آقای قاضی‌زاده هاشمی، مرز توهم و واقعیت کجاست؟!

فاش نیوز - من یک آدم متوهم هستم که از روزی که یادم می‌آید دچار توهم می‌شوم. اولش زمانی که ۱۴ سال داشتم و برای رفتن به جبهه با هزار بدبختی و دستکاری شناسنامه به جبهه اعزام شدم. از همان روزهای اول توهم‌های من شروع شد؛ که من آیا در رویا هستم یا واقعیت؟ هر لحظه فکر می‌کردم یک نفر می‌آید من را از خواب توهم بیدار می‌کند و می‌گوید، بچه اینجا جبهه و جنگ است و داری خواب و توهم می‌بینی و اینجا جای بچه‌ها نیست!

پس از یک سال حضور در جبهه، زمانی که در عملیات با گروهی از بچه‌ها در منطقه گم شدیم، بعثی‌های عراقی ما را محاصره کردند و اسیر شدیم. در اردوگاه بعثی‌های عراقی دوباره توهم‌های من شروع شد؛ که ای آقا، تو کجا اینجا کجا و اینجا کشور عراق است نه ایران و ... اما تا هفت سال بعد زمانی که خبر آمد قرار است آزاد شویم و به خانه بازگردیم و زمانی که به خانه برگشتیم، همان شب اول که رسیدم به منزل، همه اهالی محل به استقبالم آمدند. دوباره این توهم‌ها شروع شد و منتظر بودم یکی بیاید بگوید آقاپسر بلندشو. هنوز تو اردوگاه عراقی هستی و... ولی وقتی کسی نیامد و چند سالی گذشت و در زندگی جا افتادیم، دیگر فکر کردم تمام شد رفت و دیگر هیچ توهمی به من دست نمی‌دهد.

حالا چهل سال پس از زمان حضورم در جنگ، یک نفر به اسم رئیس بنیاد که مسئولیتش رسیدگی به امور جانبازان و آزادگان است، بدتر از بعثی‌ها با ما برخورد می‌کند؛ چون اگر در زمان اسارت هر کاری با ما می‌کردند خب می‌گفتیم این هدف دشمنان ماست که روحیه و مقاومت ما را بشکند تا از گذشته خود پشیمان شویم و دست از اعتقادات خود برداریم.

حالا در خود بنیاد شهید، یک جانباز را به خاطر راه انداختن یک کمپین به زندان می‌اندازند و حتی جلوی مصرف داروی او را می‌گیرند. یا روی یک جانباز قطع نخاعی دست بلند می‌کنند؛ آن هم در پایتخت جمهوری اسلامی ایران؛ در وطنم!

باز می‌گویم غیر ممکن است واقعیت داشته باشد و دوباره دچار توهم شده‌ام! منتظرم یکی بیاید و من را از توهم دربیاورد و بگوید آقا بسه دیگه؛ چقدر توهم می‌زنی؟ دیگر نمی‌دانم مرز توهم و واقعیت کجاست.

|| امضا محفوظ