راهپیمایی اربعین، رزمایش سربازان پیشاظهوز صاحب‌الزمان عج

فاش نیوز - این روزها از وقتی که تصمیم می گیری پا در مسیر اسیران بازگشته از شام پُربلایِ زینب جانِ کبرا بگذاری، تو گویی با هر گامی صدای تلاوت کلام خدا از سرهای به نوکِ نی بالارفته را می شنوی.

 انگار آمده ای تا ناجوان‌مردیِ شامیان و کوتاهی برخی یاغیانِ «کودتاچی»، میان شیعیان وقتِ عراق و کوفه را به یاد آورده و فریاد یاری خواهیِ پیچیده در گوشِ زمین و زمانِ، متعلق به سالار شهیدان، را با تمام وجود و حضورت «لبیک» بگویی!

گویا بدگویی علیه ایرانیان و عراقیان، مربوط به امروز نیست، تنها دیروز هم نبوده و قرن ها است جنایت شامیان، سفیان زادگان و سُفیانی نوادگان را به این پیراون امیر مؤمنان و همسویان هم عهدان و هم کیشانِ مایان و شمایان نسبت داده اند. حرامیان ذهن، قلب و دل های شیعیان جهان را پُر از کینه نسبت به آنان نمودند. نفاق منافقان مدینه، عناد معاندان خیبریه، جهل جاهلان جَمَلیه و سفاهت سفیهانِ «صِفّین»یه!» را هم به نام و نشان شان نوشته و تمام کردند!

شعار «عرب» و «عجم» راه انداختند و جنگ ۸ ساله را آغاز کردند و آتشی هولناک بر افروختند، تا خود به جای شان حرف بزنند، تاریخ بنویسند، قضاوت کنند و هر چه می توانند از نسل و نایِشان بکاهند.

حالا که گَرد و غبارِ فتنه و کینه های برخی اصحاب کبیره و صغیره فرو نشسته و زمان نسبتا زیادی از اصل «تقیه» نیز گذشته، چه جِلوه ای از اصل و اصالتِ دودمانی و عشق و علاقه‌ی زادگاهیِ اهالیِ بصری، کوفی، کربلایی و نجف پروریده های آخرالزمانی نمودار و گوشه ای از معدنِ ارتباط حسینی، بین «میزبانان» و «زُوّاران» پدیدار گردیده است.

این، عشق و عاشقی، ریشه در کوچه های تنهاییِ مدینه و سرفداییِ عاشورا یاورانِ رقیه و سکینه دارد. دشمن، نمی خواست و نمی خواهد ما و شما «ماه» بشویم! توطئه اش ماندنمان در همان «منیّت»های قبیله ای، قومی و عصبیت های نقطه ای و نسخه ای! بود.

چه خوب شد، «خانه یکی» و «هم‌نمَکی»! گردیدیم و راه را برای حرکت به سویِ آخرین منزلگاه طلوع خورشید، انتخاب کردیم. مواظب باشیم سرسپردگانِ شیطان و درکمین‌نشستگانِ عناد و عدوان، گرچه نمی توانند اما نمی خواهند بگذارند این مهربانیِ «دوسویه» ادامه داشته باشد.

پس با هم می سراییم که:

- من ایرانم و تو عراقی؛ بگیر از دلم یه سراغی؛

- دوری و دوستی سرم نمیشه/ هیچ کجا واسم حرم نمیشه.

فراموش نکنیم که نماد اربعین، نمونه ای کوچک از نشانِ «عزم» و «رزم» عظیمِ پیش از طلوع خورشید جهان تابِ وارثین و همان رمز و راز نهفته در عزیمت، شهادت و اسارت ذُریه‌ی آل عبا و جگرگوشگان آخرین پیام‌آور و ختم رسولان خداوند، جلّ و علاست.

نزدیکی دل ها و جذب قلب ها نیز بر همین مفهوم و مبنا، معنا پیدا می کنند. با هم مهربان باشیم و به زوزه های «ناکسان» و فریادهای از سر استیصالِ «کرکسان» توجهی نکنیم. تلخی های این مسیر، شیرین و دعاهای این ایام مستجاب آسمان و زمین خواهد بود ان شاالله.

آقایان و خانم های اربعینی، مخصوصا خواهران و برادران، زائران و جوانان «اولینی».

لطفا کمی تامل کنید.

- به ویژگی های مسیر و ویژه های سفیر دقت کنید.

- اشک های صاحبان منازل و التماس های پیاپیِ محرومان مناطق را ببینید.

- دست های پینه بسته و خالی از مال و منالِ برخی چشم براهان را ملاحظه و حتما ببوسید.

- در آن میانه ها، بویِ ظهور را استشمام و نشانه های طلوع را مشاهده نمی فرمایید؟

- گاهی هم به بالا بنگرید، دست به آسمان شوید، برای آن یار «مُنتَظَر» و نائبِ «منتظِرش» در قلب تهران، ایران و جهان، دعای سلامتی، عزّت و عبور از موانعِ  پیشِ رو داشته باشید.

- شِفای بیماران و مریضان.

- عزّت ایرانیان، هموطنان و مسلمانان.

- حلّ معضلات ساکنان و مردمان.

-  عاقبت بخیریِ همگان، بویژه دختران و پسران را از خدایِ سیدِ جوانان و بهشتیان، طلب کنید.

آخر شما «نام نوشته» شده ها در لوحِ زَرّینِ زائران خون خدایید!

۱۳/شهریورماه/۱۴۰۲

|| امان‌الله دهقان فرد