چرا نمی‌گذارند مردم شهدا را بشناسند؟!

فاش‌نیوز - چرا نام شهدا را به عنوان پیشکسوت به جوانان و نوجوانان معرفی نمی‌کنند؟ چرا نمی‌گذارند مردم این سرزمین، شهدا را بشناسند؟!

 سخنم را با این جمله آغاز می‌کنم که تا زمانی که دردی نکشم، لب به سخن نمی‌گشایم. در طول روز در سایت‌های مختلف یا گوشه‌ای از جراید و مجلات که جانباز ۷۰% فلان ابن فلان یا فلانی به یاران شهیدش پیوست اما هیچ وقت این خبر را در تلویزیون یا شبکه خبر یا دیگر کانال‌های تلویزیونی یا حتی رادیو که کم‌هزینه تر هست، هم ندیده و نشنیده‌ایم و این درد است برای جامعه‌ای که انقدر دنبال مسائل حاشیه‌ای باشد.

نمی‌خواهم بگویم سلبریتی‌ها یا اصطلاحاتی به کار ببرم که مخاطب عزیزم ناراحت بشود اما صادقانه درد دارد؛ چرا که علی انصاریان یا مهرداد میناوند یا من حقیر یا حتی بزرگ مردان این سرزمین، امنیت و آرامش و اقتدارشان را مدیون همین جانبازان ۷۰ درصد و ۵ درصد و شهدای عزیز هستند.

بله درست است مهرداد میناوند روزگاری برای سرزمین من توپ می‌زده و افتخارآفرین است و بر من واجب است که او را تکریم کنم، همچنین علی انصاریان را هم باید تکریم کنم چرا که او هم برای مملکت من افتخار آفرینی می‌کرده است.

اما چرا این قدر تفاوت بین اصل و فرع می‌گذارند؟ آیا فقط علی انصاریان و مهرداد میناوند از پیشکسوتان این سرزمین بودند؟ آیا شهدایی مثل شهید راه خدا امیریان که دهم مهر ۵۹ از سرزمین دور افتاده‌ای به سمت جبهه‌ها اعزام شد و دو سال رزم جانانه در سرزمین عشق داشت و تا مرز شهادت رفت، پیشکسوت نیست؟

آیا سهراب نوروزی، فرمانده‌ی گردانی که در عملیات خیبر شیمیایی شد و گردانش را از گازهای شیمیایی محافظت کرد و در بیمارستان وقتی از او سوال کردند که چه حسی داری، گفت سینه‌ام می‌سوزد، پیشکسوت نیست؟ آیا کرامت سلیمانی، جانباز شهیدی که در کمتر از یک ساعت از شروع دردهای ناشی از گاز خردل که از خانه تا بیمارستان توان تحمل نداشت و به یاران شهیدش پیوست، پیشکسوت نیست؟

 کدامین روز دیده‌ایم که صدا و سیما -که همه هستی‌اش را مدیون شهدا و جانبازان شهید است- تصویر جانباز شهیدی یا اقامه نماز میت شهیدی را به مردم این سرزمین نشان بدهد یا در خبری اعلام کند که دو جانباز ۷۰ درصد قمی به یاران شهیدشان پیوستند؟

 در کجای این سرزمین، نامی از این عزیزان آزاده، رزمندگان دفاع مقدس ، حافظان امنیت و اقتدار نامی برده شده است؟ این بزرگترین درد است که قدر ارزش‌ها را ندانی. ما وقتی به ارزش‌ها اهمیت نمی‌دهیم و دنبال مسائل حاشیه می‌رویم، آرام آرام ذهن جوان را منحرف و از انقلاب و ارزش‌های انقلاب دور می‌کنیم.

 چرا باید یک رسانه‌ی ملی روی یک نفر زوم بکند و یک هفته تمام در اول و آخر برنامه به یک سلبریتی بپردازد اما هیچ وقت ندیده و نشنیده‌ایم که نامی از جانباز شهید آورده شده باشد. کدام دستگاه فرهنگی یا رسانه تا به امروز شهید شاهمرادی یا ابراهیم همت یا احمد متوسلیان یا ۳۸۰ هزار لاله پرپر شده را پیشکسوت نامیده یا معرفی کرده‌اند؟ هر چند که روزگاری برنامه روایت فتح، پنج‌شنبه‌ها پخش می‌شد اما آن را هم آرام آرام جمع و از دید مردم دور کردند.

این درد است و دردمند درد می‌کشد وقتی که ببیند از عزیزانی که شاهد شهادت و ایثارگری آنها بود، امروز در بهترین شرایط ممکن نامی آورده نمی‌شود. این نام نیاوردن‌ها نه مصداق کلام بنیان‌گذار نظام اسلامی را دارد و نه همسو با منویات مقام معظم رهبری و نه خواسته‌ی مردم این سرزمین است.

 در نهایت تاسف می‌بینیم که رسانه‌های جمعی ما اینگونه عمل می‌کنند در حالی که نباید اینگونه باشد. چرا نام شهدا را به عنوان پیشکسوت به جوانان و نوجوانان معرفی نمی‌کنند؟ چرا نمی‌گذارند مردم این سرزمین شهدا را بشناسند.

 چه کسی می‌داند که شهید شاهرخ ضرغام که بوده است؟! کدام جوان را توجیه کرده‌ایم که همین شاهرخ ضرغام ره صد ساله را یک شبه طی کرد و عارف شد و آنگونه خواست و آنگونه شد که می‌خواست. کجای برنامه‌های ما این چنین برنامه‌هایی را به مخاطبین معرفی کرده‌اند؟ چرا جوانان ما حسین خرازی را نمی‌شناسند؟!

 چرا تلویزیون و رسانه‌های جمعی ما شهید قربانعلی داوودی، اولین شهید استان چهارمحال و بختیاری که در روز ورود امام راحل به مملکت، به دست ضدانقلاب که امروز فرزندانشان نان انقلاب را می‌خورند، به شهادت رسانید را به مردم معرفی نمی‌کنند؟ مگر این شهید ۱۲بهمن همزمان با ورود امام راحل به سرزمین اسلامی، شهد شیرین شهادت را ننوشید. چرا به عنوان پیشکسوت نامی از او برده نشده است. خدا گواه است ک تبعیضات کاملاً مشخص، ملموس و مشهود است.

 نیازی به تحقیق و پیگیری نیست و به‌راحتی می‌توان به دیگران تفهیم کرد که تبعیضات بسیار بزرگی در این سرزمین وجود دارد. تبعیضاتی که سلبریتی‌ها را ارجح بر به اقتدارآفرین‌ها می‌داند. تبعیضاتی که نام شهدا را از خیابان‌ها و آزادراه‌ها می‌خواستند جمع کنند. اینها برای سرزمینی که هنوز در میادین خروجی‌اش مین کاشته شده است و لاشه‌ی تانک‌های دشمن وجود دارد، دردناک است.

 یادمان نرفته است همین دیروز بود ساعت ۱۰ شب آژیر قرمز کشیده می‌شد و همه ما باید کودکان و بزرگسالان را بغل می‌کردیم و در زیر راه‌پله‌ها قایم می‌شدیم تا بلکه از دید هواپیماهای متجاوز بعثی در امان باشیم. یادمان نرفته است همین دیروز بود که عراق تا ۵ کیلومتری اهواز آمده بود. یادمان نرفته است که ناموس ما، دختران خرمشهری و آبادانی را با خودشان بردند.

 این بر کسی پوشیده نیست که چه کسی مدافع این سرزمین بود، آیا سلبریتی‌ها بودند؟ آیا سلبریتی‌ها آن روز دفاع کردند یا محمد جهان آرا که با بچه‌های خرمشهر ایستادگی کرد و به بچه‌ها گفت دوستان اگر شهر یک بار دیگر سقوط کند، آن را پس می‌گیریم. مراقب باشید، مواظب باشید، ایمانتان سقوط نکند.

 آیا نباید پسر برادر من یا پسر خواهر من که در همجواری ما زندگی می‌کنند و هیچ اطلاعاتی از شهدا و دفاع مقدس و پیشکسوتان اقتدار آفرین ندارند، بدانند که آرامش و امنیت پدر و مادرشان مدیون چه کسی است. نباید مردم این سرزمین به‌خصوص نسل چهارم و پنجم انقلاب بفهمند که دیروز بود که رژیم بعث عراق به ما حمله کرد و همه‌ی مردم را زیر چرخ تانک له کرد.

آیا نباید مردم این سرزمین این مهم را بدانند؟ اما متاسفانه اصل را رها کرده‌ایم و به فرعیات پرداخته‌ایم. درختی که امام راحل به ما امانت سپرده است، امروز ریشه‌های اصلی آن را رها کرده‌ایم و دنبال شاخ و برگ هستیم. این موضوع خطرناکی است و  احتمال اینکه جوانان را از مسیر انقلاب دور کنیم، بسیار زیاد است.

 ای کاش بفهمیم هنگامی که مهرداد میناوند یا علی انصاریان به عنوان پیشکسوت معرفی می‌شوند، پیشکسوتانی داریم که مهمتر از همه اینها برای اقتدار و حفظ ناموس و شرافت ما جان شیرین خود را در مقابل آهن و سرب داغ  دشمن اهدا کردند. اما ما به آنها ظلم کردیم و به حاشیه هاپرداخته و به اقتدارآفرینان امنیت آورمان نپرداختیم. ای کاش قدر شهدا را در معنای حقیقی آن می‌دانستیم.

 سی و دو سال از پایان جنگ می‌گذرد. آنقدر گفتیم شهدا شرمنده‌ایم که صادقانه از فرط شرمندگی خسته شدیم. این شرمندگی، همیشگی با ما خواهد ماند و این هم دردناک است که چرا ما شرمنده شهدا و جانبازان ارزش‌آفرین شده‌ایم.

 ای کاش همانگونه که مردمان باشرافت سرزمینم -چه آنهایی که بیرون از مرزهای جغرافیایی و چه آنهایی که درون سرزمین هستند، برای شهدا و ایثارگران ارزش و اهمیت قائل هستند، دستگاه‌های متولی هم به همین مقدار قدردان ارزش‌ها باشند. ای کاش یک روز فرا برسد که ما دیگر شرمنده‌ی شهدا نباشیم و دولت، شرمنده‌ی مردم باشد.

ای کاش روزگاری فرا برسد که مجموعه قوانین ما بر محور خواست‌های شهدا و امام شهدا بچرخد. آن روز است که می‌توانیم با افتخار بگوییم یک ایرانی مقتدر، یک قدرشناس، یک قدردان ارزشی هستیم. ای کاش رسانه‌های جمعی ما از حاشیه خارج شوند و به ارزش‌های واقعی انقلاب در صفحات زرین تاریخ خونبار این سرزمین به طور شفاف بپردازند.

یاد بــــــــــاد یاد یاران مهاجر

| رضا امیریان فارسانی