جنازه سوخته شهید دل مادرش را آتش زد

مادر شهید 18 سال است که از دنیا رفته اما پدر در سن 92 سالگی هنوز سرحال و سرزنده است، اگرچه مثل مادرها خاطرات را با جزئیات به خاطر ندارد اما زبان گرم و شیوایش همه از همصحبتی با او متعجب می کند. بابای 92 ساله شهید که خودش از نیروهای حفاظت اطلاعات ارتش بوده است سال هاست که غم سنگین شهادت فرزند را بر دل دارد. مادر 12 سالی می شود از دنیا رفته و پدر را با خاطرات فرزند شهیدش ترک گفته.

یدالله علیا از بین چهار پسر و سه دخترش یکی از فرزندانش جانباز هشتاد درصد است و محمدرضا در جبهه های دفاع مقدس به شهادت رسیده. محمدرضا در تهران متولد شد، در بین همین مردم قد کشید و با مهر پدر و مادرش بزرگ شد. پدر می گوید بچه بسیار با ادبی بود، این را می شود از کلام خودش هم فهمید که زیبا و دلنواز سخن می گوید. جوان شهیدش را با عنوان «اولاد پهلوان و زیبام» توصیف می کند و روزی را به خاطر می آورد که پیکر فرزندش را به خانه آوردند. او می گوید: «وقتی جنازه محمدرضا را به خانه آوردند سوخته بود، همسرم وقتی پیکر را دید چنان به سرش چنگ زد که موهایش کنده شد.»

پدر شهید ادامه می دهد: «کارمند صنایع دفاع بود و زندگی خوبی داشت. وقتی گفت می خواهد به جبهه برود مخالفت کردم، گفتم تو برادرت جانباز است حتی امام هم گفته می توانید نروید، اما گفت امام دستور به رفتن داده است نمی توانم بمانم.»

بعد از 40 روز که در سنندج برگشت برای بار دوم همراه لشکر 10 سیدالشهدا به جبهه رفت. اینبار هم هرچقدر گفتم نرو گوش نکرد» میپرسم نمی خواست زن بگیرد؟ پاسخ می دهد: «شاید می خواست ولی قسمتش شهادت بود. بار دوم و سوم هم به جبهه رفت، بار آخری که می خواست عازم شود گفت امام در مصاحبه ای گفته بود لشکریان من در گهواره خوابیده اند، آن زمان من کودک بودم و امروز سربازی هستم که باید تا آخر بماند».

محمدرضای 23 ساله در آخرین اعزامش به جبهه های دفاع مقدس دریکم اسفند سال 67 درست در آخرین روز جنگ در شاخ شمیران به شهادت رسید.

علیا می گوید: روزی که شهید من برای دیدن محمدرضا به مهاباد رفته بودم، از شهادتش چیزی نگفتند، فقط گفتند قلبش گرفته و به شیراز منتقل شده، آمدم تهران و پیگیر شدم که با خانمم به شیراز برویم، در همان گیر و دار پسرم تماس گرفت و خبر شهادت محمدرضا را داد.

انتهای پیام/