درد دل جانباز فرزند شهید با یک نماینده مجلس

فاش نیوز - بنام خدا؛ برادر احمد (راستینه) سلام و عرض ادب و خسته نباشی. علیرغم همه احتراماتی که این حقیر برای حضرتعالی قائل هستم و به عنوان یک پاسدار ارزشی مورد احترام این حقیر بوده و هستی و در انتخابات اگر خاطر مبارکتان باشد با توجه به اینکه حوزه انتخابی حقیر فارسان بود و نماینده شهر من قدرت‌الله حمزه بود؛ که ضمن فعالیت درحوزه خودم در طول انتخابات با حضرت عالی در تماس بودم و آنچه وظیفه انسانی و انقلابی ام بود را انجام دادم و هیچ منتی هم در این خصوص ندارم. اما منتقد هستم و انتقادم را صریحا اعلام می نمایم.

نمی دانم چه اصلی راکب و غالب بر این مورد است که تاز مانی که انتخابات است و قبل از آن شخص با دومین یا اولین بوق تلفن جواب می دهد و به محضی که وارد مجلس شد، رفته رفته این اصل مهم و اخلاقی به فراموشی سپرده می شود و گاهی چهار سال نمایندگی نماینده محترم انسان قادر نمی شود یک بار با نماینده مراوده و گفت وگو کند در هر زمینه ای و این یک درد است.

یکی دیگر از مشکلات این است که علیرغم مانورهای نمایشی در صحن مجلس و آوردن مانور پشت تریبون و طرح آن در فضاهای عمومی در خصوص جامعه مظلوم واقع شده ایثار، ایثارگر برای ابتدایی‌ترین نیازها در نهایت فقر بسرمی برد و هیچ ترتیبی برای رفع مشکلاتشان داده نمی شود. حقیر به دلیل بودن در فضای مجازی و حقیقی و مشاهده مشکلات جامعه هدف از نزدیک و گاهی پیگیری این مشکلات به این مهم واقف شده ام که اینگونه طرح ها فقط مکتوب می شود و ضمانت اجرایی ندارد. به طور مثال، خود من جانباز اعاده به خدمت هستم که در زمان جنگ به دلیل مشکلات روحی روانی، در عین مجروحیتم، سه روز غیبت نمودم و کارمند رسمی بودم، بدون رای قضایی و شورایی، حکم برکناری از خدمت گرفتم و پیگیر نبودم؛ تا این که سال 97 باحکم کمسیون ماده 16 بازگشت به کار شدم.

در مجموعه قوانین صراحتا اعلام شده که فرزند شهید و جانباز باید ظرف سه ماه رسمی قطعی بشود. از 97 تا این لحظه پنج سال می گذرد و حقیر هنوز پیمانی هستم و تبدیل وضعیت نشده ام؛ با سوابق هشت سال دفاع مقدس، فرزندشهید، جانباز، رزمنده و گواهی 40 سال بسیجی بودن. این یعنی این که هر آنچه مصوب می شود، ضمانت اجرایی ندارد. نه تنها من، بلکه فرزند شهیدی کنار من 10 سال تبدیل وضعیت نشده است.

برادر احمد عزیز، حقیر سفری به کشور کویت داشتم و مدتی آنجا بودم؛ یک کشوری که فقط نفت دارد و قادر نیست یک بطری نوشابه تولید کند و همه دنیا می دانند که وقتی عراق حمله کرد به کویت، صدام با لباس غیرنظامی آنجا بود که با ورود نظامیان عراقی، همه مردم و نیروی مسلح کویت یا تسلیم شدند یا به کشورهای همسایه فرار کردند. این را بارها حقیر در همین سایت و فضاهای دیگر عرض کردم؛ مرکزی بنام لجنةالشهدا دارد این کشور که کارش رسیدگی به ایثارگران است.

خودم با چشمانم دیدم که در منطقه صباحیه خانواده ای آسیب‌دیده از هجوم عراق چگونه تامین می شد. اولادرمان همه مردم کویت از صفر تا صد رایگان است. مثل اینجا نیست که جانباز مدافع کشور برای قرص حتما برود از پزشک نامه بگیرد که مثلا قرص پلاویکس مصرف می کند؛ تا بیمه دی قبول کند و یا مثلا فرزند شهیدی که شش ماهه بوده پدرش را از دست داده و امروز با هزاران بیماری جسمی و روحی می رود برای درمان از بیمه دی زنگ می زنند که این خانم مشکلش چیست. درهفته گذشته دوبار رفته پیش متخصص ووووو

کسی قادر نیست درک کند که یک فرزند شهید دوران کودکی و نوجوانی اش چگونه گذشته و وقتی دختری را می دید که پدرش برایش خرید می کند کز می کرد گوشه دیواری و با حسرت، گاهی ساعت ها همانجا ایستاده بود تا مادرش یا برادرش بروند سراغش و این خلاءها تبدیل شدند به بیماری ptsd و امروز بجای این که دولت سعی کند خلاءهایش را پرکند، تازه تحت بازخواست دکتر رفتن هم قرار می گیرد.

برادر احمد عزیز، مشکلات بقدری زیاد هستند که شما اگر از درون به مسائل رسیدگی کنی، متوجه عرایض حقیر می شوی. ولی از روی صندلی بهارستان نه تنها مشکلی حل نخواهد شد، که ایثارگران این سرزمین که با دست خالی جلو همه دنیا ایستادند و نگذاشتند صدام سه روزه از تهران خبر مخابره کند به جهان و حافظ ناموس کشور بودند و جانشان را در طبق اخلاص نهادند و دفاع جانانه کردند، در فقر مطلق، یکی یکی از این جهان مادی به سمت ابدیت می روند؛ در عین مظلومیت.

|| رضاامیریان فارسانی