باید مراقب باشیم ‌رُفاعه نباشیم...

فاش نیوز - رفاعه بن شدّاد بَجَلی در جنگ جمل و صفین شرکت داشت. در زمان حکومت علی(ع) قاضی اهواز بود. به سیدالشهدا نامه نوشت و دعوت به قیام کرد، اما در کربلا حاضر نبود.

پس از واقعه عاشورا در صف توابین به خون‌خواهی حسین(ع) قیام کرد.

وقتی توابین شکست خوردند، در پی مختار آمد تا با او به هدف دست‌ یابد. اما نتوانست مختار را بفهمد و پس از مدتی، او را ترک کرد. رفاعه مختار را خائن به قیام می‌دانست.
 
او به صف شمری پیوست که بزرگترین جنایت تاریخ را به نام خود رقم  زد.
توجیهش برای همرکابی با شمر این بود که  شمشیر برای مختاری تیز کرده بود که از او خوشش نمی آمد.

حتی به صف نمازی ایستاد که شمر، امام جماعتش بود.

 رفاعه‌ای که به خون‌خواهی حسین(ع) قیام کرده بود، حالا از لجِ مختار، پشت سر شمر نماز می‌‌‌خواند و امید داشت از قاتلان پسر فاطمه(س) انتقام گیرد!

وقتی چرخش های گفتمانی برخی سیاسیون را می بینم، هنگامی که مواضع عجیب برخی دوستان را می شنوم، ناخودآگاه یاد ماجرای رُفاعه می افتم.صحبت ها، اقدامات و کنش هایی که برای آن دلیلی جز لجاجت سیاسی نمی‌دانم.

دوستانی که تا دیروز کنارت بودند اما سر یه اتفاق، به کل گذشته‌شان پُشت می کنند و از سر لج تو حاضرند پژواک صدای کسانی باشند که روزی دوست داشتند صدای آنان را خفه کنند.

 منتظری از امام کینه به دل گرفته بود، اما صدای منافقین و باند مهدی هاشمی شد.

 احمدی نژاد نسبت به شورای نگهبان دل‌چرکین بود اما هم‌نوا با دشمنان این نظام‌، دستور به تحریم انتخابات داد؛

موسوی، کروبی، آیت .... امجد، آیت... آذری قمی، شیخ علی تهرانی, و دهها اسم و فامیل دیگر وقتی سرگذشتشان را می‌بینی و علت‌یابی می کنی مسیر انحراف آنان را، اگر به چند علت برسی، قطعا یکی از آنان لجاجت سیاسی است.

 لجاجت سیاسی انسان را کور می کند. انسان را سیاه و سفیدی و صفر و صدی بار می آورد.
 می‌شناسم دوستانی را که از لج با رئیسی به رای دادن به همتی رسیدند.

 می‌شناسم رفقایی را که امروز نسخه انفعال می‌پیچند و می‌گویند دیگر حرف زدن و نوشتن فایده ای ندارد، می پرسم چرا؟
 می بینی ماجرا بر می گردد به تحلیلش از حمایت رهبری از برجام و تیم هسته ای، بر می گردد به حمایت و تعریف و تمجید های رهبری نسبت به آملی لاریجانی، بر می گردد به رد صلاحیت احمدی نژاد، بر می گردد به مخالفت رهبری با استیضاح روحانی و... گزاره هایی که خود برای خود ساخته و نتیجه گرفته است و امروز هم نوا با خناسان نسخه ناامیدی و انفعال می پیچد.

در اغتشاشات اخیر، همه دیدیم طیف هایی از قلیل رزمندگان پشیمان و خسته از مجاهده ای که به جهاد با جگرخواران  کوموله و  جنایتکاران دموکرات افتخار می کردند ولی به خاطر برخی لجاجت های کودکانه با اطرافیان با کوموله و دموکرات همنوا شدند!

بسیاری از انتقاد ها و کنش های امروز را حاصل لجاجت سیاسی می دانم.

لجاجت دور باطل است. محورش حب و بغض است.

 در حالت لجاجت سیاسی نسبت تو با اشخاص تعیین کننده کنشگری و مواضعت می باشد و نه تکلیف و ارزش های دینی و انقلابی.

چون از کسی بد دیده ای، خاطره تلخ داری و به هر دلیلی از او خوشت نمی آید، کینه ورزی می کنی، حتی حاضری با دشمنان دیروزت، دست مودت بدهی، تا او زمین بخورد. حتی حاضری با کسانی که دیروز به خونت تشنه بوده اند نزدیک شوی تا او خوار شود.

البته در تاریخ کم نداشته ایم بزرگانی را که در دام لجاجت سیاسی نیفتاده اند. چه بزرگانی که حضرت امام به آنان نهیب زد و از مسیر برنگشتند.

 مگر ماجرای اختلاف نظر امام با آیت الله خامنه ای در موضوع انتخاب نخست وزیر و نوع نگاه آیت الله خامنه ای به اختیارات حکومت اسلامی در خطبه های نماز جمعه تهران را فراموش کرده ایم؟ امتحانی که  آیت الله خامنه ای از آن سربلند بیرون آمد.
چه بسیار افرادی که توسط شورای نگهبان در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری رد صلاحیت شدند اما رفوزه نشدند در این امتحان.

 چه بسیار دوستانی که صرفا بخاطر مطالبه گری و عدالتخواهی شان کارشان به دادگاه کشید، اما پُشت به جمهوری اسلامی و آرمان هایش نکردند.

چه بسیار رفقایی که در مسائل متعدد با رهبر انقلاب دچار اختلاف در تحلیل شدند اما حرف ایشان را مُطاع دانستند و اطاعت را واجب.

بله! امتحان سختی است. می توانیم چنان رُفاعه و منتظری و احمدی نژاد باشیم که در تاریخ به تذبذب در اندیشه و رفتار از ما یاد کنند و یا می توانیم چنان ابوذر و خامنه ای باشیم که همگان بر ایستادگی و پایداری اصولی و مبنایی مان شهادت دهند.
اَللّهُــــمَّ‌عَجـِّــللِ‌وَلیِّــــکَ‌الفَـــــرج

* برگرفته از فضای مجازی