چهارشنبه 17 آبان 1402 , 17:00
به یاد «یواشکی های» دوران دفاع مقدس؛
نه به زور اخراج، نه به ضرب سیلی...
من بچه جنگ هستم. خدا قبول کند به نوبه‌ی خودم رزمنده خوبی بودم و هنوز هم هستم. شر و شور آن روزها در من هست هنوز...
فاش نیوز - این روزها توی دل بر و بچه های فاش نیوز یک غم نشسته. حال خودم اصلا خوب نیست. «گؤزیاشی دوزمه گلیب». تو چه می دانی فاش نیوز چه جایی بود؟ حوادث ایجاد شده در فاش نیوز شوکه‌مان کرد؟ فاش نیوز می گفتیم. صدتا فاش نیوز ذوق می کردیم. از بس آرامش معنوی داشتیم باهاش. اینجور بگم: «هاوا عشق هاواسی‌یدی». عشق ناب؛ عشق شهدایی؛ عشق الهی.
من بچه جنگ هستم. خدا قبول کند به نوبه‌ی خودم رزمنده خوبی بودم و هنوز هم هستم. شر و شور آن روزها در من هست هنوز.
بعد از جنگ با فاش نیوز آشنا شدم. نه کسی به فاش نیوز دعوتم کرد، نه آنجا برایم نوشابه باز کردند که کبوتر جلد باشم. بچه های جنگ یک خصلت عجیبی دارند؛ حال و هوای محافلی که به اسم جبهه و شهید برپا می شود را زود می فهمند. جایی که واقعا بوی شهید ندهد، رها می کنند. اما حال و هوای فاش نیوز جور دیگر بود. انگار باز «جبهه‌لری گؤرموشم»!
فاش نیوز را «بئش-آلتی یولداش» اداره می کردند که همگی جانباز نخاعی بودند. یولداش می دانی یعنی چه؟ یعنی دوست. دوست به معنای واقعی. بی‌شیله پیله، سالم، بی‌حاشیه، مومن، مقاوم در مسیر...
لابد تعجب می کنید که چرا اینجوری با شما حرفم می زنم. چرا زبانم عوض شده؟
بابا، اتفاقی افتاد که همه را حیرت زده کرد!
آنقدر اتفاق سنگین بود که حرف زدن خودم رو گذاشتم کنار. به زبان سرپرست فاش نیوز حرف می زنم.
چطوری شرح بدم. افسانه شد ماجرا. تا ابدالدهر در خاطره ها می ماند.
دلم آتش گرفته است. دو روز است مرثیه و روضه از زبانم نمی افتد. سیلی؟ سیلی؟ سیلی؟ سیلی به خانم ها هم؟
شراره های غم دارد وجود ما را که فاش نیوزی هستیم، می سوزاند. به زبان معمولی نمی شود با شما حرف بزنم. باید روضه خواند!
اوره‌گیمده دئمه‌لی
سؤزوم وار دیله‌گلمز
از روز ۸ آبان بگویم؛
بیری واردی بیری یوخ
بیری آجدی بیری توخ
یوخدور غمسیز یاشایان
درده مبتلاسی چوخ
آره. یکی بود یکی نبود. یکی سیر، یکی گرسنه. بی‌غم در این دنیا نیست. مبتلا فروان است.
آی، آی، فکر نکنی ما گرسنه‌ی نان هستیم و بر طبل دنیا می کوبیم.
نه. زندگی هر جور باشد می گذرد. بعضی ها فکر کردند که دنیا به آخر نمی رسد. چرا می رسد. «دونیانین وفاسی یوخ».
تازه هر نوع زندگی کردن هم برایمان ارزش ندارد. خوش به حال کسی که نمی‌میرد؛ شهید می شود! به هم می گوییم: «شهادت کی اولماسا/ عشقین کربلاسی یوخ». هر کسی عشق کربلا را در دل دارد، شهید می شود. گرسنه ایمانیم. خیال یار داریم (درمانیمیز یولدادی). او می آید و زخم های ما التیام می یابد. مدیران فاش نیوز شهیدند. شهید زنده. جانباز نخاعی.
یکی از جانبازان نخاعی، مدیر فاش نیوز است. توی یک مصاحبه از او پرسیدم: چطور جانباز شدی؟
گفت: «جنگ ایدی، توفنگ ایدی».
گفتم: خب جنگ بود که بود. تو که سنی نداشتی؟ مگر مدرسه نمی رفتی؟
گفت:
ائوی، ائشیگی تؤکدوک
درسی، کتابی بوکدوک
توکلت علی‌الله
ده‌دیکجه یولا توشدوک
ترجمه لازم دارد؟ امیدوارم جوابش را متوجه شده باشید. قشنگ کتاب و مدرسه و زندگی را بوسیده و کنار گذاشته است. توکل به خدا کرده راهی جبهه شده. برای رسیدن به خدا، همه را پیچانده!
گفتم: پدر و مادرت هیچ نگفتند؟ او جواب داد:
یاواجانا اکیلدیک
آنام ناماز اوسته‌یدی
بله. قصه قشنگ «یواشکی های» دوران دفاع مقدس را که می دانید؟ مادرش را پیچانده بود. مادرش سر نماز بوده است.
به خاطر همین جانبازان نخاعی فاش نیوز، فاش نیوز را راه انداختند؛ تا فقط از یواشکی های آن موقع بگویند. یواشکی های بعد از جنگ توی کَتشان نمی رود. نه به زور اخراج و نه به ضرب سیلی...
عزیز من! اینها کسانی بودند که وقتی عشق «آذانی سسلندی»، دنیا را پیچاندند. کسی باور نمی کرد تعدادی بچه، حماسه ای برای همه دوران خلق کنند. انداخته بودندشان آخر صف. اما انتخاب شده ها از آخر مجلس بودند! پشت سر امام حسین(ع) نماز عشق خواندند.
من نمی گویم. خودشان می گویند:
قان‌دستمازی آلدیق
جماعته ییغیلدیق
خلاصه گفته باشم. اینها با دوتا سیلی خوردن کوتاه نمی آیند. باید با شفاف‌سازی، کدورت‌ها را از بین برد. اگر غم لشکر انگیزد... من و ساقی نمی گذاریم!
بخدا من در ساعات پایانی 8 آبان، در ساعت 23 وقتی دیدم چه خبر شده، تا نصف شب، از طریق پیامک التماس می کردم. به کارکنان فاش، مدیرش، دوستان که از دفتر خارج بشوند. آنجا نمانند. اما اینها سفت سر جای خود ایستاده اند هنوز. امروز که تصاویر بقیه‌ی جانبازان نخاعی را دیدم، نزدیک بود شاخ دربیاورم.
می گویند:
حق یولوندان چؤنمک یوخ
بو ایشیغا سؤنمک یوخ
امام حسین یولودور
اؤلمک واردی دؤنمک یوخ
حیفم می آید حرف هاشان را برایتان ترجمه نکنم. حرفشان این است: «بازگشت از راه حق معنا ندارد. این نور خاموش شدنی نیست. راه امام حسین است. می‌میریم و از این راه برنمی گردیم».
آره عزیزم، ما بعد از امام، روزهای سختی را می گذرانیم؛
«دنیا بیزه دار اولدو» دار اولدو... دار اولدو... خدا دار اولدو...
درست است زخم های زیادی از کسانی که انتظار نداشتیم بر ما رسید. از درد فریاد می زنیم: «یارالییام یارالی». اما وقتی امروز دیدم جانبازان نخاعی فاش نیوز هنوز توی دفتر ساختمان بنیاد هستند و از دوستان خود پذیرایی می کنند، تازه فهمیدم معنی «بیزیم دردیمیز / بال کیمی جانا سینر» یعنی چه! و ما ادرائک بال کیمی جانا سینر!
بگذار معنی اش را بنویسم تا کمی بیشتر به عمق این اتفاق غم‌انگیز فکر کنید. یعنی: اما دردهای ما مثل عسل شیرین است...
القصه؛ عده ای از هم‌رزمان ما شهید شدند. ما هم چند صباحی دیگر به آنها می رسیم. اما نکته هایی هست که بدانید:
یک زمان «شیطان هر نه واریدی» آورد در مقابل ما! اما ما عزم راسخی داشتیم. طوری که «داغی، داشی دلردیک».
متوجه شدی یا معنی کنم؟ می گویم اراده‌ی ما سنگ و کوه را می شکافت. دشمن که چیزی نبود. آنها هر نوع سلاحی داشتند. ما دست خالی بودیم. اما سنگ و کوه سخت، موم دست ما شد. چون فکر می کردیم...
الله دئیه‌ندن سونرا
آیری سوزلر یالاندی
متوجهی؟ هر حرفی غیر خدا یالاندی! ما می خواهیم همیشه پرچم حق و عدالت برافراشته باشد.
به خاطر همین هم این جانبازان از هر چه که بوی ضدارزش بدهد، رویگردانند. از شما و من هم انتظار دارند
حق یولو کی گئتمیشیک
حقینی اونوتمایین
این چند جانباز نخاعی با تحمل مصائب به ما گفتند: راه حقی که با هم رفته ایم. حقش را از یاد نبرید. گول بازی های دنیا را نخورید. دنبال دنیا نروید. چرا؟
همین قدر بگویم:
دونیانین دار پالتارین
هر کیم گئیدی سویوندو
معنی اش را بهت نمی گم که خودت بروی دنبال اینکه چی بهت گفتم.
والسلام.
**اشعار ترکی از کتاب «عشق هاواسیندا» ست.
|| هادی
من ترک نیستم، اما این که میگن بیان غم و اندوه با زبان ترکی غم را سنگین تر و سوز آور میکنه واقعیتی است.
حقیقتا این رفتار قوم تاتار با رسانه ایثارگری به هیچ وجه قابل فهم نیست.