گزارشی از قطعات شهدای فراموش شده دوران انقلاب

فاش نیوز - در ایام الله چهل و پنجمین طلیعه دهه فجر انقلاب شکوهمند اسلامی و به منظور ارج نهادن به مقام شامخ شهدای پیش از انقلاب و دوران پیروزی انقلاب اسلامی، از زن و مرد و پیر و جوانی که نه تنها خون پاکشان درخت انقلاب را آییاری، نمود بلکه با رویش نسل دوم، جوانان و نوجوانان به تاسی از این شهیدان، با حضور8 ساله خود درجبهه های حق علیه باطل در حفظ و حراست ازخاک عزیز کشورمان نیز پا به میدان گذاشتند و در نسل های سوم و چهارم انقلاب نیز در جبهه های فراملی در دفاع از حریم آل الله ذره ای کوتاه نیامدند.

بدون شک انقلاب اسلامی معجزه ای بود که توانست یخ استبداد ستم‌شاهی را به دستان آن پیر روشن ضمیر و آن مردان و زنان پاک و آزادیخواه ذوب کند و در بهمن ماه شکوفه امید را در دلمان به جوانه بنشاند.

شاید برای همین باشد که از جان گذشتگی های گلگون کفنان به خون خفته انقلاب، هیچگاه از اذهان ملت ایران پاک نخواهد شد. ما نیز برآن شدیم تا با حضور در قطعات مدفن شهدای انقلاب اسلامی یاد و خاطره مردان و زنان آن روزگاران را گرامی بداریم. از این رو در ششمین روز از ایام الله دهه فجر که مصادف با مبعث پیامبر گرامی اسلام(صلوات الله علیه) بود به همراه دوست عکاسمان راهی مزار شهدای انقلاب شدیم تا با زایرین آن گفتگویی داشته باشیم.

در ابتدای ورودمان به گلزار شهدا، ابتدا سری به مزار شهدای گمنامی زدیم که تغییر محسوس ظاهری آن انصافا به زیبایی آن بسیار افزوده و فضا را دلچسب تر از همیشه کرده است. برسر مزار هرشهید گمنامی کلاه خودی با سربند سبز و قرمز منقش به "یا زهرا" و "لبیک یا حسین" به زیبایی می درخشید. مشاهده چنین تصویری پای دلمان را سست می کند و بی اختیار دلتنگ نبودنشان و جای خالی شان نمود بیشتری می یابد.

ابتکار جالب دیگر شهرداری گلزارشهدا، نامگذاری معابر و حدفاصل قطعات، به نام مناطق عملیاتی 8سال دفاع مقدس بود که حال و هوای خوشی دارد.

در عبور از مکان‌های نام آشنا، ناخودآگاه خود را در "ام الرصاص"، "جزیره مجنون"، "تپه های کالیمانکا"، "جفیر"، "اروند" و "سه راهی" شهادت می دیدیم که درپس سالهای دور، نوجوانان تازه قد کشیده با چهره هایی معصوم و لباس‌های خاکی که قامت کوچکشان به سختی به سلاحی که در دست دارند می رسد، درحال عبور از این مسیرهای پرپیچ و خم، به ناگاه در کمین دشمن، چه دست و پا و جان هایی که آنان را تا بهشت رسانده است.

در افکار خود چنان غوطه ور بودیم که فراموش کرده بودیم برای چه آمده ایم!!! که دیدن جانبازان ویلچرنشین همیشه همراه، حال و هوایمان را عوض کرد. برای لحظاتی در کنارشان بودیم و به اتفاق، چندین قطعه را با آنان همراه شدیم.  زیارتی برسرمزارجانبازان شهید قبادی، شهید ملاحسینی و شهید کاظم مقدس رزق ویژه امروزمان بود.

فرصت زیادی نیست. از برادران جانبازمان خداحافظی می کنیم و خود را به مزارشهدای انقلاب می رسانیم. هدفمان گفت وگو با خانواده شهدای انقلاب و حوادث آن روزهاست.

به جمع خانواده ای که بر سرمزارشهیدی از شهدای انقلاب نشسته اند، اضافه می شویم.

او که خود را "محمود جعفری" و67ساله معرفی می کند از پیش از انقلاب و دوران پیروزی انقلاب چنین برایمان می گوید: من پیش از انقلاب بوده ام و دوران پس از انقلاب را هم درک کرده ام. دوران انقلاب به هرجهت دوران سخت اما "ناب" ی بود. مردم برای نظام و انقلاب سخت تلاش می کردند. یادم هست با تجمع درخیابانها و یا با قرارهای دسته جمعی از ساعت 6 یا 7 غروب روی پشت بام ها بر ضد رژیم شاه، شعار می دادند تا اینکه 21 و 22 بهمن ماه سال1357 انقلاب به پیروزی نهایی رسید.

می پرسم: آیا فکرمی کردید که انقلاب ما چهل وپنجمین بهار خود را بببیند؟ با لبخند می گوید: به کوری چشم دشمنان بله. چرا که ما از ابتدا شعارمان پیروزی انقلاب تا ظهور امام زمان(ع) بوده که امیدواریم با ظهور ایشان پرچم انقلاب به دستان ایشان برسد.

وی وظیفه مردم را درقبال خون شهدا، استقامت و پایداری می داند و معتقد است: مردم نباید تردیدی به دل راه بدهند. همچنان باید پای نظام و انقلاب بمانند، گوش به فرمان رهبری داشته و ادامه دهنده راه شهدا باشند.

این مرد انقلابی سپس با اشاره به دستاوردهای انقلاب در سالهای اخیر نیز با قاطعیت می گوید: این دو دوره اصلا با هم قابل قیاس نیست. بحمدالله کشورمان دستاوردهای بزرگی به لحاظ علمی و نظامی به دست آورده که در جهان زبانزد است.

با ایشان خداحافظی می کنم و چشم که می گردانم می بینم بیشتر زایرین شهدای انقلاب جوانان و نوجوانان هستند. اگرچه نسل سوم و چهارم انقلاب به تمامی شهدا ارادت دارند اما متاسفانه تصور زیادی از دوران انقلاب نداشته و دانسته های آنان  به چند سرود انقلابی و یا تصاویری که فقط در ایام دهه فجر از قاب تلویزیون نمایش داده می شود، خلاصه شده و شناختنشان از شهدای انقلاب بسیار اندک است.

و آنچه بی‌شتر ما را به فکر فرو می دارد آن است که در شناسایی شهدای انقلاب غفلت زیادی صورت گرفته و تا حدود زیادی شهدای این دوران، در "گمنامی عمیقی" باقی مانده اند! واین را در گفت وگو با اکثر جوانان ونوجوانان حاضر در گلزار به وضوح حس می کنم.

"سارا" دختر23ساله ای است که از "شهریار" آمده و در تنهایی خود بر سر مزارجوان شهیدی از انقلاب نشسته و به عکس خیره شده است. شادمان به سویش قدم برمی دارم و نسبت او را با شهید می پرسم. می گوید: نسبتی با شهید ندارم و همینطوری اینجا نشسته ام!! می گویم چه شناختی از شهدای پیش از انقلاب و یا دوران پیروزی انقلاب داری می گوید: من آن دوران نبوده ام اما شهید محبوب من "حاج همت" است. 

بیشترپنجشنبه های هفته را بر سر مزار شهید همت و شهدای گمنام می آیم. او می گوید تنها جایی که آرامش می گیرم مزارشهداست و از خوابی که از شهید همت دیده برایم می گوید. به شرطی که جایی بازگو نشود.

کمی دورتر دوجون موتورسوار درحال عبورهستند. هرچند عجله دارند اما برای چند لحظه ای توقف می کنند.  صحبت هایم که به شهدای پیروزی انقلاب می رسد می گویند: چیزهایی شنیده و یا در کتابهای درسی مان خوانده ایم اما حقیقتش چیز زیادی از وقایع آن دوران بجز سرودهای "خمینی ای امام" و یا "ای شهید" نمی دانیم اما در کل باید بگویم زحمات زیادی برای نظام و انقلاب کشیده شده که باید هرطوری شده آن را حفظ کرد... و به شتاب دور می شوند.

در قطعه 24"" گلزارشهدای انقلاب به سراغ "حسن امیری" خواهرزاده شهید "حسین علیزاده مرادی" که درسال 1359  در چنین روزی به شهادت رسیده و امروز در سالگرد شهادت دایی خود بر سر مزار او حاضر شده می رویم.او می گوید زمان شهادت ایشان 5 سال بیشتر نداشتم و خاطره زیادی از آن روزها ندارم.و اضافه می کند: دایی من 19 ساله و تکاور بود و من شنیده ام در منطقه "میمک" بعد از شش روز جنگ رویارو و نفر به نفر با ضربه چاقویی که با شاهرگش اصابت می کند، به شهادت رسیده است.

چند قدمی با هم برمی داریم و او با اشاره به سنگ مزارشهدا می گوید: این شهدا روزی با هم همرزم بودند. میانگین سنی شان را ببینید شانزده و نهایت بیست ساله هستند. و باز ادامه می دهد:  اینان به معنای واقعی کلمه "مرد" بودند و مخلصانه رفتند. راه و هدف شهدا نباید فراموش شود اما با دلخوری می گوید: متاسفانه خیلی ها از نام شهدا سواستفاده می کنند.

و با مکثی می گوید: من اغلب پنجشنبه ها مادرم "خواهرشهید" را به اینجا می آورم. او پاهایش درد می کند بخاطرهمین در ماشین درحال استراحت است.

به اتفاق به دیدار خواهر شهید می رویم. از دیدارمان خوشحال می شود واز "حسین " می گوید:  تنها دوماه از شروع جنگ نگذشته بود که شهید شد. کمی سکوت می کند و با آهی می گوید: تازه برایش نامزد کرده بودیم. همه کارها را انجام داده بودیم و منتظر سال نو بودیم که برایشان عروسی بگیریم که این اتفاق افتاد.می پرسم: مادرشهید در قید حیات هستند؟می گوید بله اما از داغ فرزندش گوشه خانه افتاده... و دیگر گریه امانش نمی دهد.

و خواهرزاده شهید حسن ختام گفته هایش را چنین بیان می کند: "این شهدا تنها به خاطر مردم جان خود را فدا کرده اند و آنچه امروز مهم است دولتمردان ما هم باید به فکر مردم باشند".

گفت وگویمان که با این خانواده شهید پایان می یابد، چشم مان به  منظره غروب آفتاب و پهن شدن یکایک زیراندازها که برای برپایی نماز جماعت اهل دل مهیا می شود ما را بر آن می دارد که کوله بارمان را به امید استجابت نماز و دعا بگسترانیم.

یاعلی

گزارش از: صنوبر محمدی

عکس ها از مریم قنبری

‹›×