دزآور آزاد شد اما آباد نه!!

ذوالفقار بابایی - دزآور در زمان جنگ حماسه ها آفرید. یکی رودررو با دشمنان داخلی و ضد انقلاب ها، یکی رودررو با سربازان عراقی که سال 57-58 بود.

 سربازان عراقی از شهر طویه عراق از اقلیم کردستان عراق وارد خاک میهن جمهوری اسلامی شدند و در 200 متری روستا پایگاه و تانک هاشونو مستقر کردند و مردم در مقابله با آنها وارد پایگاه سربازان عراقی شدند و حتی اجازه ندادند که آن پایگاه برقرار بشه تا اینکه مردم مجبور شدن روستا را تخلیه کنند. تخریب روستا توسط سربازان عراقی و ضدانقلاب ها با تمام اسباب اثاثیه منزل حتی به امام زاده آنجا هم رحم نکردند! تمام خانه های مردم از مسجد گرفته تا امامزاده تا مدرسه ابتدائی راهنمایی و دبیرستان و موتور برق بطو کلی تخریب شد و آنهمه وسایل و غیره را غارت کردند.

 بعد از 8 سال از تمام ثمرات باغ ها این ضدانقلاب ها و عراقی ها استفاده می کردند و شروع کردند به شکستن درختان چندین ساله و تا سال 26/12/1366 منطقه دزآور دست دشمن بود. از هر نظر به این منطقه ضربه زدند. شاید بالای 10.000 هزار انواع و اقسام مین ها رو در منطقه کاشتند. از هر گروهی گرفته تا دولت صدام لعتنی در منطقه دزآور از سه راهی شهدا تا پاسگاه شهدا شاید 7000 شهید دادیم.

 از هر استانی از ارتشی – ژاندارمری، کمیته انقلاب اسلامی، مردمی، بسیجی- سپاهی، افتخاری، جهادسازندگی از شیرخوار گرفته تا پیرمرد 90 ساله ولی بیشترین شهدا در این منطقه از 12 ساله تا 30 ساله بوده! حالا جانباز شیمیایی قطع نخاع، آزاده ولی بعد از چهل سال هنوز که هنوزه از همه جا محروم تره. منطقه دزآور آزاد شد ولی آباد نشد! ولی به جای آنکه آباد بشه، ویرانتر شده! هر کس آمد و شد مسئول! شد مدیر! فقط ضربه رو زد. فقط جیب هاشو پر کرد. فقط درجه گرفت و مقام آورد ولی در حق مردم، در حق منطقه دزآور ظلم و ستم کردند.

  من با مردم منطقه دزآور رزمنده ها و ایثارگران، خانواده های شهدا از جمله شهدای شاخص و سرداران و نیز برخی مسئولان گفت و گو کرده ام. جویای علت شده ایم. منطقه دزآور پتانسیل های زیادی برای رونق دارد اما معلوم نیست چرا به عواملی که می تواند منجر به رونق منطقه شود توجهی نمی شود! مردم، رزمندگان، ایثارگران، خانواده های شهدای منطقه می گویند چرا در هفته دفاع مقدس در عملیات والفجر 10 هر ساله در این ایام تا این اندازه به حماسه این منطقه می پردازید ولی درباره مسئله آبادسازی منطقه چیزی نمی گویید؟ می گویند چرا آبادانی منطقه دزآور را فراموش می کنید؟ رسانه ها، خبرنگاران در این موضوع مسئولند و به طور قطع کم کاری و کم لطفی مدیران و مسئولان صورت گرفته است. در واقع کارفرهنگی لازم در این باره انجام نمی شود.

 یکی هم حماسه 26 اسفند 67 که عملیات والفجر 10 یا عملیات محمدرسول الله (ص) شکل گرفت. امام باید حماسه دیگری نیز پس از پایان جنگ درباره آبادکردن منابع طبیعی، بسیج سازندگی، جهاد کشاورزی، استانداری، صنایع دستی و گردشگری، صنعت و معدن، تعاون، کار و امور اجتماعی با مردم این منطقه همراه نیست و اگر خود مردم دست به کار شوند، طرف مقابل توسط کارکنان آن اداره و نهاد با کاغذ بازی و پارتی بازی و مفت خوری و لاش خوری و حرام خوری کار می کنند تا برادران یا خواهران که دست به کاری زدند تا حد ورشکستگی آن رو می برند و به دستش کاسه گدایی می دهند!

مردم این منطقه هم از دست مدیران و مسئولان زله شدند. بنده این متن رو از آزادی تا آبادی نوعی ادای دین به شهدای منطقه دزآور و نیز مردم منطقه میدانم. پرداختن به منطقه دزآور به عنوان سمبل مقاومت یکی از دغدغه های همیشگی من بوده و خواهد بود.

 در پایان امیدوارم مدیران و مسئولان ما چشم هایشان را باز کنند، دین خود را ادا کنند، وفاداری به شهدا را ادا کنند. منتظر فرجی نباشند. مسئولان اگر بخواهند عملیاتی شوند یا عملیاتی قرار بدهند می توانند ولی نمی کنند! چون از بس که به رشوه خواری و دروغ گویی و بی تفاوتی عادت کرده اند!