یک روز پر ماجرا و پر از نکته!

فاش نیوز - عصر روز چهارشنبه 15 اردیبهشت، از داروخانه آمدم بیرون. بالاخره پس از کلی مصیبت داروی لعنتی (دپاکین) را پیدا کرده بودم. آمدم کنار خیابان منتظر ماشین بودم، نزدیک افطار بود و هم ترافیک بود، هم ماشین خالی کم بود، روزه که نبودم، ولی راستش تو کف یه نخ سیگار بودم. دوستانی که داروهای اعصاب و روان مصرف می کنند، حالمو خوب می فهمند.

در همان لحظه بوی تند سیگار به مشامم رسید، دیدم سه جوان وسط شهر سیگار می کشیدند، هیچکدام ماسکی هم نداشتند، پیش خودم گفتم، این جوانها هم دیگه فکر می کنند خیلی...! شدند.  نه جای امر به معروف بود، نه نهی از منکر. یک ماشین جلوی پایم ترمز کرد، دیدم فقط یک نفر جلو نشسته، اهمیتی ندادم ولی دیدم راننده حرکت نمی کند و منتظر من است. گفتم می بخشید عقب نمی تونم بشینم، بلافاصله فرد جلوئی پیاده شد، نشست عقب. سوار شدم، گفتم دو کورس تا فرهنگ، گفت دربستی حساب میشه، گفتم به احترام این آقا که رفتند عقب اشکالی نداره، در بست حساب کن، درست نیست حرکت محترمانه این آقا را با پول مقایسه بکنم.

فرد عقبی گفت شما جانباز هستید! گفتم بله! گفت چند درصدی؟! باز رسیدم به پاسخ این سئوال سخت، که جانبازان با درصد شون قضاوت می شوند، گفتم عزیز 70 درصدم! راننده در پاسخ گفت یعنی آخرش! بدتر شد، گفتم بله، آخرش! فرد عقبی گفت من هم جانبازم ولی، لحن صدایش عوض شد و با حالت خاص و محزونی گفت 25 درصدم! با تحکم گفتم بالای سر ما هستید بزرگوار!

تو ترافیک راهمان طولانی تر پیش می رفت، داشتیم حرف میزدیم، رسید به جائی که: آره با زندگی کارمندی و وام جانبازی خانه ای خریدم، حالا دچار معضل بدی شدم و یک مدعی آمده! بیشتر توضیح خواستم و اجازه دادم حرفشو بزنه نزدیک مقصد آن شخص که شدیم، گفتم به این شماره یه زنگی بزن، گفت چطور! گفتم شماره منه، شماره شما بیفته، با شما تماس بگیرم! پسرم در دادگستری شهر، دادورز شعبه سه اجرای احکام است و میگم کار شما را پیگیری کنه، حداقل اش اینه کارتان زودتر راه بیافته و کمتر دچار نامه نگاری شوید!

باورش نمی شد، گوشی ام زنگ خورد گفتم، کافیه قطع کنید، امشب خودم ساعت 9 شب بعد از افطار با شما تماس می گیرم! پیاده شد و من و راننده تنها بودیم، گفتم افطار شد! گفت آره همین الان، گفتم اجازه می دهید یه نخ سیگار بکشم! راننده گفت عزیز من شما که عذر موجه دارید، چرا منتظر افطار بودید! گفتم اکثر مردم شهر بنده را می شناسند، اگر دست بنده سیگار ببینند و تظاهر به روزی خوری، نمی گویند فلانی! می گویند ببین جانباز مملکت هم دیگه...! دیگه شخصیت تمام جانبازان مخدوش میشه، نه فقط خودم...!

رسیدم به مقصد و راننده که خودش را بازنشسته فرهنگی، معرفی کرده بود از قبول کرایه امتناع می کرد و پس از اینکه گفت همان دو کورس را بدهید، گفتم برادر من به شعورم توهین نکن! با هم طی کردیم، دربستی! گفتم اگر از من بابت جانبازی یا اون حرکتم با مسافر قبلی، فکر میکنی می خواهم منافعی ببرم، هرگز! لطفا" بگذارید من هم مثل دیگران، بهای مخارج زندگی و حرفم را بپردازم، ضمنا" این مبلغ، هرگز برایم ارزشی، بیش از آن ندارد، راننده خیلی نجیب بود! مشخص بود!

ساعت 9 شب با آن بنده خدا تماس گرفتم و وقتی به قسمت حساس پرونده اش اشاره کرد، گفتم پسرم در شهر نیست و تا شهر حدود یک و نیم ساعت فاصله است و تا شنبه 18 اردیبهشت، اداره نیست، الان به پسرم زنگ میزنم و اگر خودش صلاح دانست، به شما زنگ خواهد زد، پرسید مگر پسر خودتان نیست! گفتم چرا هست، اما خودم در مسائل کاری و حتی حریم خصوصی اش، نه دخالت می کنم، نه تصمیم میگیرم! فقط از شما درخواست دارم یک دروغ مصلحتی بگویم، که شما از دوستان قدیمی من هستید و خیلی وقته همدیگر را می شناسیم، چون حوزه کاری پسرم خیلی شلوغه و سفارش کسی را به هیچ وجه قبول نمی کند، البته این خصوصیت را خودم به فرزندم، طی 30 سال کارمندی و تجربه، به او آموختم و اگر بگویم اتفاقی با شما آشنا شده، شاید کمی رنجیده خاطر شود! نام کوچک من مرتضی است! گفت، هر طور که شما صلاح بدانید!

همان لحظه با پسرم تماس گرفتم و آبرومندانه موضوع را توضیح دادم! گفت چشم پدر، انجام میدم! شماره آن بنده خدا را دادم و پسرم تماس گرفت و صحبت کرد، دیگر پیگیر ماجرا نشدم تا پنج شنبه عید فطر، ساعت 9 شب، زنگ زدم، بنده خدا،از بنده کلی تشکر کرد و فقط گفت برای شنبه، باید از شعبه یک نماینده دادگستری بیاید دفترخانه، برای امضای اسناد، اما آقا پسر شما در شعبه سه حضور دارد، آیا این آخرین مرحله کار مرا می توانند انجام دهند! چون دیگر سند بنام خودم، خواهد خورد و کارمان تمام شود! گفتم اجازه بده پسرم خودش بگوید، من کاره ای نیستم! ناگهان گفت، بزرگوار شما چطور برای خودتان و پسرتان، این فضا را گذاشته اید! گفتم اگر فرزندم یاد بگیرد هم حریم خصوصی خودش و هم بنده را رعایت کند، دیگر هیچ غریبه ای به خود اجازه دخالت در زندگی شخصی و خصوصیمان را نمی دهد! چه زندگی خودم چه زندگی شخصی و خصوصی پسرم!

پس از آن با پسرم تماس گرفتم و گفتم پسرم، کار این بنده خدا به اینجا و مرحله آخر رسیده، هر طور که صلاح میدانی عمل کن، چون دیگر نه با آن فرد صحبتی می کنم، نه با شما! پسرم گفت مشکلی نیست پدر، با همکاران شعبه یک هماهنگی می کنم، که شنبه نماینده دادگستری، برود اسناد را امضاء کند! گفت خودم زنگ میزنم به این آقا، که خیالش راحت شود! از پسرم بابت کارش تشکر کردم و در آخر گفتم، می دانم سرت شلوغه، سفارشی هم کار نمی کنی، اما این بنده خدا، با هزار بدبختی خانه خریده بود و می خواستند برایش دردسر درست بکنند! گفت درسته پدر، پرونده اش را دیدم، متوجه مظلومیتش شدم، اصلا" نگران نباش پدر! گفتم پسرم از بابت داشتن فرزندی مثل تو هیچوقت نگران نمی شوم و خیالم آسوده است...!

مخاطبان عزیز در این مطلب، میخواهم در جمع به چند نکته توجه کرده و نتیجه گیری بفرمائید، خودم از ابتدای مطلب تا آخر، این نکات را قید، شما فقط قضاوت کنید:

یک: دریافت دارو را برای جانبازان تسهیل کنید، اینکه بگوئید فاکتور بیاورید، پرداخت می کنیم کافی نیست، برای مثال به داروخانه آنلاین 13 آبان که زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی کار می کند مراجعه کنید، بجای همکاری، کاغذی زده اند، که اگر شخصی در دریافت دارو، اختلال ایجاد کند به فلان مدت حبس و فلان قیمت جریمه نقدی، محکوم خواهد شد، که کاملا" محرز است منظورشان، جانبازان هستند، پس اگر جانبازی، برو ساکت بگیر بشین تا صدایت کنیم و اگر فقط بگوئی جانباز هستی، دو تا پس گردنی هم میخوری.

دوم: اگر شخصی برای شما احترام قائل شد، حالا به هر نحوی و هر چند کوچک، برای کار او حرمت قائل شوید، حالا اگر با پول بیشتر می شود چه بهتر، چون پول حلال تمام مشکلات نیست.

سوم: (خیلی مهمه)، جانبازان را با درصدشان قضاوت نکنید، ظلمی که همیشه وجود دارد.

چهارم: اگر برای مثال خودم، در این سایت فاش نیوز داد میزنم، به مشکلات جانبازان درصد پائین یا زیر 25 درصد، رسیدگی کنید، اگر در توان شما بود با توجه به (محدودیت ها) تا جائی که توانستید او را یاری کنید.

پنجم: به هی چوجه به حریم خصوصی دیگران ورود نکنید و اجازه ندهید دیگران هم به حریم خصوصی و شخصی زندگی شما ورود پیدا بکنند، حتی فرزندانتان، چون بیشترین آسیب را شما و فرزندانتان خواهید دید، اکنون هم خود بنده تا جائی که نیاز باشد، از زندگی خصوصی ام، بیان میکنم، بیشتر از این توقع نداشته باشید، وارد زندگی شخصی خودم، بشوید. چون رک و راست دیگه آن خط قرمزهای اخلاقی خودم بوده، که هرگز از آن عدول نخواهم کرد، پس در این حوزه لطفا" کنجکاوی بیشتر، نفرمائید.

ششم: تا جای ممکن، از دروغ مصلحتی بپرهیزید، مگر دیگه واقعا" مصلحت خیر باشد.

هفتم: اگر جانباز یا ایثارگر هستید، کاری نکنید شخصیت تمام ایثارگران زیر سئوال برود، دیگر کلانتر و داروغه نباشید، فردی را بیاد دارم در قائم شهر سال 76، در محل خود (تشکیلات خود گردان) راه انداخته بود، مثلا" شب چهارشنبه سوری تمام کوچه و محل را قرق کرده بود که، یک پایش مصنوعی بود و تمام محل از او نفرت داشتند، در قلب و دل مردم باشید و هزینه آن را نقدا"، یا کارت به کارت  بپرازید، ایثارگر بابت ایثار خود نباید از مردم طلبکار باشد، وجودشو داری برو حق و حقوقتو، از مسئولان متولی گردن کلفت بگیر، نه اون بدبختی که کسی رو نداره، از ترس قانون، حرفی نمیزنه!! فلانی، خیلی حقیر و بی وجودی!! به تو باید ترحم کرد، آدم مفلوک، از خدای اون بی کس بترس، چون خدا و سرنوشت، جوابتو میده! شک نکن، این قانون بقاست...!

هشتم و آخر و مهم تر از همه: اگر شعار میدی به اون عمل بکن، نه قضاوت بکن، نه قضاوت بشو و آخر از همه، خدا همیشه جای حق نشسته، با خدا و وجدانت صادق باش، تا رنگ آرامش همیشه بر زندگی ات، حاکم باشه، این بالاترین نعمت خدای، بی همتاست...!

والسلام

| مرتضی قنبری وفا