دوندگی را رها کردم و ...!

مسلم محمودی - جانباز بیست درصد هستم. از نیروهای اطلاعاتی عملیات تیپ ۱۱۰ شهید بروجردی قرارگاه حمزه که در تاریخ ۶۴/۱۲/۴ تقریباً چند روز قبل از عملیات والفجر ۹ در حین عملیات شناسایی ما بین هزار قله و سارسیر در حین عبور از میدان مین بر اثر انفجار مین از ناحیه سر و بدن و پا مجروح و پرده گوش چپم پاره وموج گرفتگی شدم که دهنم قفل شده بود، طوری که سال شصت و پنج مدت چهل وپنج روز به همین خاطر در بیمارستان امام خمینی تهران بستری شدم و گوشم را هم در سال هشتاد شش عمل کردم.

  تا سال هشتاد پیگیری پرونده ام نبودم نا از بنیاد اطلاع دادند به علت عدم وجود مدارک، پرونده ات مختومه میشه. رفتم مدارک بیمارستان را آوردم. به کمیسیون رفتم. شامل ۲۰٪شدم که بنیاد گفتند نمیدانم. ماده سه فقط محرومیت از ناحیه سر و پای راست تایید کرده. پارگی گوش و موج را تایید نکرده. از بنیاد نامه جهت البته که نامه نمی دادند با اصرار گرفتم که در عوض بنیاد با ایثارگران قرارگاه حمزه یه قدری خوب با هم هماهنگ کرده بودند. دو ماه دوندگی کردم. آخرش به ایثارگران مهاباد ارجاع شدم.

  مسئول ایثارگران آنجا هم گفت شما را دست انداخته. الکی می پیچند. گواهی محرومیت از طریق رده بالاتر صادر می شود. آن هم قرارگاه حمزه است. دیدم نه سپاه پاسداران هم انقلابی اش و هم پرونده را از دست داده. همانجا رها کرده و پیگیر نشدم و الان هم که بیش از ۱۵سال از جریان می گذرد از اجحاف در حقوقم توسط نهادهای انقلابی که خودمان با سرنگونی رژیم قبلی به وجود آوردیم، رنج میبرم. چون عوارض جسمی و روحی و تامین معیشت خانواده با این وضعیت عذاب ام می دهد.

چه کنم؟ ازقدیم گفته اند که خود کرده را تدبیر نیست