده عطسه نکند. دو روز بعد هم مرخص می شود ...!
وا مصیبت بر برخی مردم نمک نشناس ... وا مصیبت! سره از ناسره نمی کنید؟ جماعت مسلمان! کمی فکر کنید لقمه نانی که در دهان میگذاری، به همراه همسر و فرزندت در پارک ها تا اذان صبح فریاد شادی سر میدهی, بوق بوق زنان و هلهله کشان تا دو صبح رقص و پایکوبی می کنید, شب نشینی منزل باجناغتان بریانی گوسفند شکم پر با آلو مسما به رگ هایتان می زنید و بعد هم تا الی صبح خروس خوان تخمه و آجیل می شکنید, آهای جماعتی که جاده چالوس و مرزن آباد و هراز و فیرروز کوه را ترافیک می کنید برای تفریح و تفرج و گشت و گذار و جوج زدن به بدنتان!
شما مدیون از جان گذشتگانی هستید که امنیت ایران کنونی را به شما هدیه کردند. لااقل مرد باشید احترامشان را نگه دارید .
بالا غیرتأ اگر بمانند ارتش سوریه کشور را رها می کردند برای عراقی ها، شما دقیقا الان کجا بودید؟
یا علی مدد .
به دور از تعارف می نویسم چون فاش نیوز برای من در حکم یک دوست عزیز است نه یک رسانه خبری. از مطالب سایت بسیار آموخته ام اما فاش عزیز این بار به گمان من با عرض پوزش به خطا رفته ای. مگر نه اینکه سعادت در گمنامی است؟ این را من از مطالب فاش یاد گرفتم. برخلاف آنچه نوشتی نه آن عزای باشکوه نشان دهنده چیزی است و نه این مراسم ساده. در خانه اگر کس است یک حرف بس است. از مسایل اخروی که بگذریم و به بعد دنیوی موضوع که نگاه کنیم مهم نیست که یک مراسم یک روزه چطور باشد مهم دوام یک مساله است. هرچه تشریفات بیشتر باشد محتوا کمتر است و اصل موضوع نادیده تر. جانبازی را که در موردش نوشتید از چند سال پیش از طریق سایت شما می شناسم و از آنجایی که ایشان قهرمان ملی در عرصه ورزش هم بودند برای من جایگاه ویژه ای داشتند و دارند چون من هم یک کم توان جسمی هستم که در عنفوان جوانی تبدیل به فردی شدم که عوام به او می گویند علیل. هرچه بیشتر تلاش کردم تا در عرصه های دیگر رشد کنم کمتر در اجتماع اطرافم دیده شدم. تلاش من برای اینکه به عنوان فردی برابر با دیگران در میان اقوام و آشنایان پذیرفته شوم نه تنها به جایی نرسید بلکه باعث شد برخی به این نیاز روحی شدید پی ببرند و زمینه هایی را فراهم کنند که به طرد شدن من از بسیاری از جمع ها منجر شود. وقتی همه توانایی های علمی و هنری من زیر سایه سنگین کم توانی جسمی مدفون شدند دیگر حتی خودم هم خودم را به عنوان شاگرد اول دانشکده فنی یکی از دانشگاههای اسم و رسم دار به یاد نمی آوردم. تنها تصویری که از خودم در ذهن داشتم تصویری از کاستی های جسمی ناشی از معلولیتم بود. هرگز از ناتوانی جسمی شکایت نکردم چون خداوند به این جسم ناتوان استعدادی برای آموختن بخشید که بسیاری از اطرافیانم از آن بی بهره اند اما بارها آرزو کرده ام که ای کاش میشد در حضور برخی افراد این کم توانی را مخفی یا ناپدید کنم! :). درست در همین زمان بود که به لطف یکی از آشنایان با فاش آشنا شدم و پیش از آنکه اندوه و افسردگی من را از پا درآورد با جانبازان آسایشگاه امام که عکس های آنها در سایت هست. خودم را با ایشان و امثال ایشان به هیچ وجه مقایسه نمی کنم از دید من جانبازان قطع نخاع فرشته هایی هستند که در چهره ای شبیه به انسانها روی زمین ظاهر شده اند. تنها وجه مشترک من با چنین افرادی این نکته است که در جایگاهی نیستم که باید باشم. آشنایی با جانبازان و خواندن در مورد آنها هم صبر من را بیشتر کرد و هم باعث شد یاد بگیرم که هر روز بیش از روز قبل تلاش کنم تا خدا مرا ببیند نه بندگان خدا. یاد گرفتم که هرچه از گمنامی دورتر شوم به خطا و گناه نزدیکتر می شوم. همان یک خبر کافی بود تا من حقیر با دانستن اینکه آرامگاه ایشان از محل سکونت من چندان دور نیست به دیدنشان بروم و چون نمی توانم زیاد به ایشان سربزنم در نمازهایم هر روز به یادشان باشم و برایشان دعا کنم. هرچند خود را قابل دعا کردن برای یک جانباز نمی دانم اما میدانم که دعای من را حداقل در حد به یاد داشتن و زنده نگه داشته شدن یادشان خواهند شنید.
زیاد صحبت کردم و سرتان را درد آوردم فقط خواستم که به آن سی نفری که در امامزاده قاضی صابر حضور داشتند بگویم که حتم داشته باشید که یاد و خاطره هر یک از شما در ذهن افراد ناشناسی مثل من زنده است و این با منتقل شدن به دیگران ادامه خواهد داشت. همان طور که شما باعث شدید طرز فکر من عوض شود خدا من را الگویی برای جمع کوچکی از افرادی با شرایط مشابه خودم قرار داد. جمع کوچک ما همیشه دعاگوی جانباز بزرگوار جناب زمانی خواهد بود. به نظر شما چند نفر از صاحبان آن تشییع های باشکوه در ذهن دیگران به مدتی طولانی زندگی خواهند کرد؟
آنچه ما امروز به آن مبتلا هستیم بیش از آنکه نمک نشناسی باشد فراموش کردن ارزشهاست. کسی که ارزشهایش را فراموش کند نه دنیا دارد و نه آخرت و نه قدرشناسی . از دور دست همه کسانی را که سلامتیشان را برای دفاع از ارزشها از دست دادند می بوسم و از همه آنها تقاضا می کنم که دعا کنند ما به خود بیاییم.
متولی امور ایثارگران اگر شهرداری باشه بهتره تا بنیاد
صبح های گرمتان بخیر باد . میگند زالو یک اخلاقی داره وشکموست آنقدر میخوره وملاحظه معده واومندش رو نمیکنه که آخرش میترکه وشکمش پاره میشه ومیمیره . حکایت بعضیهاست عجله نکنید دوستان آنان که در این امنیت حاصل فداکاری ایثارگران دنبال کیف وکوک خودشان هستند روزی خواهند ترکید .به امید آن روز . ای بسا صد دربسته به مفتاح دعا بگشایی.........
...
یعنی تا به این حد نمک نشناسی ؟ !
...