«چرا شهدا را دوست داریم» از زبان حاج قاسم

سرزمین ایران پرورش دهنده مردان و و زنان دلیری زیادی است که در طول تاریخ جان خود را برای عقیده و آرمان‌های والایی فدا کرده‌اند. شهدایی که در قاموس رزمندگان این مرز و بوم میدان‌های جهاد را برای دفاع از کیان این آب و خاک پر کردند اجازه هجوم بیگانگان را به کشور ندادند. این حضور نه تنها در یک دوره تاریخی خاص بلکه در دوره‌های مختلف وجود داشته است.

مرزنشینان جغرافیای ایران همواره به عنوان اولین مدافعان سرزمینی در دفاع از کشور پیشقدم بودند و دیگر شهر‌های مرکزی نیز به یاری آنان شتافته‌اند. در داستان‌های مشهور اساطیری ایران زمین نیز به موضوع دفاع و جنگ اشاره‌های ویژه شده است. مردان و زنانی که در جبهه دفاع از کشور مقاومت کرده و به مبارزه با دشمن می‌‎پردازند مورد تمجید و تجلیل قرار گرفته‌اند.

با ورود دین مبین اسلام به ایران اسلامی موضوع دفاع شکلی تازه به خود گرفت و مجاهدان راه حق در مبارزه با کفار و متجاوزین اجر و جایگاه ویژه‌ای یافتند. خداوند بار‌ها در قرآن کریم به مقام والای شهدا و جایگاه بی مانند آنان نزد خود اشاره کرده است.

از رئیسعلی دلواری تا مرزبانان شمال

از جنوبی‌ترین نقطه کشور تا شمال ایران از مرز‌های غرب تا شرق نام پرآوازه شهدای بزرگی در دفتر تاریخ به ثبت رسیده است. در طول تاریخ سرزمین ایران بار‌ها مورد تجاوز قرار گرفته است و نام آوران بسیاری در راه مبارزه جان خود را از دست داده‌اند. از نمونه مردان بزرگی که در جنوب ایران مقابل نیرو‌های بریتانیایی که در میانه جنگ جهانی اول قصد اشغال ایران را داشتند مبارزه کرد. او فرماندهی گروهی از تنگستانی‌ها را برعهده گرفت و نقش مهمی در قیام مردمان جنوب داشت. مبارزات او هفت سال به طول انجامید که منجر به جلوگیری از حرکت قوای بیگانه به درون مرز‌های ایران بود.

شهریور سال ۱۳۲۰ در جریان جنگ جهانی دوم ارتش شوروی که قصد حمله به ایران را داشت پشت مرز‌های ایران متوقف شد. سه سرباز ژاندارم در نقطه صفر مرزی مانع از عبرو نیرو‌های شوهری شدند. ارتش چهل و هفتم روس مدت‌ها در پشت شهر جلفا مستقر شده بود تا به محض رسیدن دستور با عبور از رودخانه ارس به وسیله پل آهنی وارد کشور شوند که با ایستادگی مرزبانان رو به رو شدند. «مصیب ملک محمدی»، «سید محمد راثی هاشمی» و «عبدالله شهریاری» سه سربازی بودند که در نهایت پس از ۴۸ ساعت مقاومت به شهادت رسیدند، اما حماسه بزرگی را رقم زدند.

دلاورمردانی که یک وجب از خاک ایران را به بیگانه ندادند

۲۰۰ هزار شهید دوران دفاع مقدس به همراه هزاران رزمنده و جانباز در طول هشت سال دفاع مقدس اجازه از دست رفتن یک وجب از خاک کشور را ندادند. مجاهدین راستین راه حق از نوجوان ۱۶ ساله تا پیرمرد ۸۰ ساله راه و مقصد را شناختند و در این مسیر جز مبارزه در راه عقیده و ایمان به دنبال چیزی نبودند. در میان طیف وسیعی که در جنگ تحمیلی به دفاع از کشور پرداختند جمع زیادی از اقلیت‌های مختل دینی و اقوام گوناگون ایرانی دیده می‌شد که این رمز وحدت و یکپارچگی به خوبی نماینگر ایران یکپارچه است.

در طول دفاع مقدس رزمندگان از همه شهر‌های ایران برای دفاع از دین و عقیده و وطن به میدان‌های مبارزه آمدند. در اقصی نقاط این خاک مزار شهیدان تا دورافتاده‌ترین روستا‌های کشور مامن عاشقان و دلباختگان به شهدا و مسیر شهداست. جایگاه شهدا برای مردمان ایران زمین مقام اولیا و بزرگانی را دارد که با توسل و تکریم آنان را واسطه فیض الهی می‌کنند.

چرا شهدا را دوست داریم؟

شهدا در طول تاریخ راهنمایان و روشن کننده راه آزادمردی و آزادگی بودند. حاج قاسم سلیمانی سیدالشهدای مقاومت که چه در زمان دفاع مقدس و چه بعد از آن با رزمندگان زیادی حشر و نشر داشته است که بعد‌ها به شهادت رسیدند و خود نیز پس از عمری مجاهدت به دست تروریست‌های آمریکایی به شهادت رسید درباره مقام شهادت می‌گوید: پیروزمندترین انسان در دنیا و آخرت شهید است. اولین اقدام او دفع خطر از این ملت است. پیشگیری یا اصطلاحی که عرف هست به نام بازدارندگی با فداکاری حاصل می‌شود. چرا دشمن طمع نمی‌کند؟ چرا جرئت تجاوز به خاک ما را ندارد؟ این وظیفه ملی ماست این وظیفه انسانی ماست.

شهید قاسم سلیمانی در ادامه صحبت‌های خود در خصوص علاقه به شهدا می‌گوید: مگر می‌شود کسی شهید را دوست نداشته باشد؟ مگر می‌توان قبول کرد کسی برای من، خانه من، ناموس من، آرامش و آسایش و مکان و مقام من جان خود را در آتش بیافکند و من از او بیزار باشم و او را دوست نداشته باشم؟ این چه نگاهی می‌تواند داشته باشد.